ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 10

เฉินเซียงตกตะลึง “คุณหนู นี่อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดหรือไม่เจ้าคะ?”

“เจ้าดูสิ ชุดที่นางใส่อยู่เป็นผ้าแบบเดียวกับคนใช้ของฉินซวงซวง คนรู้ก็รู้ว่าเจ้าเป็นสาวใช้ของข้า แต่คนไม่รู้คงคิดว่าเจ้าเป็นสาวใช้ของนาง!”

ซ่งรั่วเจินมองด้วยสายตาเย็นชา ตอนที่อ่านนิยายนางก็รู้เรื่องนี้แล้ว เหตุผลที่ฉินซวงซวงรู้เรื่องของตัวเอกคนเดิมได้ดี เพราะนางได้วางคนเอาไว้ใกล้ตัวนางเอกมานานแล้ว

เมื่อคิดดูอย่างละเอียด เพ่ยหลานก็คือสาวใช้ที่ ‘ท่านน้าคนดี’ ของนางเลือกมาให้โดยเฉพาะ

นอกจากนี้ ตั้งแต่ที่นางทะลุมิติมา ก็ได้ตรวจร่างกายอย่างละเอียด พบว่าสุขภาพแข็งแรงดี ไม่มีปัญหาใด ๆ แต่ตัวเอกหลังจากแต่งงานกับหลินโหวเพียงสองปีก็เสียชีวิต

ก่อนหน้านี้ที่อ่านนิยายนางไม่ได้คิดเรื่องนี้ เพียงคิดว่าไม่ได้รับความรักจากสามี และทำงานหนักเพื่อจวนหลินโหวจนป่วย แต่ตอนนี้พอคิดถึงวิธีการที่โหดร้ายและเพ่ยหลานที่อยู่ข้างกาย เกรงว่าอาจมีสาเหตุการตายที่น่าสงสัยกว่านั้น มิใช่เพราะร่างกายอ่อนแอ แต่เพราะมีคนไม่อยากให้นางมีชีวิตอยู่ต่างหาก!

คนชั่วช้าเช่นนี้ต้องรีบจัดการออกไปโดยเร็ว!

“พวกเจ้า นำตัวเพ่ยหลานไปตระกูลหลิ่ว!” ซ่งรั่วเจินยกมือขึ้นสั่งให้คนมาปิดปากเพ่ยหลานแล้วส่งตัวออกไป

“คุณหนูเจ้าคะ เพ่ยหลานถูกฉินซวงซวงซื้อตัวไปแล้วจริงหรือ? ฉินซวงซวงเพิ่งกลับมามิใช่หรือเจ้าคะ? นางจะซื้อตัวเพ่ยหลานได้อย่างไร?”

ดวงตาของเฉินเซียงเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ แต่เมื่อคิดอย่างละเอียดก็รู้สึกหวาดกลัว ฉินซวงซวงที่ดูอ่อนแอกลับมีวิธีการที่ร้ายกาจเช่นนี้ได้อย่างไร?

“เจ้าคิดว่าข้าพูดเหลวไหลหรือ?” ซ่งรั่วเจินหัวเราะเบา ๆ แล้วถามกลับ นางรู้ว่าเฉินเซียงภักดีต่อตัวเอกคนเดิม น่าเสียดายที่สุดท้ายก็ไม่ได้มีจุดจบที่ดี กลับเป็นเพ่ยหลานที่กลายเป็นคนของฉินซวงซวงเต็มตัวและมีชีวิตสุขสบาย

เฉินเซียงส่ายหน้า เอ่ยอย่างโกรธจัด “บ่าวก็คิดว่าวันนี้นางพูดจาน่ารำคาญ ปากก็ช่วยพูดแทนจวนหลินโหว แต่บ่าวไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าถ้าถูกฉินซวงซวงซื้อตัวไปแล้ว เช่นนั้นมิใช่ว่าควรหาวิธีหยุดยั้งไม่ให้คุณหนูแต่งงานไปมิใช่หรือเจ้าคะ?”

“เหตุใดพอตอนนี้ไม่แต่งไป พวกเขากลับร้อนใจ?”

“เพราะพวกเขาเสียดายเงินของตระกูลซ่ง เจ้าก็เห็นสภาพจวนหลินโหวในยามนี้ บัญชีแทบไม่มีเงินเลย แม้ฉินซวงซวงจะเป็นคุณหนูตระกูลฉิน แต่ฮูหยินฉินเป็นภรรยาคนใหม่ นางไม่ได้รับการยกย่องในตระกูลมากนัก”

“ตอนนี้นางแต่งงานกับหลินโหว สินสอดย่อมไม่มาก หลินจือเยว่ยังประกาศต่อหน้าขุนนางทั้งหมดว่าจะรับใช้ราชสำนัก ไม่ยอมรับทองคำและสมบัติล้ำค่าที่ฮ่องเต้พระราชทาน ทำให้ได้ชื่อเสียงที่ดีว่าเป็นคนสุจริต”

“ชื่อเสียงภายนอกฟังดูดี แต่การจะใช้ชีวิตก็ต้องใช้เงินไปทุกที่ จึงวางแผนไว้ที่ข้า คิดว่าข้าจะทนยอมรับการเสียเปรียบนี้อย่างบื้อใบ้”

เมื่อซ่งรั่วเจินเล่าความจริงออกมา เฉินเซียงก็รู้สึกขนลุกไปทั่วร่าง “คุณหนู โชคดีที่คุณหนูไม่ได้แต่งออกไป หลินโหวช่างกินคนไม่เหลือกระดูกจริง ๆ ! เขาไร้ยางอายถึงเพียงนี้ วันนี้ยังมีท่าทางหยิ่งยโสเช่นนั้นอีก คนเช่นนี้คู่ควรต่อการเป็นขุนนางคนสำคัญในราชสำนักหรือ?”

