ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 184

“แม่นางลั่ว วันนี้เห็นว่าเจ้าสีหน้าดีขึ้นมาก โสมที่ข้าส่งไปให้เจ้า หวังว่าคงมีประโยชน์”

เหยาจิ่นเฉิงกล่าว พลางจ้องมองสตรีเบื้องหน้าด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความบิดเบี้ยว แต่ใบหน้ากลับส่งรอยยิ้มอ่อนโยนออกมา

ในฐานะบุตรชายของเสนาบดีกรมกลาโหม เขาได้รับการฝึกฝนวรยุทธ์มาตั้งแต่ยังเล็ก และด้วยอายุที่ใกล้เคียงกับซ่งเยี่ยนโจว จึงถูกนำไปเปรียบเทียบกับเขาเสมอ แต่ทุกครั้งมักจะพ่ายแพ้ให้กับซ่งเยี่ยนโจว ซึ่งทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก!

แต่ตอนนี้โชคชะตากลับเล่นตลกให้ซ่งเยี่ยนโจวกลายเป็นคนพิการ และสตรีที่เขาหมายปอง บัดนี้ก็จะแต่งงานให้กับเขาแล้ว นึกไม่ออกเลยว่าหากซ่งเยี่ยนโจวรู้เรื่องนี้แล้วจะมีปฏิกิริยาเช่นไร

แค่เพียงคิดก็ทำให้เขารู้สึกสะใจเหลือเกิน!

ลั่วชิงอินมองชายหนุ่มตรงหน้า นางไม่ได้ชอบเหยาจิ่นเฉิงเลย

แม้ว่าเขาจะดูสุภาพราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิที่แสนอบอุ่น แต่ในใจของนางกลับรู้สึกได้ว่านี่ไม่ใช่นิสัยที่แท้จริงของเหยาจิ่นเฉิง แต่เสมือนเป็นหน้ากากจอมปลอมที่เขาสวมปิดบังไว้

“ขอบคุณมากเจ้าค่ะ แต่โสมร้อยปีชิ้นนี้ล้ำค่าเกินไป วันนี้ข้าจึงตั้งใจนำมา...”

กล่าวจบ ลั่วชิงอินหันไปพยักหน้าให้สาวรับใช้ที่อยู่ข้างกาย สาวรับใช้จึงนำโสมออกจากหีบผ้าไหม

“แม่นางลั่วอย่าได้รีบคืนสิ่งใดเลย”

เหยาจิ่นเฉิงไม่ได้รับโสมคืนและกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเช่นเดิม “หากวันหนึ่งเจ้าตกลงแต่งงานกับข้า ต่อไปเจ้าก็ไม่ต้องกังวลในเรื่องนี้เลย ข้าให้คำมั่นว่าจะดูแลเจ้าอย่างดี”

“พูดไปแล้วก็ช่างน่าเสียดายนัก ในอดีตข้าก็มีใจให้เจ้า แต่สายตาเจ้ากลับมิเคยมองข้าเลย ข้าจึงทำได้เพียงทนกล้ำกลืนความช้ำใจไว้ในใจ”

“มาบัดนี้เจ้าแต่งให้ข้า แม้เป็นภรรยาใหม่ แต่ข้าสัญญาว่าจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี เรื่องนี้เจ้าวางใจได้”

ลั่วชิงอินนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง นางย่อมรู้ตนเองดี นางมีอายุมากแล้ว สตรีในวัยใกล้เคียงนางล้วนแต่งงานไปนานแล้ว ถึงขนาดมีบุตรมากกว่าหนึ่งกันแล้วด้วยซ้ำ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน