ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 13

ซูซานหลางถือห่อใบไม้ในมือแล้วเอ่ยว่า "ซานเม่ยของเรานี่ช่างเป็นเด็กเอาการเอางานนัก นางช่วยให้อาหารไก่ แล้วยังจับแมลงได้ตั้งหลายตัว ข้าคิดจะนำไปทำเหยื่อล่อใส่กับดัก"

ซูซานหลางหัวเราะเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ก็แค่เดินเพิ่มอีกสักรอบ ไม่ได้เหนื่อยยากอันใดเลย”

ซูซานเม่ยอุตส่าห์จับแมลงได้มากมาย หากเขามิได้ออกไปวางกับดักสักรอบก็คงเป็นการมองข้ามความพยายามของนาง เดิมทีเขาคิดจะปล่อยให้กับดักเป็นไปตามโชคชะตา จึงมิได้ใส่เหยื่อล่อ แต่ซูซานเม่ยได้เตือนเขาว่า นกทั้งหลายล้วนชื่นชอบแมลงเหล่านี้ หากมีเหยื่อ โอกาสที่จะจับได้ย่อมมีมากขึ้น

ซูซานหลางมองไปทางด้านของจ้าวซื่อ เห็นซูเสี่ยวลู่ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ นางนั่งฟังเงียบ ๆ อย่างเรียบร้อยและสงบนิ่ง

เขายิ้มพลางพูดกับซูเสี่ยวลู่ว่า “เจ้าสี่ ดูพ่อสิ”

ซูเสี่ยวลู่มองไปที่ซูซานหลาง แต่สายตาไม่ได้จับจ้องไปที่ใบหน้าของเขา กลับมองไปที่ห่อใบไม้ในมือของเขาแทน นางได้กลิ่นฉี่ของตัวเอง...

นางรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย หรือว่าแมลงพวกนี้อาจจะกินน้ำสกปรกจากผ้าอ้อมที่พี่สาวของนางซักไปแล้วกระมัง

ซูเสี่ยวลู่มีประสาทรับกลิ่นที่ไวมาก เมื่อได้กลิ่นแล้วจะจำได้ทันที ปกติปัสสาวะของทารกแทบจะไม่มีกลิ่น แต่นางกลับได้กลิ่นพลังทิพย์ที่คุ้นเคย แม้จะจางมาก แต่นางก็ไม่พลาดที่จะจับสัมผัสได้

ซูซานหลางมองดูซูเสี่ยวลู่ที่ดูเหมือนจะสนใจห่อใบไม้ในมือของเขา เขายิ้มพลางกล่าวว่า “เจ้าสี่อยากจับแมลงหรือ ตอนนี้ยังจับไม่ได้ รอให้เจ้าโตเสียก่อน แล้วพ่อจะให้ซานเม่ยพาเจ้าไปจับ ตอนนี้ต้องเป็นเด็กดีนะ พ่อจะออกไปทำงานแล้ว”

หลังจากสนทนาได้สักพัก ซูซานหลางก็ถึงเวลาออกไปทำงาน

จ้าวซื่ออยากให้เขาได้พักผ่อนมากกว่านี้ แต่ซูซานหลางยิ้มพลางพูดขณะเดินออกจากเรือนว่า “ข้าออกไปทำงานเหมือนได้เดินเล่น แม่ของลูก เจ้าพักผ่อนให้ดี หากหิวหรือกระหายก็เรียกซานเม่ยเถิด”

จ้าวซื่อรู้สึกจนปัญญา ก่อนจะหันไปมองซูเสี่ยวลู่อย่างอ่อนโยนแล้วกล่าวว่า "เจ้าสี่เอ๋ย ต่อไปเจ้าต้องกตัญญูต่อท่านพ่อของเจ้านะ ท่านพ่อของเจ้านั้นคือบุรุษที่ดีที่สุดในโลกนี้เลย"

ซูเสี่ยวลู่มองจ้าวซื่อที่สุขภาพดูดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด นางยิ้มพลางส่งเสียง “แงงงง”

แน่นอน บุรุษเช่นท่านพ่อของนางนั้นหาได้ยากยิ่ง เขาปกป้องนางเมื่อยังเยาว์วัย และนางก็จะดูแลเขายามแก่เฒ่า

จ้าวซื่อมองดูซูเสี่ยวลู่ด้วยสายตาอ่อนโยน แม้ว่านางจะเป็นเพียงทารกที่ยังไม่เข้าใจสิ่งใด แต่นางก็มักพูดกับลูกสาวอย่างจริงจังทุกครั้ง เมื่อได้มองดวงตากลมโตดำขลับดั่งองุ่นของซูเสี่ยวลู่ จ้าวซื่อก็รู้สึกเสมือนว่านางเข้าใจทุกคำพูด

ทุกครั้งที่จ้าวซื่อเห็นลูกสาวตัวน้อยทำปากเป็นรูปตัวโอ หรือส่งเสียง ‘แงงงง’ นางก็รู้สึกว่าซูเสี่ยวลู่กำลังตอบสนองต่อสิ่งที่นางพูด

จ้าวซื่อพิงตัวอยู่บนเตียง มือข้างหนึ่งโอบซูเสี่ยวลู่อย่างเกียจคร้าน ค่อย ๆ ตบเบา ๆ เพื่อกล่อมให้หลับ นางยิ้มบาง ๆ ภายในห้องสว่างไสว เงียบสงบ ไร้เสียงด่าทอหรือความวุ่นวาย บรรยากาศช่างสงบและสบายใจยิ่งนัก

นางยังได้ยินเสียงของลูก ๆ ทั้งสามที่อยู่ไม่ไกลจากนอกเรือน กำลังช่วยกันทำความสะอาดบ่อน้ำ

"ช่างดีอะไรเช่นนี้" จิตใจของจ้าวซื่อรู้สึกปลอดโปร่งขึ้นในขณะนั้น

ซูเสี่ยวลู่หลับอย่างว่าง่าย แต่จิตสำนึกของนางได้เข้าไปยังมิติเพื่อดูดซับพลังทิพย์

...

