ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 1040

นางถึงขั้นเสียโฉม ถึงแม้ว่าต่อไปจะยังคงเป็นตวนเฟย แต่ผู้ใดไม่รู้บ้างว่าอยู่ในวังหลังหากไร้ใบหน้าอันงดงามก็เท่ากับไม่มีวันลืมตาอ้าปากได้อีกแล้ว

เกรงว่าต่อไปฮ่องเต้ก็คงไม่มีทางมาหาตนเอง เช่นนั้นสถานการณ์ของนางยังเลวร้ายกว่าจงเฟยเสียอีก!

ฮองเฮามองจงเฟยนิ่งๆ หาได้ประหลาดใจกับบทสรุปเช่นนี้ไม่ อย่างไรเสียจงเฟยก็ยังมีโอรสอย่างเช่ออ๋อง

ถึงจะเห็นแก่หน้าของเช่ออ๋อง ฮ่องเต้ก็ไม่มีทางส่งจงเฟยเข้าตำหนักเย็น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าฮ่องเต้คำนึกถึงความรู้สึกในอดีตมาแต่ไหนแต่ไร หากวางแผนทำร้ายองค์ชาย บทลงโทษจะค่อนข้างรุนแรง แต่เพียงทำให้เสียโฉมก็เพียงแต่ลงโทษเท่านี้แล้ว

“ฮองเฮา คราวนี้เจ้าได้รับความอยุติธรรมแล้ว”

ฮ่องเต้มองไปทางฮองเฮา ยามนี้ฮองเฮาดวงตาแดงก่ำ ดูแล้วชวนให้คนสงสารยิ่งนัก

“ขอบพระทัยฝ่าบาทที่มอบความเป็นธรรมให้หม่อมฉันเพคะ”

เห็นว่าฮองเฮาอ่อนโยนโอนอ่อน หาได้มีสิ่งใดไม่พอใจ ดวงตาฮ่องเต้ฉายแววพึงพอใจ ฮองเฮาคำนึกถึงภาพรวมเสมอมา

แววตาจงเฟยเต็มไปด้วยความคับแค้น ต่อให้จงเฟยถูกกักบริเวณ นางก็ไม่มีทางปล่อยไปเด็ดขาด!

ในเมื่อจงเฟยทำร้ายนางจนเป็นแบบนี้ นางก็จะทำให้ตวนเฟยเสียโฉมโดยสิ้นเชิง!

ซ่งรั่วเจินเห็นว่าจงเฟยถูกควบคุมตัวจากไป ตั้งแต่ต้นจนจบล้วนไม่เอ่ยถึงการกระทำเบื้องหลังของสกุลหลิงก็อดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ เพราะเหตุใดกันนะ?

หรือว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับสกุลหลิง?

หรือว่า...ฝีมือสกุลหลิงร้ายกาจปานนี้ กระทั่งว่าจงเฟยตกต่ำถึงขั้นนี้แล้วก็ยังไม่ยอมเอ่ยถึงสกุลหลิง?

“พระชายาฉู่อ๋อง เจ้ารู้หรือไม่ว่าสถานการณ์เช่นนี้ควรจัดการอย่างไร?”

ไทเฮาไม่ได้พูดอะไรขณะที่ฮ่องเต้วินิจฉัย ชั่วขณะนี้จงเฟยได้รับบทลงโทษไปแล้ว แต่ใบหน้าของตวนเฟยยังมีหนทางรักษาหรือไม่?