ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 136

เมื่อซูเสี่ยวลู่กลับเข้าห้องไปอย่างกะทันหัน ซูซานหลางและจ้าวซื่อไม่ได้คิดอะไรมากนัก เมื่อเห็นซูเสี่ยวหลิงเข้ามาก็ชวนให้นั่งลงกินข้าวด้วยกัน

หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว ซูซานหลางและจ้าวซื่อก็เตรียมตัวไปเยี่ยมครอบครัวของเฉินหู่

ไม่นานหลังจากที่พวกเขาออกไป เฉินต้านิวและเฉินเอ้อร์นิวก็พาเฉินสือมาเรียนรู้การอ่านเขียนกับซูเสี่ยวหลิงและพี่น้องคนอื่นๆ

ในขณะเดียวกันที่บ้านของเฉินหู่ เฉินหู่และเฉียนซื่อกำลังต้อนรับซูซานหลางและจ้าวซื่อด้วยความกระตือรือร้น

เฉียนซื่อนำข้าวโพดคั่วที่คั่วเองมาให้ พร้อมกับชงน้ำร้อนให้พวกเขาดื่ม จากนั้นนางจึงนั่งลงข้างเฉินหู่

เฉินหู่ยิ้มพลางพูดว่า “พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ นี่เป็นข้าวโพดคั่วที่แม่ของต้านิวเพิ่งจะคั่วแต่เช้า พวกท่านลองชิมดูสิ”

เฉียนซื่อมีฝีมือดีในเรื่องทำอาหาร นางชอบคิดค้นทำของกินเล็กๆ น้อยๆ เพื่อให้ลูกๆ ได้ลิ้มลอง แม้จะซื้อขนมจากตลาดไม่ได้ นางก็พยายามหาวิธีทำของอร่อยขึ้นมาเอง

ข้าวโพดสองชั่ง เมื่อคั่วข้าวโพดเสร็จแล้วก็สามารถใส่ได้เต็มถัง นอกจากให้เด็กๆ ในบ้านกินแก้ขัดปาก ยังใช้เลี้ยงรับแขกได้อีกด้วย

ซูซานหลางและจ้าวซื่อมองหน้ากันพร้อมเผยรอยยิ้ม

จ้าวซื่อหยิบข้าวโพดคั่วขึ้นมาหนึ่งกำมือแล้วลองกิน

ซูซานหลางพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังว่า “น้องหู่ น้องสะใภ้ วันนี้เราสองคนมาที่นี่ เพราะมีเรื่องอยากปรึกษาพวกเจ้า เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับพวกเราทั้งสองครอบครัว”

ซูซานหลางนึกถึงช่วงต้นปีที่เขาพาซูฉงและซูหวาไปสมัครเข้าเรียน แต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ ความรู้สึกเย็นยะเยือกในใจก็กลับมาอีกครั้ง

เฉินหู่เห็นสีหน้าจริงจังของซูซานหลาง เขาจึงพูดอย่างตั้งใจว่า “พี่ใหญ่ มีเรื่องอะไรบอกมาเถอะ ตราบใดที่ทำได้ ครอบครัวเราจะไม่ปฏิเสธแน่นอน”

เฉินหู่และภรรยาต่างรู้สึกขอบคุณครอบครัวซูซานหลาง เพราะความช่วยเหลือของพวกเขาทำให้ครอบครัวเฉินหู่มีชีวิตที่ดีขึ้นในตอนนี้

เฉินหู่หันมามองเฉียนซื่อ ทั้งสองสบตากัน ก่อนที่เฉินหู่จะบีบมือของเฉียนซื่อใต้โต๊ะอย่างแผ่วเบา เขารู้ดีว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นางจะยืนหยัดอยู่เคียงข้างเขาเสมอ

ซูซานหลางมองทั้งคู่ก่อนจะพูดต่อว่า “น้องหู่ วันนี้ที่ข้ามา ข้าต้องการปรึกษาพวกเจ้าว่าเราน่าจะลองเปิดร้านขายผักดองและของหมักดองในตัวเมืองดูดีหรือไม่? หากเราหาเส้นทางทำมาหากินได้สำเร็จ เมื่อได้เงินมาแล้ว เราจะขายบ้านและที่ดินตรงนี้ แล้วพาครอบครัวทั้งสองย้ายออกจากที่นี่ไปด้วยกัน”

“เมื่อต้นปี ข้าพาเจ้าฉงและเจ้าหวาไปสมัครเรียน แต่อาจารย์กลับพูดว่า เขาจะไม่สอนลูกของคนไร้สำนึกเช่นข้า ข้าจึงได้ตระหนักว่า บางสิ่งบางอย่างถึงแม้เราคิดว่าถูกต้อง แต่คนในโลกนี้อาจไม่มองว่ามันถูกต้อง หากเรายังอยู่ที่นี่ ลูกหลานของเราจะไม่มีโอกาสได้เรียน และในอนาคตเมื่อพวกเขาโตขึ้นและต้องแต่งงาน เกรงว่าคงมีแต่ครอบครัวที่นิสัยไม่ดีมาทาบทาม”