ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 1003

โรงเตี๊ยมเยว่ไหล

เมื่อเสิ่นหวยอันค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาก็รู้สึกว่าร่างกายร้อนรุ่ม เขาซึ่งถูกกรอกสุรามาหัวสมองหนักอึ้ง ครั้นยื่นมือออกมาก็พบว่ามีแม่นางผู้หนึ่งนอนอยู่ข้างกายตนเอง

คิดถึงว่าวันนี้ผู้ที่เขานัดเจอคือฉู่มู่เหยา ขอเพียงคนทั้งสองข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก กระทำเรื่องอันดีงามเสร็จสิ้น แผนการของเขาก็จะสำเร็จสมบูรณ์

ด้วยเหตุนี้จึงโยนความคิดทั้งหมดทิ้งไป เหลือเพียงสัญชาตญาณอันดิบเถื่อน

ส่วนซ่งปี้อวิ๋นที่ถูกกรอกน้ำชาตามด้วยกรอกสุราเหมือนกันซึ่งนอนอยู่ข้างๆ รู้สึกว่างเปล่าไปหมด นางมองชายหนุ่มข้างกาย จำได้ว่าคือเสิ่นหวยอันที่นางชอบจึงยอมรับทุกอย่างด้วยความเต็มใจ...

บรรยากาศภายในห้องร้อนระอุขึ้นทุกขณะ คลอด้วยเสียงครางต่ำๆ ของชายหญิง ปล่อยกายปล่อยใจมากขึ้นตามลำดับ

คนที่อยู่ในห้องข้างเคียงได้ยินเสียงที่ดังออกมาจากข้างในแล้ว แต่ละคนก็รู้สึกหมดคำจะพูดยิ่งนัก

“ผู้จัดการ ตกลงที่นี่มันยังไงกันแน่? คนที่เข้าใจก็รู้ว่ามาโรงเตี๊ยม คนที่ไม่เข้าใจคงนึกว่ามาซ่องเสียอีก ดูซินี่ยังจะให้คนพักผ่อนอยู่ไหม?”

“นั่นสิ ช่วยทำให้เสียงเบาลงหน่อยไม่ได้หรือไร!”

ผู้จัดการก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะเกิดสถานการณ์เช่นนี้จึงขออภัยทุกคนด้วยความกระอักกระอ่วน “ลูกค้าทุกท่าน ต้องขออภัยจริงๆ ข้าเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะเป็นเช่นนี้ ข้าจะไปเตือนให้พวกเขาเบาเสียงลงเดี๋ยวนี้”

เขาเคาะประตูห้องเบาๆ แล้วกล่าวว่า “ลูกค้า พวกท่านช่วยเบาเสียงลงหน่อยเถอะ เสียงดังรบกวนคนอื่นแล้ว”

“หุบปาก!”

เสิ่นหวยอันวิงๆ เวียนๆ คิดว่าสถานที่แห่งนี้ขึ้นชื่อเรื่องความเงียบสงบหรูหรา ไม่มีใครมารบกวนไม่ใช่หรือ?

ตอนนี้กลับมีคนมารบกวนพวกเขา ช่างน่าชังนัก!

คนข้างนอกได้ยินเสียงจากข้างใน สีหน้าเปลี่ยนเป็นปั้นยากจนถึงที่สุด คนผู้นี้ต้องหน้าหนาถึงขั้นไหนจึงสามารถไร้ยางอายได้ขนาดนี้?