ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 378

“ถ้าข้ารู้ว่าน้องสาวของท่านไม่เห็นด้วย ข้าไม่มีทางรับไว้แน่นอน ท่านวางใจได้ หลังข้ากลับไปแล้วจะนำสิ่งของที่ท่านให้ข้ามาก่อนหน้านี้ส่งคืนให้จวนสกุลซ่งทั้งหมด”

เคอหยวนจื่อแสร้งเช็ดน้ำตาด้วยความปวดใจ แม้จะเจ็บช้ำใจมาก แต่ก็ยังมีศักดิ์ศรี “รั่วเจินไม่ชอบข้า ข้าอธิบายอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ แต่ข้าหวังว่าท่านจะรู้ว่าข้าไม่ใช่คนที่โลภมากในของพวกนี้!”

“ข้าให้อะไรเจ้าไปเยอะขนาดนั้นเลยหรือ?” ซ่งจิ่งเซินถาม

เคอหยวนจื่อไม่ค่อยเข้าใจความหมายของซ่งจิ่งเซิน แต่ก็ยังพยักหน้า “ใช่แล้ว ท่านให้อะไรข้ามาเยอะเลย”

“รอสักครู่ ขอข้านึกก่อน”

ซ่งจิ่งเซินยกมือขึ้นตัดบทเคอหยวนจื่อที่ร่ำไห้พูดพร่ำ หัวคิ้วขมวดเข้าหากันมากขึ้นเรื่อยๆ

ก่อนหน้านี้เขาตกลงไปในทะเล ศีรษะกระแทกแนวปะการังจนสูญเสียความทรงจำ ความทรงจำบางส่วนเพิ่งฟื้นคืนมาเมื่อไม่นานมานี้ คิดถึงเรื่องราวในอดีตขึ้นมาได้ แต่สตรีตรงหน้าคือใคร? นางกำลังพูดอะไรอยู่กันแน่?

“ข้าให้สิ่งของเจ้าไปมากมาย เดิมทีเจ้าไม่อยากรับ แต่ไม่อยากให้ข้าเสียใจจึงฝืนใจรับไว้ วันนี้น้องหญิงห้าของข้าจึงบอกให้เจ้านำมาคืนใช่หรือไม่?” ซ่งจิ่งเซินถาม

“ใช่แล้ว” เคอหยวนจื่อพยักหน้าอีกครั้ง รู้สึกว่าวันนี้ซ่งจิ่งเซินแปลกพิกล ดูแปลกไปจากปกติอย่างบอกไม่ถูก

ซ่งอี้อันก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติของซ่งจิ่งเซินเช่นกัน วาจาเหล่านั้นกล่าวอย่างสงบ แต่กลับเหมือนความสงบก่อนพายุใหญ่มากกว่า ไม่แน่ว่าครู่ถัดไปอาจระเบิดออกมาก็เป็นได้

“น้องห้า สาเหตุที่น้องหญิงห้าทวงสิ่งของคืนมาเป็นเพราะแม่นางเคอบอกว่านางกับเจ้าไม่มีสัมพันธ์ใดใดต่อกันต่อหน้าธารกำนัล สิ่งของทุกอย่างเป็นเจ้ายัดเยียดให้ไป นางไม่อยากได้”

“น้องหญิงห้าทวงสิ่งของเหล่านั้นกลับมาเพื่อระบายโทสะแทนเจ้า เจ้าควรเข้าใจนะ”

ซ่งจืออวี้ที่อยู่ข้างๆ ก็พยักหน้าเหมือนกัน “ใช่ๆ ๆ แม่นางเคอไม่ยินดีรับน้ำใจเจ้า นางบอกว่าสิ่งของเหล่านั้นคือแรงกดดันและภาระที่เจ้ามอบให้นาง”