ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 930

บนนั้นแสดงให้เห็นชัดเจนว่าทิศทางการขับรถของเฉินเกอและทาตายุเปลี่ยนไปแล้ว ส่วนนักฆ่าของตระกูลพวกเขาก็ยังตามอยู่เบื้องหลังอย่างใกล้ชิด

ก่อนหน้านี้พวกเขาได้ทำการสืบเรื่องตระกูลฟุตาบะมาก่อน พวกเขารู้ว่าทาตายุเป็นราชินีทหารหญิงของโวกั๋วไปแล้ว อีกทั้งยังได้ยินมาว่าจะมีการแข่งขันในช่วงเวลานี้

ดังนั้นพวกเขาจึงรู้ว่าเฉินเกอและทาตายุจากไปตอนนี้ ก็เพราะต้องออกไปเข้าร่วมการแข่งขัน แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังเบี่ยงเบนออกจากถนนที่มุ่งสู่สถานที่แข่งขัน

"หรือว่าพวกเราจะเดาผิดไป?" เทนโตะ โคชิที่นั่งอยู่ด้านหลัง ได้ยินโทรศัพท์ระหว่างคนของเขากับซุทานิ โคชิอย่างชัดเจน

"ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ต้องตามไปให้ทัน!" ซุทานิ โคชิเย้ยหยัน

ไม่ว่าเฉินเกอและทาตายุจะไปเข้าร่วมการแข่งขันกองกำลังพิเศษหรือไปเที่ยว หรือแม้กระทั่งไปไหว้บรรพบุรุษ พวกเขาล้วนต้องไม่พลาดโอกาสนี้

หากไม่สามารถกำจัดเฉินเกอได้ในครั้งนี้ อย่างนั้นหากรอให้พวกเขากลับไปที่คฤหาสน์ ก็จะเป็นการยากที่จะลงมือขึ้นไปอีก และถึงเวลานั้น ก็อาจหมดหนทางที่จะช่วยเหลืองเอนโดและไฮทาซุมิแล้ว

"คุณได้ยินคำสั่งของผู้นำหรือไม่ พวกนายกี่คนเบิกตามองให้ฉันดีๆ จะต้องตามเฉินเกอไปให้ติดๆ อย่าปล่อยให้หายไปเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นก็อย่าคิดจะกลับไปยังตระกูลอีก!" เมื่อได้ยินคำสั่งของซุทานิ โคชิ เทนโตะ โคชิก็ขึ้นเสียงและออกคำสั่งกับคนของเขาขึ้นมา

"เข้าใจแล้ว!"

เมื่อได้รับคำสั่ง ลูกน้องของเขาก็รับคำอย่างรวดเร็ว

อีกด้านหนึ่ง หลังจากขับรถไปตามถนนชนบท ความเร็วของเฉินเกอก็ค่อยๆ ช้าลงเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนที่อยู่ข้างหลังเขาสูญเสียการติดตามไป ตอนนี้พวกเขาอยู่ห่างจากภูเขาแห้งแล้งไม่ถึงสิบกิโลเมตร เมื่อเขาขับรถไปถึงที่นั่นก็คือเวลาที่จะกำจัดกลุ่มคนที่อยู่เบื้องหลัง

"ช่วงไม่กี่ปีมานี้พวกเธอเคยมีความขัดแย้งกับตระกูลโคชิรึเปล่า?" เฉินเกอถามขณะขับรถ

"ฉันเองก็ไม่รู้ ไม่กี่ปีมานี้ฉันอยู่แต่ในกองทัพ น้อยครั้งที่จะได้กลับบ้าน คุณพ่อเองก็ไม่พูดถึงเรื่องที่บ้านกับฉัน อย่างไรก็ตาม คุณพ่อเคยบอกว่าตั้งแต่ที่เขาเป็นเจ้าบ้านมา เขาก็แทบจะไม่เคยติดต่อกับตระกูลโคชิเลย ฉันคิดว่านี่น่าจะจริง" 

ทาตายุส่ายหัวของเธอ เธอไม่ได้สนใจสถานการณ์ที่บ้านมาหลายปีแล้ว สมองของเธอทั้งหมดล้วนใช้ไปกับการคิดถึงวิธีการเอาตัวรอดในกองทัพและทำอย่างไรจึงจะได้รับเกียรติจากหน่วยรบ

"บางทีพ่อของเธออาจมีเรื่องพะวงอยู่บ้าง ดังนั้นเขาจึงไม่พูด" ตระกูลที่เฉินเกอเคยรู้จักมาก่อนหน้านี้เองก็เคยพบกับสถานการณ์ที่คล้ายคลึงกัน อีกทั้งยังประสบปัญหามากขึ้นเพราะแต่ละฝ่ายล้วนไม่ได้บอกตนเองถึงสถานการณ์ทั้งหมด

"ฉันไม่คิดอย่างนั้น" ทาตายุส่ายหัวของเธออีกครั้ง เธอคิดว่าเธอรู้จักนิสัยของพ่อตนเองเป็นอย่างดี ปกติเขาแทบจะไม่เคยมีความแค้นกับตระกูลใด และแม้ว่าจะมีความขัดแย้ง เขาก็จะอดทนเพื่อสถานการณ์โดยรวม

"นี่ก็ไม่แน่หรอก" เฉินเกอกระซิบ

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าตระกูลฟุตาบะและตระกูลโคชิมีความบาดหมางกัน แต่เฉินเกอก็ไม่เชื่อว่าเรื่องจะเกิดอย่างไร้เหตุผล ตระกูลโคชิส่งนักฆ่ามาลงมือกับเจ้าหญิงตัวน้อยอย่างทาตายุ นี่ถือเป็นเรื่องที่ไม่มีเหตุผลอย่างยิ่ง

จะต้องมีเหตุผลบางอย่างอยู่ในเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นแล้วคงเป็นไปไม่ได้ที่ตระกูลโคชิจะตั้งใจแน่วแน่ในการหาเรื่องตนเองและทาตายุหลายต่อหลายครั้งแบบนี้

"แต่ว่าพ่อของฉันไม่น่าจะมีความขัดแย้งกับตระกูลโคชินี่?" ทาตายุเมื่อเขาได้ยินคำพูดของเฉินเกอก็เอ่ยเสียงเบา

"แต่นี่ไม่สามารถรับประกันว่าคนอื่นในตระกูลของเธอไม่ได้มีความขัดแย้งกับตระกูลโคชิ หรือมีผลประโยชน์ใดๆ ต่อกันนี่" เฉินเกอยิ้มอย่างเย็นชา