ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 209

ซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงล้วนสังเกตเห็นแผลบนหน้าผากของไป๋จวิ้นอวี่ พันผ้าไว้มองดูแล้วร้ายแรงเป็นพิเศษ

“พี่ใหญ่ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ได้รับบาดเจ็บก็ช่างเถอะ ท่านอย่าพาฉู่อ๋องเข้าไปเป็นอันขาด หากได้รับบาดเจ็บจะทำเช่นไร?” ไป๋จวิ้นอวี่ตำหนิอย่างอดไม่ได้

ไป๋จื่อมู่ขมวดคิ้วแน่น เขาอยู่ที่บ้านชินชากับการใช้คำพูดเช่นนี้มากดดันตนของไป๋จวิ้นอวี่แล้ว นึกถึงเมื่อแรกยังนับว่าไว้หน้า บัดนี้กำเริบเสิบสาน นับว่าฉีกหน้ากันแล้ว

“ข้ากำลังคิดว่าเรื่องนี้น่าสนใจจึงตั้งใจมาเป็นพิเศษ”

สุ้มเสียงฉู่จวินถิงเยียบเย็น ทันใดนั้นทำให้ไป๋จวิ้นอวี่เงียบปากลงในทันใด

เขาเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ เผชิญหน้ากับเรื่องพรรค์นี้ไม่สมควรหลีกเลี่ยงหรอกหรือ? เหตุใดฉู่อ๋องจึงตั้งใจมาดูเล่า?

อาศัยช่วงเวลาทุกคนกำลังพูดคุย ซ่งรั่วเจินมองเรือนอึมครึมมืดมน สลดใจอย่างสุดระงับ

ไอแค้นฝังลึกเพียงนี้ คาดการณ์ว่ามีมาหลายปีแล้ว

คนปกติอยู่ที่นี่ได้ไม่เกินสามวันก็ต้องเกิดเรื่อง ตรงข้ามกันไป๋จื่อมู่ท่าทางธรรมดา กลับไม่มีพลังชั่วร้ายรอบกายแม้แต่น้อย

ผิดกับไป๋จวิ้นอวี่ เมื่อหลายวันก่อนเข้าไปเพียงเที่ยวเดียว จุดอิ้นถังก็เริ่มดำ ดวงตาลึก โชคดีอยู่ภายในไม่นาน ไม่ถึงกับชีวิต แต่หนีไม่พ้นต้องอับโชค

เชื่อว่า ‘คน’ ที่อยู่ภายในจะต้องมีสายสัมพันธ์ใกล้ชิดกับไป๋จื่อมู่อย่างแน่นอน

“ข้าอยากเข้าไปดูเสียหน่อย คุณชายรองคงไม่ถือสากระมัง?”

“มิกล้าๆ” ไป๋จวิ้นอวี่โบกมือไม่หยุด ตกตะลึงเหงื่อผุดพราว “เชิญองค์ชายตามสะดวกพ่ะย่ะค่ะ”

ทั้งสามคนเดินเข้าเรือน อากาศอบอุ่นคล้ายเย็นลงในเวลาเพียงชั่วพริบตา ฉู่จวินถิงขมวดคิ้วแน่น เขาเองก็สังเกตเห็นปัญหาข้างในนี้แล้ว

เมื่อแรกยามอยู่ที่สระบัวของสกุลซ่ง ก็มีความรู้สึกอึมครึมเช่นนี้ ทว่าที่แห่งนี้กลับทำให้รู้สึกลึกซึ้งชัดเจนกว่าก่อนนี้มาก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน