ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 11

“ที่ท่านน้าพูด หมายความว่าสิ่งที่ข้าทำที่จวนตระกูลซ่งวันนี้เป็นเรื่องเสื่อมเสียหรือเจ้าคะ?”

ซ่งรั่วเจินมองหลิ่วเฟยเยี่ยนตรงหน้าอย่างประเมิน ท่อนบนสวมเสื้อคลุมชวีจวี [1] ตัวยาวสีเขียวน้ำทะเลปักลายโบตั๋น ท่อนล่างคือกระโปรงเนื้อบางสีเหลืองปักลายโบตั๋น ทรงผมที่จัดแต่งอย่างประณีตนั้นประดับด้วยปิ่นปักผมลวดลายโบตั๋น สร้อยมุกโมราตรงลำคอยิ่งวาววับจับตา การแต่งตัวยังหรูหรากว่ามารดาของนางเสียอีก

แต่ถึงแม้หลิ่วเฟยเยี่ยนกับหลิ่วหรูเยียนจะเป็นพี่น้องแท้ๆ กัน รูปโฉมของนางกลับด้อยกว่าหลิ่วหรูเยียนชนิดทิ้งห่างกันไกล

ถึงตอนนี้จะสวมเครื่องประดับเต็มยศ แต่เมื่อมานั่งอยู่ข้างกายหลิ่วหรูเยียนผู้อ่อนโยนที่แต่งกายเรียบง่ายก็ยังคงเทียบไม่ติด กลับดูพะรุงพะรัง แต่งเยอะเกินงาม

“รั่วเจิน น้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น แต่เจ้าอายุเกินยี่สิบปีแล้ว เลือกคู่ครองดีๆ ไม่ได้แล้ว มิหนำซ้ำหลินโหวกำลังรุ่งโรจน์ ก่อเรื่องเช่นนี้แล้วผู้ใดจะกล้าเสี่ยงล่วงเกินหลินโหวมาสู่ขอเจ้า?”

หลิ่วเฟยเยี่ยนเอ่ยราวกับปรารถนาดี หากมิใช่เพราะซ่งรั่วเจินรู้โฉมหน้าที่แท้จริงของนางแล้ว มาได้ยินถ้อยคำเปี่ยมน้ำใสใจจริงเช่นนี้เกรงว่าคงหลงเชื่อว่านางเป็นห่วงตนเองจริงๆ

“ท่านน้า ท่านสายตาไม่ดีหรือเปล่าเจ้าคะ?” ซ่งรั่วเจินถาม

หลิ่วเฟยเยี่ยนอึ้งไป “เปล่านี่”

“ถ้าไม่ได้สายตาไม่ดี ไยจึงกล่าววาจาไร้หัวคิดเช่นนี้ออกมาได้เล่าเจ้าคะ?”

“หลินโหวตระบัดสัตย์ไม่รักษาสัญญา ทั้งที่มีพันธะหมั้นหมายกับข้าแต่กลับไปข้องแวะกับหญิงอื่น สองปีมานี้ทางหนึ่งเขาฝากฝังฮูหยินผู้เฒ่าหลินกับข้า อีกทางหนึ่งกลับไปชอบพอกับหญิงอื่นอยู่ข้างนอก”

“หากเขามีมโนธรรมอยู่สักนิด กลับมาแล้วก็ควรขอโทษข้า อธิบายเรื่องราวทั้งหมด แต่เขากลับปกปิดเอาไว้ไม่พูดออกมา ซ้ำร้ายในวันวิวาห์ยังกล่าวหาว่าข้าทำลายบุพเพของเขากับฉินซวงซวงอย่างเต็มปากเต็มคำ”

“ถ้าในใจเขามีเพียงฉินซวงซวง กลับมาถอนหมั้นกับข้า ข้าจะเคารพเขาว่าเป็นลูกผู้ชายคนหนึ่ง แต่เรื่องเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ นั่นก็จะเอานี่ก็จะเอา ท่านน้ายังคิดว่าเขาเป็นคู่ครองที่ดีพร้อมอยู่หรือเจ้าคะ?”

