ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 310

ซ่งอี้อันเห็นเถียนเจียวเจียวพูดจาเหลวไหล ขมวดคิ้วแน่น มีคนรู้เรื่องจี้หยกนี้ไม่น้อย

เมื่อแรกตอนฮูหยินผู้เฒ่าเถียนยังอยู่ เคยมอบจี้หยกนี้ให้เถียนเจียวเจียว แสดงให้เห็นถึงความโปรดปรานที่มีต่อนาง

แม้ว่าจี้หยกมรดกตกทอดล้ำค่ามาก แต่ก็ไม่ถึงกับทุกคนต่างรู้กันอย่างถ้วนทั่ว ความนัยที่แท้จริงคือจี้หยกมรดกตกทอดนี้แสดงให้เห็นว่าเครื่องประดับของสกุลเถียนในเมืองหลวงส่งต่อให้แก่นาง

ยามข่าวนี้แพร่ออกไป คนต่างพากันตกตะลึงไม่น้อย ลอบสะท้อนใจเถียนเจียวเจียวได้รับความโปรดปรานจากสกุลเถียนไม่ผิดไปดังคาด

บัดนี้จี้หยกรับสืบทอดจากบรรพบุรุษหายไปแล้ว เห็นได้ชัดว่ามิได้มีเจตนาต่อเรื่องนี้

ซ่งรั่วเจินฟังนิทานที่เถียนเจียวเจียวแต่งขึ้น นึกสะท้อนใจเลื่อมใสอย่างสุดระงับ คนเหล่านี้หนึ่งคนต่อหนึ่งคนล้วนแต่งเรื่องเก่งไม่ผิดไปดังคาด

เพื่อทำให้ทุกคนเชื่อคำพูดนาง แม้แต่นิทานเช่นนี้ก็สามารถแต่งออกมาได้

“หร่วนเนี่ยนถัง เจ้าจะปรักปรำข้าเยี่ยงไร ข้าไม่ใส่ใจ ขอเพียงเจ้าช่วยข้าหาจี้หยกกลับมาได้ก็พอ!” เถียนเจียวเจียวพูดอย่างมีโทสะ

หร่วนเนี่ยนถังย้อนคิดถึงเหตุการณ์ก่อนเถียนเจียวเจียวตกน้ำ กลับไม่เห็นจี้หยกอะไรบนคอนาง เอ่ยออกมา

“ตอนนั้นเจ้ามิได้ใส่จี้หยก เป็นไปได้หรือไม่ว่าวางไว้ที่อื่น?”

“เจ้าพูดเหลวไหล! ข้าใส่จี้หยกติดตัวอยู่ตลอด ไฉนเลยจะสามารถวางไว้ที่อื่นได้ ไม่เชื่อเจ้าก็ถามพวกแม่นางหยางได้ ว่าก่อนนี้เห็นข้าใส่จี้หยกหรือไม่!”

พวกแม่นางสองสามคนที่ถูกเอ่ยถึงต่างพากันพยักหน้าสีหน้าซับซ้อน ก่อนนี้พวกเขาเห็นจี้หยกของเถียนเจียวเจียวจริง

เพราะจี้หยกนี้แสดงให้เห็นว่าฐานะของนางในสกุลเถียนไม่ธรรมดา ดังนั้นปกติยามออกจากบ้านจึงอยากโอ้อวด ก่อนนี้พวกเขาเคยเห็นจริงนั้นล่ะ

แต่ตอนนี้คอนางกลับว่างเปล่า จี้หยกหายไปแล้วจริงๆ

“ก่อนนี้ท่านย่าเอ็นดูข้าที่สุด หากจี้หยกหายไป ข้ายังมีหน้ากลับไปอีกหรือ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน