ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 354

ซ่งเยี่ยนโจวเมื่อเห็นฉู่อ๋องเดินมาส่งซ่งรั่วเจิน ก็รู้สึกได้ว่าบรรยากาศระหว่างทั้งสองคนคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย ทว่าความเปลี่ยนแปลงนี้จะไปในทิศทางที่ดีหรือร้ายนั้น เขาเองก็ไม่อาจตัดสินได้

เดิมฮองเฮาหมายตาบุตรีเสนาบดีไว้อยู่ก่อนแล้ว เกรงว่าจะไม่โปรดปรานน้องหญิงห้าของเขา ทว่าด้านไทเฮาภายในห้องทรงพระอักษรเมื่อครู่นี้นั้น นับว่าโปรดปรานน้องหญิงห้าอยู่มาก

“หัวหน้าราชองครักษ์บูรพาระดับสี่ ยินดีกับท่านเป็นยิ่งที่ได้กลับมารับตำแหน่ง” ฉู่จวินถิงกล่าว

ฟังคำแล้ว ใบหน้าของซ่งเยี่ยนโจวก็ประดับพรายด้วยรอยยิ้ม “ขอบพระทัยท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

เขาเองก็ไม่คาดคิดเช่นกันว่าจะยังมีโอกาสได้หวนคืนสู่ตำแหน่งอีกครั้งหนึ่ง ทว่า...ในใจเขารู้ดี ว่าอย่างไรก็อัมพาตมานานแล้ว ตำแหน่งของเขาย่อมไม่ขาดคนมาแทนที่

ถึงตอนนี้ จู่ๆ จะได้หวนกลับคืนมาก็ย่อมไม่อาจหลีกเลี่ยงที่จะทำให้ใครบางคนเกิดไม่พอใจ อยากจะทำให้ทุกคนยอมรับก็ไม่ใช่เรื่องง่ายดาย แต่เขาเชื่อว่าปัญหาอยู่ที่จะช้าหรือเร็วก็เท่านั้นสักวันจะต้องทำได้แน่

“ร่างกายของเจ้ายามนี้สมบูรณ์ดีแล้วหรือยัง? หรือยังจะต้องฟื้นฟูกันไปอีกระยะ?” ฉู่จวินถิงเอ่ยถาม

“ร่างกายของกระหม่อมดีขึ้นมากแล้วพ่ะย่ะค่ะ มิเช่นนั้นไม่เพียงแค่ท่านแม่เท่านั้น กระทั่งน้องหญิงห้าก็คงหัวชนฝามิยอมให้กระหม่อมหวนกลับมารับตำแหน่ง”

ซ่งเยี่ยนโจวเผยยิ้มบางเบา อาจเป็นเพราะก่อนนี้อาศัยใช้ชีวิตในสมรภูมิมากว่าสองปี เมื่อกลับมาแล้วจึงได้รู้สึกราวกับว่าอุปนิสัยใจคอของน้องหญิงห้าเปลี่ยนไปราวพลิกฝ่ามือ

ก่อนนี้เขามีแต่วาดหวังให้ตนลุกขึ้นยืนได้ด้วยตนเอง จึงแอบลองฝึกด้วยตนเองโดยไม่ได้ฟังคำของน้องหญิงห้า เมื่อถูกพบเข้าจึงถูกน้องหญิงห้าสั่งสอนเสียจนพูดไม่ออก ถึงขนาดที่ว่าแม้แต่คำโต้เถียงสักคำยังไม่อาจหาญกล้าพูดออกไปได้

เขาจึงเพิ่งได้รู้ว่าที่จริงนางช่างหน้าเนื้อใจเสือโดยแท้ แม้ปกติน้องหญิงห้าจะดูนุ่มนวลอ่อนหวาน ทว่ายามใดโมโหขึ้นมาก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน

หลักๆ สำคัญก็คือ...ไม่เคยโต้เถียงชนะนางได้เลย

ฉู่จวินถิงมองไปยังซ่งรั่วเจิน รู้สึกแต่เพียงแม่นางตรงหน้าราวขุมทรัพย์ล้ำค่า ทุกครั้งทุกคราก็มักจะทำให้ผู้คนเกิดประหลาดใจขึ้นมาได้เสมอ

นางไม่เพียงเชี่ยวชาญศาสตร์ลี้ลับ กระทั่งฝีมือการแพทย์ก็ยังล้ำเลิศ แตกต่างไปจากซ่งรั่วเจินที่เขารู้จักราวกับเป็นคนละคน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน