ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 964

ไม่ใช่เพราะอะไรอื่น แต่เป็นเพราะชายชราที่อยู่ข้างหน้าเขาคือเพื่อนเก่าของเฉินเตี๋ยนชาง เฉินเกออยากรู้เรื่องราวก่อนหน้านี้ของปู่ของเขา

แม้จะบอกว่าตนเคยอยู่กับเขามาสองสามปี แต่ตอนนั้นเขาก็ยังเด็กมากและจำอะไรไม่ได้เลย

บางที เขาอาจจะรู้ได้ว่าอะไรทำให้เฉินเตี๋ยนชางกลายเป็นแบบนี้จากปากของชายชราที่อยู่ตรงหน้า

"ตกลง อย่างนั้นก็พูดคุยเป็นเพื่อนฉัน ดื่มชาสักหน่อย ฉันจะขอให้คนใช้จัดห้องพักให้พวกนายในตอนเย็น" เมื่อเห็นคำตอบรับจากเฉินเกอ ใบหน้าของชายชราก็ปรากฏรอยยิ้ม เขาเงยมองขึ้นไปที่ประตูและพูดต่อ "ให้คนข้างนอกเข้ามาเถอะ พวกนายไม่ใช่คู่รักหรอกเหรอ นอกจากนี้เรื่องพวกนี้ก็ไม่มีอะไรต้องปิดบัง"

"คุณรู้?" เฉินเกอแตะศีรษะของเขา

"แน่นอนว่าฉันรู้ แม้ว่าตระกูลของเราจะไม่ติดต่อกับโลกภายนอก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไม่รู้จักโลกภายนอก" ชายชราพยักหน้าและกล่าวว่า

เฉินเกอลุกขึ้นและเรียกทาตายุกลับมา จากนั้นก็ปิดประตูให้แน่น ในเมื่อเรื่องนี้เกี่ยวกับเฉินเตี๋ยนชาง เขาไม่ต้องการให้คนแปลกหน้ารู้

"เรื่องของฉันและปู่ของนาย พูดแล้วก็ยาว ประโยคนี้อย่างน้อยก็เมื่อ 50 ปีที่แล้ว!" ชายชราไขว่ห้าง ถือถ้วยชาร้อนไว้ในมือ ร่างกายเอนไหวไปมาและพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

เฉินเกอและทาตายุไม่ได้พูดอะไร พวกเขานั่งหลังโต๊ะน้ำชาและฟังอย่างเงียบๆ

ชายชราพูดช้าๆ ขณะดื่มชา

ที่แท้ ตอนที่เฉินเตี๋ยนชางยังหนุ่ม เขาเคยนับถืออาจารย์พร้อมกับชายชรา โดยกราบเป็นศิษย์ของผู้ฝึกฝนที่มีชื่อเสียงของหัวเซี่ยนามว่าหลินไป่ฉ่าว

ทั้งสองนับถือเป็นพี่น้อง และฝึกฝนอยู่บนภูเขาของหลินไป่ฉ่าวมาเกือบสิบปีก่อนที่จะลงจากภูเขา หลังจากลงจากภูเขา เฉินเตี๋ยนชางก็กลับไปยังตระกูลเฉินและมุ่งมั่นที่จะฟื้นฟูตระกูลเฉินให้รุ่งโรจน์ ในขณะที่ชายชราก็ติดตามอยู่ข้างเขาและพร้อมที่จะช่วยเหลือศิษย์พี่

แต่แล้วก็มีบางอย่างเกิดขึ้นที่ทำให้พวกเขาแยกทางกัน

นั่นคือด้วยความช่วยเหลือจากทั้งคู่ ตระกูลเฉินค่อยๆ ครอบครองชื่อเสียงและตำแหน่งในโลกแห่งการฝึกฝน เฉินเตี๋ยนชางต้องการใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้เพื่อให้ตระกูลเฉินเข้าสู่โลกฆราวาส และแลกเปลี่ยนความแข็งแกร่งของตระกูลเป็นเงินทุน

ส่วนชายชรานั้นกลับไม่ต้องการมีส่วนร่วมในโลกฆราวาส ท้ายที่สุดผู้ฝึกฝนชาวหัวเซี่ยก็แทบไม่ปรากฏในโลกฆราวาส และก่อนหน้านี้ผู้ที่เข้าไปทำธุรกิจในโลกฆราวาสก็มีเพียงน้อยนิดนัก

ด้วยเหตุนี้ เนื่องจากไม่สามารถแก้ไขความคิดที่แตกต่างนี้ได้ ทั้งสองจึงเลือกที่จะไปตามทางของตนเอง หลังจากที่ชายชราจากตระกูลเฉินไป เขาก็เดินทางไปฝึกฝนประสบการณ์ทั่วทุกที่ ในที่สุดด้วยความบังเอิญในโวกั๋ว เขาได้ช่วยเหลือตระกูลยามาชิตะเอาไว้ จากนั้นก็เข้ามาในตระกูลโดยตรงและกลายเป็นผู้อาวุโส

เมื่อฟังสิ่งที่ชายชราพูด เฉินเกอก็รู้สึกถึงอารมณ์บางอย่าง

"พูดสั้นๆ ก็คือเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง แต่ว่าตอนนี้พอมาคิดถึงการตัดสินใจของปู่นายก็ไม่ได้ถือว่าผิดพลาด ฉันก็แค่ช่วยตระกูลเฉินของพวกนาย แต่ปู่ของนายต้องคำนึงถึงอนาคตของทั้งตระกูลด้วย" ชายชราถอนหายใจ หลายสิบปีมานี้เขาเอาแค่คิดเรื่องนี้

อีกทั้งครั้งหนึ่งเขาก็เคยอยากกลับไปหัวเซี่ย แต่ก็เคยชินกับชีวิตที่นี่ไปแล้ว

"อืม" เฉินเกอพยักหน้า เขาไม่เคยได้ยินพ่อของเขาพูดถึงเรื่องพวกนี้

"ตอนนี้ ปู่ของนายอยู่ในบ้านของนายหรือไม่?" ชายชรามองขึ้นไปที่เฉินเกอและถามด้วยความคาดหวัง

"ไม่อยู่" เฉินเกอส่ายหัว

"เขาตายแล้วหรือ?" ชายชราตกใจอย่างเห็นได้ชัด มือของเขาสั่นเทาจนน้ำกระเซ็นจากถ้วยชา

"เขายังมีชีวิตอยู่ แต่เขาไม่ได้อยู่ในตระกูลเฉิน หรืออาจพูดว่าไม่ได้อยู่ในตระกูลเฉินก่อนหน้านี้อีกต่อไปแล้ว" เฉินเกอยิ้มอย่างขมขื่น ความทรงจำที่มีต่อ ฉินเตี๋ยนชางยังคงหยุดอยู่แค่ก่อนเขาจะอายุห้าหรือหกขวบเท่านั้น