ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 34

ณ จวนฉู่อ๋อง

ฉู่จวินถิงเพิ่งกลับมา องค์ชายห้าฉู่อวิ๋นกุยที่รออยู่นานแล้วก็รีบเข้ามาหาทันที “เสด็จพี่สาม วันนี้ท่านไปไหนมา? ข้าไปสถานที่ประจำของท่านตั้งหลายแห่งก็ไม่พบท่าน ให้ข้าตามหาเสียตั้งนาน”

“มาหาข้ามีเรื่องอะไร?” ฉู่จวินถิงถามอย่างไม่เร็วไม่ช้า

“พรุ่งนี้ท่านน้าจะจัดงานเลี้ยงชมดอกอิงฮวา [1] ที่ริมทะเลสาบอวิ๋นสุ่ย เสด็จแม่ให้ข้ามากำชับท่านว่าพรุ่งนี้ต้องไปให้ได้”

“ริมทะเลสาบอวิ๋นสุ่ย?”

เมื่อฉู่จวินถิงได้ยินคำว่าริมทะเลสาบอวิ๋นสุ่ย ใบหน้าก็พลันเปลี่ยนสี ในหัวนึกถึงคำพูดที่ซ่งรั่วเจินบอกเขาว่าอย่าไปริมทะเลสาบขึ้นมาทันที เขายังคิดอยู่เลยว่าตนเองไม่มีความคิดจะไปเสียหน่อย คิดไม่ถึงว่าท่านน้าจะจัดงานเลี้ยงชมดอกอิงฮวาริมทะเลสาบ ตกลงแล้วนี่เป็นเรื่องจริงหรือว่าบังเอิญกันแน่?

ฉู่อวิ๋นกุยเห็นฉู่จวินถิงเงียบงันไม่เอ่ยวาจาก็คิดว่าเขาเป็นเหมือนที่ผ่านมา จึงถอนหายใจยาว “พี่สาม งานมงคลของท่านแทบจะกลายเป็นปมในใจเสด็จแม่ไปแล้ว สองปีมานี้งานเลี้ยงชมดอกเหมย งานเลี้ยงชมบุปผา หรืองานเลี้ยงชมดอกอิงฮวาล้วนจัดมาหมดแล้ว เรียกได้ว่าแทบจะส่งคุณหนูตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงมาตรงหน้าท่านหมดแล้ว ไม่มีสักคนที่ท่านชอบเลยหรือ?”

“อันที่จริงข้าคิดว่าแต่งพี่สะใภ้สักคนก็ไม่เห็นจะมีอะไรไม่ดีตรงไหน เสด็จแม่พูดถูก ท่านอายุไม่น้อยแล้ว รีบแต่งงานให้พวกเขาสบายใจเถิด ท่านก็จะได้ไม่ต้องหงุดหงิดใจเพราะเรื่องนี้ เช่นนี้ไม่ดีหรือ?”

“ไม่ไป” ฉู่จวินถิงปฏิเสธโดยไม่ลังเล

“เสด็จพ่อทรงมีราชโองการลงมาแล้ว ท่านต้องไปเท่านั้น หากไม่ไปก็เท่ากับว่าขัดขืนราชโองการ”

ฉู่จวินถิงรู้สึกเหลือเชื่อ “เหตุใดเสด็จพ่อจึงมีราชโองการเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้?”

“หากท่านไม่ไป ข้ารับรองว่าจะมีราชโองการมาถึงจวนอ๋องอย่างรวดเร็วแน่นอน” ฉู่อวิ๋นกุยผายมือ แสดงออกว่าเสียใจที่ช่วยอะไรไม่ได้ “เสด็จพี่สาม คราวนี้ข้าเองก็ช่วยท่านไม่ได้ ข้าไม่อยากถูกเสด็จแม่ตำหนิอีกแล้ว ท่านอย่าได้โบ้ยมาให้ข้าเชียวนะ!”

“หมอดูทำนายว่าสองวันนี้ข้าไม่อาจเข้าใกล้ริมทะเลสาบ มิฉะนั้นอาจมีอันตรายได้”

“พี่สาม ท่านไม่เชื่อเรื่องพวกนี้มาตลอดนี่ ยามนี้เพียงเพื่อจะไม่ต้องไปดูตัวกับเหล่าคุณหนู แม้แต่คำโกหกเช่นนี้ก็ยังยกขึ้นมาพูด ท่านคิดว่าเสด็จแม่จะเชื่องั้นรึ?”

ฉู่อวิ๋นกุยไม่เชื่อเลยสักนิด เขารู้จักเสด็จพี่ดีเชียวล่ะ สองปีนี้เหตุผลที่สามารถใช้ได้ก็แทบจะใช้มาหมดแล้ว ยามนี้กระทั่งอาจมีอันตรายก็ยังเอามาพูดอีก?

“เจ้าไปบอกเช่นนี้ เสด็จแม่คงไม่ถึงกับไม่สนใจความเป็นความตายของข้าหรอกกระมัง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน