ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 166

พ่อบ้านซุนยืนฟังซูเสี่ยวหลิงกำลังแนะนำกับคนอื่น ว่าผักดองเปรี้ยวสามารถนำไปต้มกับปลา ต้มกับเต้าหู้ หรือทำอาหารอื่น ๆ ได้ เขายิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “ฟังดูน่ากินทั้งนั้น เดี๋ยวข้าจะซื้อเนื้อปลากลับไปบ้าง”

พ่อบ้านซุนไม่เห็นซูซานหลาง จึงเอ่ยถามขึ้นว่า “เหตุใดถึงมิเห็นพี่ซานหลางเล่า?”

จ้าวซื่อยิ้มบาง ๆ ตอบว่า “เขาไปที่โรงเตี๊ยมแล้ว เพื่อดูว่าพอจะนำผักดองเปรี้ยวเหล่านี้ลงในตำรับอาหารได้หรือไม่”

พ่อบ้านซุนชะงักไปครู่หนึ่ง มิคาดคิดว่าซูซานหลางจะมีความเฉลียวฉลาดถึงเพียงนี้

เมื่อได้สติกลับมา เขายกนิ้วหัวแม่มือขึ้นพร้อมกล่าวว่า “พี่ซานหลางช่างมีหัวคิดดีเยี่ยม เรื่องนี้ต้องสำเร็จเป็นแน่!”

พ่อบ้านซุนซื้อแล้วก็กลับไป การค้าก็ยิ่งเจริญรุ่งเรืองขึ้นกว่าเดิม

จ้าวซื่อนึกในใจว่า นี่อาจเป็นเพราะพ่อบ้านซุนเป็นพ่อบ้านของตระกูลใหญ่ อีกทั้งยังมีชื่อเสียงไม่น้อยในเมืองนี้

เขาย่อมซื้อแน่นอน ผู้คนที่เห็นก็พากันคิดว่าสิ่งนี้ดี จึงต่างพากันมาแวะดู เมื่อได้ลองชิมแล้วเห็นว่ารสดี ต่างก็พากันซื้อกลับไปบ้านทีละคน

เฉินต้านิวกับเฉินเอ้อร์นิวมือมือไม้คล่องแคล่วว่องไว แม้ในช่วงแรกจะยังไม่ค่อยถนัด แต่เมื่อปรับตัวได้ก็ทำได้ดีขึ้นมาก ใบหน้าของทั้งสองแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย แต่ยังคงยิ้มตอบ พร้อมทั้งส่งไม้เสียบอาหารให้ด้วยรอยยิ้ม

เมื่อผู้ซื้อลองชิมแล้วแต่ไม่ซื้อ พวกนางก็รู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง แต่ไม่นานก็สามารถยิ้มพร้อมกล่าวว่า “ขอให้ท่านเดินทางโดยปลอดภัย”ได้อย่างอ่อนโยน

ซูเสี่ยวหลิงยิ่งกระทำได้อย่างเป็นธรรมชาติยิ่งขึ้น

จ้าวซื่อนึกในใจว่า วันนี้อาจขายได้เร็วกว่าวันวาน พรุ่งนี้ควรนำของมาขายให้มากขึ้นอีกหน่อย

ที่นี่ไม่มีสิ่งให้ต้องกังวลอีก นางก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงซูซานหลาง นางไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นเช่นไร ได้แต่ภาวนาในใจ ขอให้เขาประสบแต่ความราบรื่นและปลอดภัยทุกประการ

ขณะเดียวกัน ซูซานหลางที่เพิ่งถูกปฏิเสธจากโรงเตี๊ยมสองแห่งแรก ครั้นถึงโรงเตี๊ยมแห่งที่สาม ในที่สุดเถ้าแก่ก็ยอมออกมาพบเขา

โรงเตี๊ยมแห่งนี้มีนามว่า ‘ฝูหมั่นไหล’ ดูเหมือนจะเปิดมานานหลายปีแล้ว เถ้าแก่เป็นชายชราอาวุโสแซ่หนิว

ซูซานหลางยกมือคำนับก่อนกล่าวขึ้นว่า “เถ้าแก่หนิว ข้ามีนามว่าซูซานหลาง เป็นพ่อค้าผักดองเปรี้ยวและผักดองเผ็ดแห่งปากตรอกถนนตะวันตก ร้านของข้ามีนามว่า ‘สือโหย่วเว่ย’ นี่คือผักดองเปรี้ยวและผักดองเผ็ดจากร้านของข้า ข้ามีความประสงค์จะเจรจาธุรกิจกับโรงเตี๊ยมของท่าน”

เถ้าแก่หนิวยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนกล่าวว่า “เจ้าคิดจะใช้ผักดองเปรี้ยวและผักดองเผ็ดมาเจรจาการค้าอย่างนั้นหรือ? เกรงว่าคงมิอาจสำเร็จได้หรอก ของเช่นนี้ทางโรงเตี๊ยมรของเราก็สามารถทำเองได้ อีกทั้งยังมีเหลือเฟือจนกินไม่หมดอยู่แล้ว”

ผักดองเปรี้ยวและผักดองเค็มเช่นนี้ โรงเตี๊ยมไหนเลยจะขาดของเช่นนี้ได้เล่า

เพียงเพราะซูซานหลางมีรอยยิ้มอ่อนโยนและดูเป็นมิตร จึงมิได้ไล่เขาออกไป อีกทั้งเวลานี้ผู้ซื้อในโรงเตี๊ยมก็น้อยนัก การพูดคุยกับเขาสักสองสามประโยคย่อมมิได้เสียเวลาในการทำงานแต่อย่างใด