ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 381

ชวีคั่วกลับไม่อาจทนเห็นคนรักของตนถูกรังแกได้ จึงว่าให้ด้วยความโมโห “ซ่งรั่วเจิน เจ้ามีปัญหาอะไรก็มาชำระสะสางกับข้า เหตุใดจึงต้องรังแกแม่นางน้อยผู้หนึ่งด้วย?”

“ข้าจะบอกอะไรให้ ข้าและหยวนจื่อกำลังจะหมั้นหมาย สองตระกูลเจรจาวิวาห์กันดีแล้ว นางจะเคียงคู่ชิดใกล้กับข้ามากหน่อยแล้วเดือดร้อนผู้ใดกัน?”

“ต่อให้เจ้าจะริษยาเพียงใดก็ไร้ประโยชน์ ไหนจะของพวกนี้ของเจ้าอีก แต่ไหนแต่ไรหยวนจื่อก็มิได้ขาดเหลือ!”

ว่าจบชวีคั่วก็ยิ้มเยาะอย่างได้ใจ ต่อให้ซ่งจิ่งเซินจะเก่งเรื่องการค้าแล้วอย่างไรกัน?

หยวนจื่อเป็นของเขา!

เคอหยวนจื่อไม่คาดคิดว่าชวีคั่วจะหุนหันพลันแล่นเอ่ยถ้อยคำที่ไม่ควรพูดที่สุดออกมาได้ง่ายดายเช่นนี้ จะมิเป็นการประกาศก้องต่อผู้คนเลยหรือว่าเรื่องก่อนหน้านี้ที่ซ่งรั่วเจินพูดล้วนเป็นความจริง?

เดิมทีนางยังคงคิดอยากจะเลือกอีกสักหน่อย ไม่ได้แน่วแน่ว่าจะต้องแต่งกับชวีคั่วเท่านั้น ทว่าเมื่อเกิดเรื่องเช่นวันนี้ขึ้นแล้วแม้ใจจะไม่อยากแต่งก็ไม่อาจปฏิเสธได้แล้ว!

“แปะๆ” ซ่งรั่วเจินปรบมือแสดงความยินดี “ที่แท้ทั้งสองก็เจรจาเรื่องวิวาห์กันมานานแล้วหรือ? เช่นนั้นก่อนนี้เหตุใดแม่นางเคอจึงมิได้บอกกล่าวกันให้ชัดเจนเล่า”

“หากรู้เช่นนี้แต่แรก งานรื่นเริงก็คงมิมีเรื่องราวเข้าใจผิดกันเช่นนี้ได้ เช่นนั้นของขวัญที่พี่สี่ให้ไปก็ยิ่งต้องคำนวณกันให้ชัดเจน แต่งออกไปแล้วจะได้มิเป็นปัญหาค้างคาถ่วงรั้งอนาคตของเจ้าจริงหรือไม่?”

เมิ่งชิ่นเองก็พยักหน้าตามด้วยความงุนงง “ก่อนหน้านี้แม่นางเคอคอยจ้องแต่จะโจมตีจิกกัดรั่วเจิน จนข้าเผลอคิดเสียด้วยซ้ำว่านางมีใจชอบพอซื่อจื่อ”

“ปากก็มีแท้ๆ มิหัดพูดกล่าวให้ชัดเจน สักแต่จะร้องไห้คร่ำครวญ ทำเอาคนเขาเข้าใจผิดกันไปใหญ่โต เดี๋ยวมีสัมพันธ์เดี๋ยวไร้สัมพันธ์อะไรกัน บอกมาชัดๆ เพียงว่าหมั้นหมายแล้วก็สิ้นเรื่องมิใช่หรือ?”

สีหน้าของหลิ่วหรูเยียนคล้ำหมองลงเล็กน้อย นางกล่าว “หยวนจื่อ ถือเสียว่าเห็นเจ้ามาแต่เล็กแต่น้อย บัดนี้เจ้ามีคู่ครองที่ดีแล้วพวกข้าก็ขออวยพรให้ด้วยความยินดียิ่ง”

“ระหว่างเจ้าและจิ่งเซินล้วนเป็นไปด้วยบริสุทธิ์ใจ ทุกสิ่งอย่างปล่อยวางเลิกแล้วต่อกันเสียเถิด ข้าเองก็จะมิให้มีผู้ใดมาทำร้ายทำลายชื่อเสียงเจ้า”

แม้คำพูดนี้เมื่อฟังดูแล้วจะคล้ายว่ากำลังปกป้องเคอหยวนจื่อ ทว่าประโยคนั้นกลับทำคนฟังใจสั่นระส่ำ นั่นหมายความว่า