“คนที่ถูกทำร้ายคือข้า คนที่ถูกเข้าใจผิดก็คือข้า พอถูกเจ้าพูดแบบนี้กลับเหมือนข้าไปรังแกเจ้าอย่างนั้นแหละ”
ซ่งรั่วเจินเปิดโปงโดยไม่เกรงใจแม้แต่น้อย น้ำเสียงแฝงความเจ็บช้ำใจและความงุนงงสงสัย ไม่ได้คาดคั้น ไม่ได้ก้าวร้าวคุกคามคนอื่น แต่เหมือนไม่เข้าใจสหายที่รู้จักกันมานานปีมากกว่า
ชั่วขณะนี้คนรอบข้างจึงเพิ่งเข้าใจแจ่มแจ้งประหนึ่งได้รับน้ำทิพย์เบิกปัญญา สายตาที่มองไปทางเคอหยวนจื่อก็เปลี่ยนเป็นแปลกประหลาดขึ้นมา พวกเขาเกือบจะถูกชักจูงให้เข้าใจผิดเสียแล้ว!
“จริงด้วย แม่นางซ่งไม่ได้พูดอะไรเสียหน่อย เดิมก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดที่เคอหยวนจื่อไม่พูดให้ชัดเจน ทำไมตอนนี้ถึงทำเหมือนถูกนางกดดันให้คุกเข่าอีกเล่า?”
“ถ้าคุกเข่าลงไปจริง คงกลายเป็นว่าซ่งรั่วเจินกับเมิ่งชิ่นรังแกนางจริงๆ แล้ว จุ๊ๆ”
ความดูแคลนวาบผ่านดวงตาซ่งรั่วเจิน เล่ห์เหลี่ยมที่ตัวเองหาคำมาอธิบายไม่ได้ก็คิดจะถอยเพื่อรุกหาเรื่องกลับแบบนี้ นางดูออกมาแต่แรกแล้ว!
เคอหยวนจื่อก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าลูกไม้ที่ใช้ร้อยครั้งเห็นผลร้อยครานี้จะใช้ไม่ได้ผล ซ่งรั่วเจินมาตัดไฟต้นลมแบบนี้ ทำให้นางตกที่นั่งลำบากยิ่งกว่าเดิม
“ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แค่กลัวว่าเจ้าจะไม่ยอมยกโทษให้ข้า...” เคอหยวนจื่ออธิบาย
“เดิมก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ข้าไม่ได้เก็บมาใส่ใจเสียหน่อย เจ้ากลับคิดมากขนาดนี้ ยิ่งดูเหมือนร้อนตัวเพราะทำเรื่องไม่ดีเอาไว้อย่างนั้นล่ะ”
ซ่งรั่วเจินโบกมืออย่างเกียจคร้าน “พูดถึงตรงนี้ ข้าก็อยากถามเจ้าเหมือนกัน ถ้าเจ้าชอบพี่สี่ของข้าจริง แต่งงานกันไวๆ ก็เป็นเรื่องน่ายินดี แต่กลับมาบอกให้พี่สี่ไปหาไข่มุกทะเลใต้มาก่อนถึงจะยอมตอบรับ”
“จนป่านนี้พี่สี่ก็ยังไม่กลับมา ไร้ข่าวคราวโดยสิ้นเชิง ไม่เห็นว่าเจ้าจะเคยถามหาด้วยความห่วงใยแม้ครึ่งประโยค แต่กลับไปร่วมงานเลี้ยงต่างๆ อยู่บ่อยๆ นี่หมายความว่าอย่างไรกันแน่?”
เคอหยวนจื่อหน้าเปลี่ยนสี “แม่นางซ่ง เจ้าพูดอะไรก็ระวังวาจาด้วย ก่อนนี้ข้าไม่เคยพูดจาแบบนี้เลยนะ”


ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง
ขอบคุณที่ให้อ่านฟรีนะคะ แต่การเติมเงินใช้เป็นเพียงบัตรเติมเงินเอไอเอสเท่านั้น...