ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 1041

“พระชายาฉู่อ๋อง ข้ารู้ดีว่าท่านเชี่ยวชาญในศาสตร์ลี้ลับเป็นที่สุด เสด็จแม่ของข้านั้นไร้ซึ่งหนทางเยียวยาจริงหรือ?”

เหลียงอ๋องมองไปยังซ่งรั่วเจิน เขารู้สึกว่าซ่งรั่วเจินหาใช่ว่าจะจนปัญญาไม่ เพียงแต่ไม่ใคร่ประสงค์จะช่วย!

ซ่งรั่วเจินมองเหลียงอ๋องตรงหน้า สมกับที่เป็นบุรุษเยี่ยงอสรพิษจริง ๆ นอกจากเอ่ยถ้อยคำเพียงสองประโยคเมื่อครั้งแรกเริ่ม เหลียงอ๋องก็เงียบงันไร้วาจาตั้งแต่ต้นจนจบ

เขากำลังสังเกตอยู่ตลอดเวลา จวบจนยามนี้จึงเอื้อนเอ่ยวาจานั้นออกมา

สุดท้ายแล้ว เหลียงอ๋องได้เข่นฆ่าผู้คนล้มตายมากมาย แม้แต่เช่ออ๋องยังพลอยเสียหายเพราะเขา จนต้องพิการไปชั่วชีวิต หาใช่บุคคลที่จะประมาทได้ไม่ เพียงแต่ว่า…นางก็ใช่ว่าจะรังแกได้โดยง่ายเช่นกัน!

“เหลียงอ๋อง หม่อมฉันเคยบอกไปแล้วแต่แรกแล้วว่า เรื่องของเซียนโบตั๋นนั้น ข้าหาได้รู้แจ้งไม่ เพียงแต่เคยได้ยินคำเล่าลือมาบ้างเท่านั้น”

“แม้แต่วิธีแก้ปัญหาเมื่อครู่ ข้าเองก็อิงตามการพิจารณาจากประสบการณ์ก่อนหน้าเท่านั้น ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา มีลูกหนอนที่ถูกนางพญาหนอนกลืนกินแทบทุกวัน”

“รูปโฉมอันงดงามของตวนเฟย ล้วนอยู่บนร่างกายตวนเฟย ข้าเองก็จนปัญญา จะสามารถดูดดึงเอาทุกสิ่งกลับคืนจากจงเฟยได้อย่างไรเล่า?”

ซ่งรั่วเจินส่ายหน้า ราวกับไร้หนทางโดยแท้

ไทเฮาและคนอื่น ๆ ก็รู้สึกว่านางกล่าวมีเหตุผล เล่ห์เหลี่ยมของจงเฟยร้ายกาจถึงเพียงนี้ แม้จะมีวิธีเช่นนี้อยู่จริง เหตุใดยังจะต้องให้ซ่งรั่วเจินใช้วิธีนี้อีกครั้งด้วย?

นั่นย่อมเป็นสิ่งไม่สมควร!

เพียงแต่ว่า ครั้นตวนเฟยได้ฟังวาจานั้นแล้ว แววตากลับสว่างวาบขึ้นมา

หากกระทำเช่นนี้ได้จริง ไฉนจึงมิทำเล่า ทั้ง ๆ ที่จงเฟย สตรีต่ำช้าผู้นั้นทำร้ายนาง ก็ควรต้องชดใช้ด้วยตัวเอง!

ครั้นออกจากตำหนักบรรทมของตวนเฟยแล้ว ฮองเฮาก็มองไปยังซ่งรั่วเจินกับฉู่จวินถิง และกล่าวว่า “วันนี้เดิมทีเป็นวันมงคล ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ไปนั่งพักที่ตำหนักของข้าก่อนเถิด”

“พ่ะย่ะค่ะ เสด็จแม่”