“ไม่ต้องกังวล ข้าก็ยังไม่ได้แต่งออกไปนี่” ซ่งรั่วเจินตบไหล่เฉินเซียง พลางยิ้มบาง ๆ

“คุณหนู เพ่ยหลานทำเรื่องทรยศลืมบุญคุณเช่นนี้ การส่งนางไปแต่งงานเช่นนี้ไม่ง่ายไปหรือเจ้าคะ?” เฉินเซียงยังไม่สามารถยอมรับได้ พวกนางเติบโตมากับคุณหนูตั้งแต่เล็ก ไยจึงทรยศคุณหนูเพียงเพราะเงินแค่เล็กน้อยได้เล่า?

“ในเมื่อนางถูกซื้อตัวไปแล้ว ต่อให้ทุบตีและขายนางออกไปก็จะถูกตระกูลหลิ่วหรือฉินซวงซวงซื้อตัวกลับไป ถึงตอนนั้นข้าก็จะถูกใส่ร้ายป้ายสีอีก เกรงว่าจะทำให้ชื่อเสียงที่ข้าเป็นคนขี้อิจฉาและใจแคบเป็นจริง”

“ตอนนี้ในจวนเรากำลังมีเรื่องมากมาย มีสายตาหลายคู่จับจ้อง ไม่สู้ส่งนางกลับไปตระกูลหลิ่วเสีย ภรรยาของพ่อบ้านหลิ่วไม่ใช่คนที่อยู่ด้วยง่าย ๆ พวกเราไม่ต้องลงมือเอง นางก็ต้องทนทุกข์ทรมานเป็นแน่”

หลิ่วเฟยเยี่ยนมีสีหน้ากังวล พูดปลอบโยนอย่างใจดี “ข้าได้ยินว่าฮูหยินผู้เฒ่าหลินและหลินโหวมาขอโทษเมื่อวานนี้ สองปีที่ผ่านมาพวกเจ้าก็เข้ากันได้ดี เหตุใดต้องไม่พอใจกันเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ด้วย?”

“หลินโหวเป็นสามีที่ดีขนาดนี้ หลายตระกูลต่างอิจฉา รั่วเจินกลับทำให้ความมั่งคั่งมหาศาลนี้หลุดมือไป เจ้าไม่คิดว่าสิ้นคิดไปหน่อยหรือ?”

“น้องหญิง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว หลินโหวมีคนรักอยู่แล้ว ต่อให้รั่วเจินแต่งงานไปก็ไม่ได้รับการใส่ใจ ในเมื่อทำให้เรื่องใหญ่โตขนาดนี้แล้ว เช่นนั้นก็ถอนหมั้นให้จบไปเถิด”

หลิ่วหรูเยียนโบกมือ นางนอนไม่หลับทั้งคืน ครุ่นคิดตลอดทั้งราตรี ทว่าไม่เสียใจที่ยกเลิกการหมั้นครั้งนี้ เพียงแค่รู้สึกไม่ยุติธรรมแทนรั่วเจิน

นางเสียเวลาไปกับหลินโหวถึงสองปี เสียช่วงเวลาที่ดีที่สุดของชีวิต และโทษตนเองในฐานะแม่ที่มองผิดไป คิดว่าจวนหลินโหวเป็นที่พึ่งพิงที่ดี

หลิ่วเฟยเยี่ยนเห็นหลิ่วหรูเยียนไม่หวั่นไหว ก็แปลกใจ “พี่หญิง ท่านเป็นอะไรไป? ข้าทำเพื่อรั่วเจินนะ หากพลาดการหมั้นหมายครั้งนี้ ต่อไปนางจะทำอย่างไร?”

“นางยังเด็ก อาจสับสนและแยกไม่ออกก็เท่านั้น แต่ท่านจะเลอะเลือนไม่ได้ ต้องคำนึงถึงนางให้ดี”

“ท่านน้าไม่ต้องเปลืองน้ำลายพูดมากแล้วเจ้าค่ะ ข้าจะไม่แต่งเข้าจวนหลินโหว” ซ่งรั่วเจินเดินเข้ามาพร้อมพูดด้วยเสียงเย็นชา

หลิ่วเฟยเยี่ยนเห็นซ่งรั่วเจินก็แสดงท่าทางเป็นมิตรทันที “รั่วเจิน เจ้ามาพอดี น้าคิดเพื่อเจ้าอย่างจริงใจ สตรีอย่างไรก็ต้องแต่งงาน สองปีมานี้เจ้ายุ่งอยู่แต่ในจวนหลินโหว ทุกคนต่างคิดว่าเจ้าเป็นฮูหยินของหลินโหว ตอนนี้การหมั้นยกเลิกไปแล้ว เกรงว่าจะไม่มีใครต้องการเจ้า”

“ไม่สู้เจ้าอดทนกล้ำกลืนไปก่อน? มีฮูหยินผู้เฒ่าหลินคอยหนุนหลังให้ก็สามารถใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติได้มิใช่หรือ”