ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 316

สายลมโชยผ่านมา พัดชายแขนเสื้อของชายหนุ่มโบกไหว

ดวงตาดำขลับดุจนิลมณีในชั่วยามนี้ประหนึ่งบรรจุดวงดาวพราวฟ้าเอาไว้ในนั้น คำชมที่กล่าวออกมาจากริมฝีปากของฉู่จวินถิงเหมือนมีมนต์สะกด บันดาลให้พวงแก้มของซ่งรั่วเจินร้อนผ่าวโดยไม่รู้ตัว

นางรู้ว่าตนเองมีรูปโฉมไม่เลว ปกติก็ได้ยินคำชมมาไม่น้อย แต่กลับไม่มีครั้งไหนที่มีพลังพิฆาตเท่าวาจาประโยคเดียวของฉู่จวินถิง

นี่มันสถานการณ์แบบไหนกัน?

จู่ๆ ท่านอ๋องเดียวดายผู้เย็นชาไร้รักก็กล่าววาจาชมเชยปุบปับแบบนี้ พลังพิฆาตระเบิดตูม ใครเลยจะต้านทานไหว?

ซ่งรั่วเจินกะพริบตา เห็นฉู่จวินถิงไร้ทีท่าจะเปลี่ยนคำพูด ตรงกันข้าม ดวงตาคู่นั้นจับจ้องมองนางนิ่งๆ โดยไร้ท่าทีหลบสายตาแม้แต่น้อย

“วันนี้ท่านอ๋องก็รูปงามมากเหมือนกันเพคะ” ซ่งรั่วเจินข่มหัวใจที่เต้นรัวเอ่ยชมกลับไป

ฉู่จวินถิงสังเกตเห็นสีหน้าไม่เป็นธรรมชาติของหญิงสาว แม่นางที่ปกติเปี่ยมอุบายความคิดปล่อยตัวตามสบาย เวลานี้กลับหลบสายตา ปรางแก้มแดงเรื่อ แลดูงามพริ้มเพราเป็นพิเศษ

เขาหัวเราะเสียงทุ้มพลางเลิกคิ้วชวนมอง “แค่วันนี้เท่านั้นหรือ?”

ซ่งรั่วเจิน “???”

“ท่านอ๋องย่อมหล่อเหลาทุกวันอยู่แล้วเพคะ เพียงแต่คืนนี้หล่อเหลาเป็นพิเศษ”

ฉู่จวินถิงตอบรับ “เห็นทีคงไม่เสียแรงที่วันนี้ข้าตั้งใจเปลี่ยนชุดมาโดยเฉพาะ เจ้าชอบก็ดีแล้ว”

ซ่งรั่วเจิน “!!!”

อวิ๋นหยางที่อยู่ข้างๆ ทอดถอนใจ ท่านอ๋องไม่ได้เปลี่ยนชุดแค่ชุดเดียวหรอกนะ

ที่ผ่านมาท่านอ๋องไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้ สวมอะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่เย็นนี้กลับลองชุดแล้วชุดเล่า สุดท้ายถึงได้เลือกชุดนี้มา

โชคดีที่แม่นางซ่งชมชอบ ไม่อย่างนั้นชีวิตน้อยๆ ของเขากับอี้หลิ่วคงยากจะรักษาเอาไว้ได้แล้ว!

เมื่อซ่งรั่วเจินตามฉู่จวินถิงมาถึงถนนกลางเมืองหลวงอย่างเลอะๆ เลือนๆ เห็นฝูงชนคลาคล่ำตรงหน้ายังคึกคักกว่าที่ผ่านมาเสียอีก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน