ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 31

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ คิดไม่ถึงว่าฉู่อ๋องจะเป็นคนเรียบง่ายเป็นกันเองเช่นนี้” หลิ่วหรูเยียนเอ่ยชื่นชม

ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “หากท่านอ๋องไม่มา วันนี้เกรงว่าคงจะคลี่คลายไม่ได้ง่ายดายถึงเพียงนี้”

“วันนี้ลำบากเจ้าแล้ว ถ้าเจ้าไม่ไปพบเรื่องนี้เข้าเสียก่อน เกรงว่าผลลัพธ์คงเลวร้ายสุดคาดคิด...บุตรีตระกูลฉินทำเรื่องชั่วร้ายพรรค์นี้ออกมาได้ ข้าจะต้องให้พวกเขามอบคำอธิบายมาให้ได้ จะรังแกกันเกินไปแล้ว!”

“พวกเจ้าพักผ่อนที่บ้านไปก่อน ข้าจะไปเอาเรื่องที่จวนตระกูลฉินสักรอบ พรุ่งนี้กลับมาอ้างว่าป่วยจะได้มีเหตุผลเพิ่มมาอีกข้อ”

หลิ่วหรูเยียนสุดจะกล้ำกลืนโทสะนี้ลงไปได้จริงๆ ยามนี้คนที่รอดูเรื่องขายหน้าของตระกูลซ่งมีจำนวนไม่น้อย ถ้านางไม่ฮึดสู้ วันหน้าเรื่องทำนองนี้คงมีมาไม่หยุดหย่อน

สามีไม่อยู่ นางจะต้องปกป้องครอบครัวนี้ ไม่อาจปล่อยให้พวกลูก ๆ ได้รับความไม่เป็นธรรมโดยไร้เหตุผล!

เห็นมารดาเรียกสาวใช้แล้วออกไปข้างนอก ซ่งรั่วเจินก็อดประหลาดใจไม่ได้ ในความทรงจำของนาง น้อยครั้งนักที่นางจะได้เห็นมารดามีท่าทีเช่นนี้

“ท่านแม่แค่ถูกตระกูลหลิ่วรังแกจนชินชา ท่านตาท่านยายก็ไม่เคยจะเข้าข้างท่านแม่ แต่เวลาอยู่ข้างนอกมีท่านพ่อคอยสนับสนุนอยู่ตลอด ท่านแม่จึงไม่กลัวแล้ว แต่ไม่รู้ว่าท่านพ่อจะสามารถกลับมาได้หรือไม่...” ดวงตาซั่วอี้อันฉายแววซับซ้อน

“ท่านพ่อยังมีชีวิตอยู่” ซ่งรั่วเจินกล่าว

นางดูโหงวเฮ้งของมารดาแล้ว ตำแหน่งคู่ครองตรงขมับของมารดาอิ่มเอิบ แม้ช่วงนี้จะหม่นหมองไปบ้าง แต่ไม่มีดวงเป็นแม่ม่าย

ตอนนั้นนางอ่านนิยายเรื่องนี้ไม่จบ เพียงอ่านไปเล็กน้อยเพราะชื่อเหมือนตัวประกอบหญิงในเรื่องเท่านั้น แต่นางก็หาได้ร้อนใจ ในเมื่อมาแล้วก็ต้องอยู่ให้ดี คลี่คลายปัญหาทั้งหลายอย่างค่อยเป็นค่อยไปก็พอแล้ว

ซ่งอี้อันไม่ได้ถือเป็นจริงเป็นจัง แค่คิดว่าน้องสาวปลอบใจตนเอง

“เฉินเซียง เจ้าไปหาคนปล่อยข่าวเรื่องนี้ออกไป ให้พูดว่าฉินซวงซวงริษยางานมงคลระหว่างหลินโหวกับข้า จงใจวางแผนทำร้ายข้า หวังให้ข้าตาย นางจะได้กลายเป็นฮูหยินจวนโหวอย่างชอบด้วยเหตุผล”

“เจ้าค่ะคุณหนู บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้”

ซ่งรั่วเจินรู้ว่ามารดากับพี่สามไปจวนตระกูลฉินรอบนี้จะต้องทะเลาะกันเป็นแน่ นางกลัวว่าคนในครอบครัวจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ จึงตัดสินใจว่าจะตอบโต้ด้วยวิธีหนามยอกเอาหนามบ่ง

พอหันกลับมาก็พบว่าเจ้าผีน้อยเดินตามหลังนางต้อย ๆ

“ท่านช่วยข้าได้หรือไม่?” ผีน้อยถาม

ซ่งรั่วเจินหยักมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ครู่ก่อนเจ้าก็เห็นข้าเสร็จนาฆ่าโคถึก ส่งเทียนสุ่ยเข้าคุกด้วยตาตนเองแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงยังกล้าขอให้ข้าช่วยอีกเล่า?”

“ข้ารู้สึกว่าท่านไม่เหมือนพวกเขา ข้าเชื่อท่าน”

ผีน้อยเกาศีรษะ เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน คนตรงหน้าทำให้เขาหวาดกลัวแท้ ๆ แต่เขากลับรู้สึกว่านางคู่ควรกับความไว้วางใจ มิหนำซ้ำ คนผู้นี้ยังมีตบะลึกล้ำ เทียนสุ่ยยังไม่สามารถพูดคุยกับเขาได้แบบนี้เลย