ขณะที่พูด สายตาของซ่งรั่วเจินก็กวาดไปทางซุนเยียนเอ๋อร์ที่ดูเรื่องสนุกอยู่ข้างๆ “หากท่านน้าคิดว่าเขาดี ญาติผู้น้องก็อายุสิบเก้าปีแล้ว จนถึงบัดนี้ยังไม่ออกเรือน มิสู้ออกเรือนให้หลินโหวแทนข้า เช่นนี้ความสัมพันธ์สองบ้านก็ไม่นับว่าขาดสะบั้น ดีต่อคนทั้งสองฝ่ายเลยไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”

ซุนเยียนเอ๋อร์เป็นลูกสาวของหลิ่วเฟยเยี่ยนและเป็นญาติผู้น้องของซ่งรั่วเจิน ชอบแข่งขันชิงดีชิงเด่นกับเจ้าของร่างเดิมไปเสียทุกอย่างมาตั้งแต่เด็ก

เจ้าของร่างเดิมนิสัยดี กอปรกับถูกอบรมบ่มเพาะจนมีนิสัยแบบคุณหนูผู้ดีมาตั้งแต่เล็ก จึงยอมอดทนอดกลั้นถอยให้เสียทุกครา ทำให้ซุนเยียนเอ๋อร์มักแย่งชิงสิ่งของของนางไปอยู่บ่อยๆ

ซุนเยียนเอ๋อร์อิจฉาสัญญาหมั้นหมายระหว่างเจ้าของร่างเดิมกับหลินจือเยว่มาแต่แรก มักพูดจากระทบกระเทียบเสียดสีทั้งในที่ลับและที่แจ้ง คราวก่อนตอนที่หลินจือเยว่นำของหมั้นมาให้ นางก็พยายามหาวิธีเข้ามายุ่มย่าม ในใจคิดอะไรอยู่ไม่ว่าใครก็ล้วนดูออก

ไม่ผิดจากที่คิด เมื่อซ่งรั่วเจินพูดประโยคนั้นจบ ซุนเยียนเอ๋อร์ก็สองตาลุกวาวขึ้นมาทันที “ท่านแม่ ข้าคิดว่าข้อเสนอของญาติผู้พี่ไม่เลวเลยนะเจ้าคะ ในเมื่อนางไม่ยินดีออกเรือนก็ให้ข้าออกเรือนแทนนางดีกว่า ข้าไม่ได้เรื่องมากเหมือนญาติผู้พี่หรอกนะ มีสามีที่ดีขนาดนี้แล้วยังจะตินั่นตินี่”

เห็นซุนเยียนเอ๋อร์ทางหนึ่งหวังเอาเปรียบ อีกทางยังไม่ลืมเหยียบย่ำตนเอง แววตาของซ่งรั่วเจินเย็นเยียบ ความเป็นคนดีของครอบครัวเจ้าของร่างเดิมชักนำให้เกิดญาติสูบเลือดสูบเนื้อแบบนี้ ช่างอัปมงคลจริงๆ!

“ดีอะไรกัน!”

หลิ่วเฟยเยี่ยนตำหนิลูกสาว คิดไม่ถึงว่าซ่งรั่วเจินจะเสนอขึ้นมาแบบนี้ แต่เยียนเอ๋อร์จะออกเรือนไม่ได้เด็ดขาด

พวกฉินซวงซวงต้องการอะไร นางรู้ดีกว่าใคร แล้วจะส่งลูกสาวตัวเองเข้าไปในกองไฟได้อย่างไรกัน

“นี่เป็นเรื่องมงคลของญาติผู้พี่ของเจ้า เจ้าเป็นญาติผู้น้องแย่งคู่หมั้นของญาติผู้พี่ หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป มิถูกคนหัวเราะเยาะเอารึ”

หลิ่วหรูเยียนก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่เหมาะสม เห็นหลิ่วเฟยเยี่ยนตำหนิซุนเยียนเอ๋อร์แล้ว สีหน้าค่อยผ่อนคลายลงหลายส่วน เยียนเอ๋อร์ชอบแก่งแย่งชิงดีมาตั้งแต่เล็ก นางรับรู้มาโดยตลอดแต่มองว่านั่นเป็นเรื่องเล็กน้อย ทว่างานมงคลไม่ใช่การละเล่นของเด็กๆ

นางมองซ่งรั่วเจินด้วยสายตาหนักอึ้ง ไม่เข้าใจว่าเหตุใดลูกสาวจึงเสนอขึ้นมาเช่นนี้

“ข้าคิดว่าไม่มีอะไรไม่ดี อย่างไรเสียพวกเราก็เป็นคนครอบครัวเดียวกัน ผู้ใดออกเรือนก็เหมือนกันไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน