ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 232

เมื่อผู้คนในที่นั้นได้ยินว่ามีคนจากสกุลซ่งมา ต่างก็แปลกใจไม่น้อย

ซ่งอี้อันเป็นราวโอรสสวรรค์ลงมาจุติ ชื่อเสียงโด่งดังตั้งแต่วัยเยาว์ ไม่เพียงมีรูปโฉม มีความสามารถ กระทั่งชาติกำเนิดก็ล้วน

เป็นหนึ่งในหมื่น แต่หลังจากเขาสูญเสียการมองเห็น อนาคตก็เรียกได้ว่าพังทลาย

การสอบฤดูใบไม้ผลิเป็นโอกาสดีที่เขาจะได้แสดงฝีมืออย่างเต็มที่ ทว่าบัดนี้เกรงว่าจะกลายเป็นวันที่เจ็บปวดที่สุดสำหรับเขา แม้นมีพรสวรรค์แต่กลับไม่สามารถใช้มันได้อีก

“ได้ยินมาว่าฉู่อ๋องชื่นชมความสามารถของซ่งอี้อันอยู่ไม่น้อย เคยตั้งใจเชิญเขาไปเป็นอาจารย์ยังสำนักศึกษาหลวง”

“เพราะว่าสองตามืดบอด จึงทำได้เพียงรับผิดชอบสอนวิชา คณาจารย์ทั้งหลายต่างเห็นพ้องต้องกัน ทว่าท้ายที่สุดซ่งอี้อันกลับปฏิเสธไป”

เมื่อฉินเซี่ยงเหิงได้ยินข่าวนี้ ก็ไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง “ฉู่อ๋องชื่นชมอะไรในตัวเขากันแน่? ก็แค่คนไร้ค่าผู้หนึ่ง!”

“บางทีอาจเป็นเพราะสงสารเขาก็เป็นได้”

ฉินซวงซวงอดนึกถึงซ่งรั่วเจินไม่ได้ ก่อนนี้นางเห็นฉู่อ๋องช่วยซ่งรั่วเจินไว้หลายครั้ง คงไม่พ้นเป็นเพราะสงสารสกุล

ซ่งที่ตกอับ จึงได้ช่วยหนแล้วหนเล่า

“ท่านพี่ ท่านไม่ต้องไปสนใจซ่งอี้อันอีกแล้ว บัดนี้ไม่ว่าจะด้านใดเขาล้วนสู้ท่านไม่ได้”

“แม้เขาจะได้เข้าไปเป็นอาจารย์ที่สำนักศึกษาหลวงจริง ก็เป็นเพียงแค่อาจารย์ธรรมดา รอท่านสอบฤดูใบไม้ผลิผ่านจนได้เข้าสอบหน้าพระที่นั่ง ตำแหน่งของท่านจะสูงส่งเพียงใดเล่า?”

ได้ยินเช่นนั้นฉินเซี่ยงเหิงก็ผุดยิ้มออกมา สีหน้าไม่ปิดซ่อนความดูแคลน

แม้ว่าในอดีตเขาเคยถูกซ่งอี้อันกีดขวางแล้วอย่างไร?

สิ่งสำคัญคือผลลัพธ์ในตอนนี้ต่างหาก!

“แม้วันนี้ซ่งอี้อันจะมาปรากฏ ก็มีแต่จะทำให้ตนอับอายขายขี้หน้าก็เท่านั้น!”

เพียงแต่ เมื่อซ่งอี้อันปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนในอาภรณ์สีขาวสะอาดตา เขายังคงดูสง่างามเปี่ยมเสน่ห์ รูปลักษณ์พิสุทธิ์ดังกวานหยกของเขา ยังคงเป็นบุรุษที่ตอนแรกผู้คนต่างมองว่าเปี่ยมด้วยพรสวรรค์ไม่มีแปรเปลี่ยน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน