ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 1026

พวงแก้มซ่งรั่วเจินแดงเรื่อ รู้สึกเขินอายอยู่บ้าง สังเกตเห็นกลิ่นสุราบนตัวของฝ่ายชายจึงพูดว่า “ท่านดื่มมากหรือ?”

“เปล่า” ฉู่จวินถิงหัวเราะเบาๆ “ข้าเดาได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าวันนี้จะมีคนมอมเหล้า จึงตั้งใจจัดเตรียมมือดีคอยดื่มเหล้าเอาไว้หลายคน หาไม่แล้วตอนนี้ข้าคงไม่ได้เดินเข้ามา แต่ถูกหามเข้ามาแทน”

สีหน้าซ่งรั่วเจินสะท้อนความแปลกใจ “หม่อมฉันยังคิดว่าด้วยอุปนิสัยของท่าน วันนี้น่าจะไม่มีคนกล้ามอมเหล้าท่านเสียอีก”

“ลูกหลานขุนนางและตระกูลเหล่านั้นย่อมไม่กล้า แต่ทหารภายในกองทัพอยู่ที่ชายแดนกับข้ามานานหลายปี รู้จักกันดีมากนัก ยังมีทหารที่วันนี้ติดสอยห้อยตามท่านพ่อตามาด้วย”

“โชคดีข้ากลับมาเร็ว ตอนนี้พวกเขาน่าจะหาข้าไม่พบ”

พูดถึงพวกขี้เมาข้างนอกกลุ่มนั้น ฉู่จวินถิงส่ายหน้า สีหน้าเจือความเอือมระอาหลายส่วน

ซ่งรั่วเจินกลั้นยิ้มไม่ไหว “หม่อมฉันเห็นด้านนี้ของท่านน้อยมาก ดูท่าแล้วท่านมีความสัมพันธ์อันดีกับทหารภายในสนามรบ”

ภายในความทรงจำฉู่จวินถิงในสายตาผู้อื่นเป็นคนสูงส่งมิอาจแตะต้อง เย็นชาไร้ความรู้สึก เข้าถึงได้ยากยิ่ง แต่บัดนี้ยามเขาเอ่ยถึงทหารในกองทัพ ความรู้สึกนั้นกลับต่างออกไป

มองผ่านภาพนี้ คล้ายสามารถนึกถึงท่าทางยามอยู่ในกองทัพของเขาออกได้

ภาพลูกผู้ชายปกปักษ์ที่ชายแดน ดื่มเหล้ากินเนื้อ เขาที่เป็นเช่นนี้กลับเป็นตัวของตัวเองมาก

“เมื่อหลายปีก่อนข้าอยู่เฝ้าชายแดนมาโดยตลอด ล้วนเป็นสหายร่วมเป็นร่วมตายกันมา อีกทั้งยังเกิดเรื่องน่าสนใจขึ้นไม่น้อย” ฉู่จวินถิงยิ้มจางๆ “หากเจ้าอยากฟัง ภายภาคหน้าจะค่อยๆ เล่าให้เจ้าฟังดีหรือไม่?”

“ได้เลย” ซ่งรั่วเจินพยักหน้า

ฉู่จวินถิงหยิบเหล้ามงคลมา ส่งให้ซ่งรั่วเจิน “ตอนนี้ยังทำเรื่องสำคัญก่อนเถอะ”

ภายในห้องเงียบสงัด เสียงครึกครื้นที่ภายนอกดังเข้ามาเป็นครั้งคราว ซ่งรั่วเจินมองเหล้ามงคลและชายตรงหน้า ความรู้สึกไม่เป็นความจริงมลายหายไปแล้ว