ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 265

หลินจือเยว่ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้

แรกเริ่มซวงซวงเคยปฏิเสธเขาเพราะมีใจชอบพอฉู่อ๋อง แต่หลังจากนั้นที่เขาไปชายแดน ไม่รู้เพราะเหตุใดจู่ๆ ซวงซวงจึงคิดขึ้นมาได้ จนตามเขาไปอยู่ด้วยกันยังชายแดน

คำพูดประโยคนี้ของซ่งจืออวี้แม้จะเจ็บแสบระคายหูนัก แต่เขาก็ฟังมันอย่างตั้งใจ

ฉินเซี่ยงเหิงเป็นเช่นใดฉินซวงซวงก็ย่อมเป็นเช่นนั้น ตอนแรกเลือกเขาแล้ว ไม่ใช่ว่าเกิดเสียใจขึ้นมาหรอกหรือ จึงได้เกิดความคิดอยากจะปีนป่ายเข้าหาฉู่อ๋องอีก?

สีหน้าของฉินซวงซวงแปรเปลี่ยน นางทำทีท่าราวถูกใส่ความอย่างหนัก ร้องไห้พลางกล่าว

“ท่านพี่ ในใจและสายตาของข้ามีก็แต่ท่านเท่านั้น เพื่อจะได้แต่งงานกับท่าน ข้าต้องทนแบกรับคำนินทาครหามากมาย ท่านคิดเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร?”

“ข้าบริสุทธิ์ใจจริงๆ หากข้ายังลืมฉู่อ๋องไม่ได้ ตอนแรกข้าจะตามไปหาท่านที่ชายแดนได้อย่างไร?”

เรือนคิ้วหลินจือเยว่ขมวดมุ่น “แล้วเจ้าอยู่ดีไม่ว่าดีเหตุใดจึงต้องไปจับผิดความสัมพันธ์ฉู่อ๋องกับซ่งรั่วเจิน ทั้งที่ไม่เกี่ยวกับเจ้าเลยสักนิด”

“ก็ย่อมเพื่อท่านอย่างไรเล่า!” ฉินซวงซวงว่า

“เพื่อข้าหรือ?”

“หากมิเพราะซ่งรั่วเจิน ท่านมีหรือจะสูญยศสิ้นตำแหน่ง? เป็นนางนั่นแหละที่ผิดมาตั้งแต่ต้น ข้ามิอาจกล้ำกลืนความคับแค้นนี้ลงได้จริงๆ จึงได้คิดอยากแก้แค้น”

“ข้ารู้ว่าเพราะเรื่องเงินก้อนนั้น ทำเอาทุกคนต่างพากันกล่าวโทษข้า กระทั่งท่านแม่ของท่านก็มองข้าด้วยความเย็นชา ในใจข้าขื่นขมมากเพียงใดท่านก็ไม่รู้สักนิด”

สองตาแดงเรื่อของฉินซวงซวงมีหยาดน้ำตาคลออยู่รอบ ดูแล้วน่าเวทนาสงสารเป็นยิ่ง

สีหน้าของหลินจือเยว่จึงคลายลงเล็กน้อย เขากล่าวอย่างหนักแน่น “ต่อไปเรื่องเช่นนี้ก็อย่าได้ทำอีกจะดีกว่า จะเป็นการลักไก่ไม่สำเร็จกลับเสียข้าวไปหนึ่งกำเอาเปล่าๆ”

“บัดนี้ข้ามิใช่หลินโหวอีกแล้ว เป็นเพียงสามัญชนยากไร้ผู้หนึ่งก็เท่านั้น เจ้าอย่าได้ไปยุ่งกับฉู่อ๋องอีก มิเช่นนั้นเราสองคนคงเอาชีวิตมิรอดแล้ว!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน