ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 379

“ระหว่างเจ้ากับข้าไม่มีสัมพันธ์ใดใดต่อกันจริงๆ ยิ่งไม่มีทางหมั้นหมายกันอีกด้วย!” ซ่งจิ่งเซินกล่าว

เคอหยวนจื่อได้ยินประโยคแรกยังนึกดีใจอยู่ แต่เมื่อได้ยินประโยคที่สองก็ต้องอึ้งไป นี่หมายความว่าอย่างไร?

นางรู้ว่าซ่งจิ่งเซินอยากแต่งงานกับนางมากแค่ไหน ถึงจะทำเพื่อช่วยชี้แจงให้นางก็ไม่ควรพูดแบบนั้นออกมาสิ

“ก่อนหน้านี้ถือว่าข้าทำไม่เหมาะสม ตอนนี้ข้าคิดตกแล้ว ไม่ควรฝืนใจเจ้าจริงๆ”

“น้องสาวข้าทำถูกแล้ว ในเมื่อเจ้าไม่ชอบก็คืนทุกอย่างที่ข้าให้ไปกลับมาเถอะ จะได้ไม่สร้างความคลุมเครือจนทำให้คนเข้าใจผิด”

ซ่งจิ่งเซินมองชุดแพรไหมบนร่างเคอหยวนจื่อแวบหนึ่ง “ส่วนผ้าไหมบนตัวเจ้า ในเมื่อใช้ตัดชุดไปแล้วจะคืนมาก็คงไม่สะดวก เช่นนั้นก็ให้นับเป็นเงินแทนก็แล้วกัน แบบนี้เจ้าคงพอใจแล้วใช่ไหม?”

ซ่งจืออวี้เบิกตาโพลง มองไปทางซ่งรั่วเจินโดยจิตใต้สำนึก “น้องสี่คงไม่ได้โมโหจนเสียสติไปแล้วหรอกนะ?”

ในอดีตที่เขาเกลี้ยกล่อมไม่ให้น้องสี่มอบสิ่งของไปกำนัลเคอหยวนจื่อ ไม่ใช่เพราะหวงแหนเงินทอง แต่เป็นเพราะรู้สึกว่าเคอหยวนจื่อไม่จริงใจเลยสักนิด

ถ้าเป็นแม่นางดีๆ สักคน น้องสี่แต่งคนกลับมา ต่อให้ใช้เงินมากแค่ไหน พวกเขาก็ไม่สนใจ แต่เคอหยวนจื่อไม่มีใจให้เขาก็แล้วไปเถอะ บอกกล่าวตามตรงก็หาเป็นไรไม่ แต่กลับยื้อคนไว้ให้คาราคาซังแบบนี้ นี่ต่างหากที่น่าโมโห

เคอหยวนจื่อก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าซ่งจิ่งเซินจะกล่าววาจาเช่นนั้นออกมา นางไม่ได้คิดจะคืนเครื่องประดับกลับไปเลยสักนิด เพราะนางรู้ว่าซ่งจิ่งเซินจะต้องไม่ยอมแน่นอน

ถึงเขายังไม่กลับมา ส่งสิ่งของคืนให้สกุลซ่งชั่วคราว ถึงตอนนั้นซ่งจิ่งเซินก็มีแต่จะส่งสิ่งของมากมายกว่าเดิมมาทดแทน

ทว่ายามนี้เขาไม่เพียงให้ตนเองคืนสิ่งของกลับไป แม้แต่ผ้าไหมก็ยังให้คิดเป็นเงินคืนกลับไปด้วย?