ซูซานหลางเดินไปตามที่ดักสัตว์ แล้วโรยแมลงลงในแต่ละกับดัก จากนั้นจึงไปตัดหญ้า

เขาตัดหญ้าทั้งบ่าย และทยอยขนหญ้ากลับเรือนหลายรอบ

ทำอาหารเย็น หลังจากกินข้าวเสร็จ เขาก็เริ่มลงมือสานหญ้า

เฉินหู่มาช่วยงานอีกครั้ง ทั้งสองยิ้มให้กันโดยมิได้พูดคุยมาก ต่างคนต่างตั้งหน้าตั้งตาสานหญ้าในความเงียบ จนกระทั่งใกล้ถึงยามจื่อ ซูซานหลางหยุดทำและตบไหล่เฉินหู่เบา ๆ "เจ้าหู่ ขอบใจมาก ข้าคิดว่าแค่นี้ก็พอแล้ว พรุ่งนี้ไม่ต้องมาแล้วนะ"

ใต้แสงจันทร์ เฉินหู่ยิ้มอย่างซื่อ ๆ แล้วกล่าวว่า "ได้ ข้าจะกลับเรือนแล้ว พี่เองก็พักผ่อนเสียบ้างเถิด"

ซูซานหลางพยักหน้า มองดูเฉินหู่จากไป จากนั้นจึงเก็บหญ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะไปพักผ่อน

วันที่สิบสามของเดือนสิงหาคม เป็นวันที่สามนับตั้งแต่ครอบครัวเขาแยกออกมา

วันนี้ซูซานหลางมิได้ออกไปไหน แต่เตรียมการซ่อมหลังคาแทน

ซูซานหลางที่ตั้งใจปอกเปลือกตอบอย่างเป็นธรรมชาติว่า “เจ้าจะจับทำไม มือเปื้อนไปหมด ข้าปอกให้เอง”

จ้าวซื่อรู้สึกซาบซึ้ง การแยกเรือนทำให้นางมีอิสระจริงๆ

หากอยู่ในเรือนหลังนั้น ซูซานหลางเพียงแค่มองนางสองครั้งแล้วถูกหวังซื่อเห็น หวังซื่อก็ต้องดุด่านางอย่างไม่ปรานี แต่ตอนนี้ คำด่าทั้งหลายเหล่านั้นได้ห่างไกลออกไปหมดสิ้น

จ้าวซื่อนึกขึ้นได้ทีหลังว่า การแยกเรือนนั้น อาจเป็นโชคดีของนางก็เป็นได้

นางอดไม่ได้ที่จะหันไปมองซูเสี่ยวลู่ ซึ่งกำลังเม้มปากและกลืนน้ำลาย นางยิ้มแล้วพูดว่า "เจ้าสี่เป็นเจ้าแมวตะกละ เจ้าจะกินตอนนี้ไม่ได้หรอกนะ"

ซูเสี่ยวลู่เม้มปากน้อย ๆ รู้แล้ว ๆ ข้ายังเป็นทารก ข้าเข้าใจดี

ซูซานหลางแกะเกาลัดให้จ้าวซื่อ หนึ่งคนกิน หนึ่งคนป้อน บรรยากาศรอบตัวดูเหมือนเต็มไปด้วยความหวานชื่น

ในคืนนั้น เมื่อเด็ก ๆ เข้านอนหมดแล้ว ซูซานหลางก็ขึ้นไปนอนเช่นกัน คืนนั้นเป็นคืนที่เขานอนหลับสบายที่สุดในช่วงหลายวันที่ผ่านมา โดยไม่ต้องกังวลเรื่องฝนตก

วันที่สิบสี่ของเดือนสิงหาคม ซูซานหลางเตรียมตัวออกไปตัดหญ้าอีกวัน เพื่อเตรียมมุงหลังคาเรือนให้หนาเพิ่มขึ้นอีกสองชั้น ความขยันขันแข็งของเขาเป็นสิ่งที่ชาวเรือนในหมู่เรือนต่างเห็นกันถ้วนหน้า

ทุกครั้งที่ซูซานหลางเดินออกไปไกล ผู้คนที่ทำงานเก็บเกี่ยวในท้องทุ่งก็มักจะพูดถึงเขาอยู่เสมอ

บางครั้งซูซานหลางก็ได้ยินคำพูดเช่น ‘เวรกรรม’ แบบแว่ว ๆ แต่เขาก็หาได้สนใจไม่

ในช่วงบ่าย เขาเลือกที่ดินรกร้างแปลงหนึ่งไว้ ระหว่างทางที่เดินผ่านที่ดินของครอบครัวเก่า เขาเห็นพ่อเฒ่าซูพาครอบครัวซูต้าหลางและซูเอ้อหลางทำงานอยู่ รวมถึงพี่สะใภ้รองโจวซื่อที่เพิ่งกลับมาจากเรือนแม่

พ่อเฒ่าซูที่เป็นผู้นำก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ทำงานให้ดี ๆ อย่าชักช้า อย่าได้สนใจเรื่องไร้สาระเหล่านั้น"

ทุกคนในครอบครัวต่างรู้ดีว่าพ่อเฒ่าซูหมายถึงอะไร