ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 294

หลังจากที่เหอเซียงหนิงถูกไล่ออกจากตระกูลนางก็พยายามไปถามหามิตรสหายเก่าๆ แต่กลับพบว่าทุกคนต่างตีตัวออกห่างจากนางไปกันหมด

ทำเช่นนั้นราวกับกลัวจะถูกนางตามรังควานก็มิปาน

ทั้งๆ ที่เติบโตในเมืองหลวงตั้งแต่ยังเยาว์ รอบกายรายล้อมด้วยญาติพี่น้องเพื่อนฝูง ทว่าบัดนี้มองไปทางใดก็หาได้มีผู้ใดไม่ ไม่มีแม้แต่สักคนที่ยอมยื่นมือเข้าช่วยเหลือนาง ในใจจึงเกิดเศร้าหมองขมขื่นอย่างยากจะพรรณนา

ขณะที่นางสะพายห่อสัมภาระเดินอยู่บนถนน พยายามอดรนทนต่อสุ้มเสียงติฉินนินทาจากคนรอบข้าง นางก็พลันได้ยินข่าวคราวของฉินซวงซวงเข้า

“ได้ข่าวว่า พอฟื้นขึ้นมาฮูหยินผู้เฒ่าหลินก็มิยอมให้ฉินซวงซวงกลับเข้าจวน ตอนนี้นางถูกส่งกลับจวนตระกูลฉินไปเสียแล้ว ทำเอาสองสะใภ้ฉุนโกรธกันเสียจนหนีกลับไปยังบ้านตนกันหมด”

“พวกเขากลับบ้านตนไปก็สมควรแล้วล่ะนะ หากเป็นข้าก็มิยินยอมอยากจะอยู่ร่วมบ้านกับน้องสามีเช่นนั้นหรอก! คนประเภทใดกัน!”

“แต่ก็ยังมิได้ข่าวว่าทางสกุลหลินจะหย่าร้างกันแต่อย่างใด หรือเรื่องราวใหญ่โตถึงเพียงนี้แล้วยังคิดรักษานางไว้?”

คนรอบข้างต่างจ้อกแจ้กจอแจกันด้วยความอนาถใจ หากเป็นครอบครัวทั่วไปแล้วล่ะก็ เมื่อได้ยินว่ามีเรื่องเช่นนี้ก็มากพอจะเขียนหนังสือปลดได้แล้ว ทว่าจนถึงตอนนี้ก็ยังคงไร้ความเคลื่อนไหวจากสกุลหลิน ทำเอาผู้คนอดสงสัยใครรู้ขึ้นไม่ได้

เหอเซียงหนิงยืนฟังเรื่องนี้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทว่ากลับเผลอกำหมัดแน่น ในดวงตาอัดแน่นด้วยความเคืองแค้น

ทำไมกัน!

ในเมื่อทั้งตนและฉินซวงซวงต่างก็เสื่อมเกียรติไม่ได้ต่างไปจากกัน นางกลับโดดเดี่ยวไร้หลักยึด กระทั่งบ้านตนยังไม่ยอมรับนางกลับไป

ฉินซวงซวงกลับเพียงแค่เสียหน้า กระทั่งนางกลับไปยังจวนตระกูลฉิน ตระกูลฉินยังยอมให้สะใภ้สองคนกลับบ้านไปมากกว่าจะไล่ฉินซวงซวงออกจากจวน ซ้ำหลินจือเยว่ก็ยังไม่คิดจะหย่าร้างกับนางอีกด้วย?

เหตุใดฟ้าดินจึงไม่เป็นธรรมกับนางเช่นนี้!

“ทั้งหมดนี้ก็ล้วนเป็นแผนของฉินซวงซวง หากไม่ใช่เพราะนาง ข้าก็คงไม่ต้องมาตกต่ำอับจนหนทางเช่นนี้!”

เหอเซียงหนิงขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เดิมทีนางก็แค่อยากเตือนสวีเฮ่ออัน ไม่ได้คิดจะทำเรื่องให้ใหญ่โต แต่ทุกอย่างกลับผิดเพี้ยนไม่เป็นเฉกเช่นที่จินตนาการ นางถูกลากเข้าไปเกี่ยวข้องจนต้องโดดเดี่ยวเดียวดายไร้ญาติขาดมิตร!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน