ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 963

หลังจากนั้นไม่นาน คนคนนั้นก็รีบกลับมา

"คุณท่าน ผู้อาวุโสบอกว่าเชิญข้างใน!" เมื่อเห็นเฉินเกอ เขาก็พูดขึ้น

"ขอบคุณมาก" เฉินเกอประสานมือเคารพและเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับทาตายุ

สิบนาทีต่อมา ที่เชิงเขาที่แห้งแล้ง ทั้งสองก็มาถึงหน้าบ้านเก่าแก่แบบหนึ่ง เมื่อคิดถึงเส้นทางที่พวกเขาเดินไปกับชายชราเมื่อครั้งที่แล้ว เฉินเกอก็หาสวนเจอได้อย่างง่ายดาย

เมื่อดันประตูเข้าไป

"อีกเดี๋ยวเมื่อเห็นชายชราคนนั้นแล้ว เธออย่าเพิ่งพูดอะไรขึ้นมาก่อน ฉันจะทดสอบน้ำเสียงของเขา" เฉินเกอเดินช้าลงและกระซิบกับทาตายุ

"เข้าใจแล้ว" ทาตายุพยักหน้า

ในห้องรับแขก ชายชรายังคงนั่งอยู่บนเสื่อทาทามิ ตรงหน้ามีกาต้มน้ำร้อนอยู่ เมื่อเขาเห็นเฉินเกอและทาตายุเดินเข้ามา ก็ยังไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร

"ท่านผู้เฒ่า ผมมาเยี่ยมคุณแล้ว" เมื่อรู้ว่าชายชราที่อยู่ข้างหน้าเขาสามารถพูดภาษาหัวเซี่ยได้ อีกทั้งที่นี่ก็ไม่มีบุคคลภายนอกอยู่ เฉินเกอจึงไม่ได้พูดเป็นภาษาโวกั๋วที่ตนไม่ถนัด

"การแข่งขันหน่วยรบพิเศษจบลงแล้วหรือ?" ชายชรามองขึ้นไปที่เฉินเกอและเอ่ยถาม

"เพิ่งเสร็จครับ" เฉินเกอนั่งอยู่ข้างหน้าเขา

"ที่นายมาที่นี่ครั้งนี้ ก็เพื่อถามว่าทำไมฉันถึงช่วยนายในวันนั้นใช่ไหม?" ชายชราเลื่อนชาที่ชงใหม่สองถ้วยต่อหน้า เฉินเกอและทาตายุ

"ถูกต้อง" เฉินเกอไม่ได้ปิดบัง

"อันที่จริงก็ไม่มีอะไรหรอก ตอนนั้นนายกับคนจากตระกูลโคชิทะเลาะกันที่นี่ มีคนตายไปมากกว่าสิบคนโหล ฉันแค่ไม่อยากเห็นความขัดแย้งระหว่างพวกนายอีก ดังนั้นก็เลยเป็นฝ่ายให้นายหนีไป" ชายชราลูบเคราแพะและยิ้ม

"แค่นี้เหรอ?" เห็นได้ชัดว่าเฉินเกอไม่เชื่อ

"แล้วจะมีอะไรได้อีกล่ะ พวกเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน หรือยังจะมีเหตุผลอื่นได้อีก?" ชายชราโบกมือและพูดขึ้น "ในเมื่อวันนี้อุตส่าห์มาถึงแล้ว ก็ดื่มชาเป็นเพื่อนฉันสักสองถ้วยเถอะ

"ทาตายุ เธอออกไปเดินดูข้างนอกก่อนเถอะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับท่านผู้เฒ่าตามลำพัง" เฉินเกอเข้าใจความหมายของเขาและเมื่อเขาพูดจบลง เฉินเกอก็หันไปพูดกับทาตายุ

"งั้นฉันจะออกไปดูข้างนอก" ทาตายุลุกขึ้นและเดินออกไป

เฉินเกอเดินตามไปและปิดประตูห้องอย่างแน่นหนา

"ท่านผู้เฒ่า ตอนนี้มีเพียงคุณและผมอยู่ในห้อง มีเรื่องอะไรสามารถพูดได้เต็มที่ ไม่ว่าวันนี้จะพูดอะไร ผมจะไม่นำเรื่องนี้ออกไปจากห้องนี้" หลังจากปิดประตูลง เฉินเกอก็หันหน้ามาและเอ่ยเรียบๆ

"ฮ่าฮ่า เจ้าหนุ่มอย่างนายรู้ความเลว!" ชายชรายิ้มด้วยความประหลาดใจ

"ท่านผู้เฒ่า ทำไมท่านจึงปล่อยผมจากซุทานิ โคชิ อีกทั้งยังจงใจเปิดเผยตัวตนชาวหัวเซี่ยให้ผมรู้?" เฉินเกอเข้าไปตรงหน้าเขาและถามด้วยน้ำเสียงที่ลึกล้ำ

"หลังจากที่พวกนายขับรถเข้ามา ฉันก็ให้ความสนใจตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ด้วยความแข็งแกร่งของนาย การกำจัดซุทานิ โคชิน่าจะไม่ใช่เรื่องยากอะไรใช่ไหม?" ชายชราลูบเคราแพะที่คางแล้วพูดเสียงแหบ

"เป็นอย่างนั้นจริง" เฉินเกอไม่ได้ปิดปัง

"ฉันแค่ไม่อยากให้นายต้องมีเรื่องยุ่งยากมากขนาดนั้นก็เท่านั้นเอง" เมื่อเห็นเฉินเกอตอบรับ ชายชราก็พูดต่อ

"ทำไม?" เฉินเกอถามด้วยความสงสัยอยู่บ้าง "พวกเราเพิ่งพบกันครั้งแรกเท่านั้น อีกทั้งเท่าที่ผมรู้ ตระกูลยามาชิตะของพวกคุณแทบไม่มีการติดต่อกับโลกภายนอกเลย"