ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 382

เมื่อกลับมาถึงสกุลซ่งแล้ว ซ่งจิ่งเซินก็พบว่าทุกสายตากำลังจับจ้องมายังตน ทำเอาเกิดขนลุกเกรียวขึ้นมาไม่ได้

“ท่านแม่ พี่รอง พี่สาม น้องหญิงห้า เหตุใดจึงพากันมองข้าเช่นนั้นเล่า?”

“จิ่งเซิน เจ้าบอกแม่มาตามตรงเถิดว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เรือนคิ้วหลิ่วหรูเยียนขมวดมุ่น ลูกชายตนนิสัยใจคอเป็นเช่นไรนางรู้เสียยิ่งกว่ารู้อีก ว่าคนเช่นเขาต่อให้เอาช้างมาฉุดก็อยากจะหยุดเอาไว้ได้อยู่ ทว่าจู่ๆ นิสัยใจคอกลับแปรเปลี่ยนไปเช่นนี้ เรียกได้ว่าน่าเหลือเชื่อมากจริงๆ

ซ่งจิ่งเซินเกาศีรษะ สีหน้ากระอักกระอ่วนขึ้นมาบ้าง “อันที่จริงก่อนนี้ข้าได้รับบาดเจ็บ จึงมีเรื่องราวบางเหตุการณ์ที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่อาจนึกขึ้นมาได้”

“ว่ากระไรนะ?”

ทุกคนต่างพากันชะงักงัน แม้จะคิดเหตุผลเอาไว้นานัปการ ทว่าสิ่งที่ได้ยินก็ยังคงเหนือไปจากความคาดหมายอยู่ไกลโข

เมื่อซ่งจิ่งเซินได้นำความบอกเล่าออกไปแล้ว ทุกคนถึงได้รู้ว่าเมื่อครั้งที่เขาออกตามหาไข่มุกยังทะเลใต้ คาดไม่ถึงว่ากลับถูกโจมตีจนได้รับบาดเจ็บเข้าเสียก่อน แล้วยังถูกเกลียวคลื่นพัดพาออกไป เคราะห์ดีที่มีชาวประมงไม่ใกล้ไม่ไกลพบเข้าและช่วยเอาไว้เสียก่อน

เขาสลบไสลไม่ได้สติไปนานหลายวันกว่าจะฟื้นตื่นขึ้นมาได้ อีกทั้งศีรษะยังกระแทกกับโขดหินเสียจนสมองกระทบกระเทือน ความทรงจำขาดหาย กระทั่งนึกไม่ออกเสียด้วยซ้ำว่าตนเป็นใคร

จวบจนเมื่อเดือนที่แล้ว ความทรงจำของเขาถึงเพิ่งหวนกลับคืนมา จึงได้รีบกลับบ้าน

หลิ่วหรูเยียนทั้งเห็นใจและโล่งใจไปในคราวเดียว จึงอดตำหนิขึ้นมาไม่ได้

“เจ้าเด็กคนนี้อยู่ดีไม่ว่าดีดันทุรังจะไปหาไข่มุกทะเลใต้อะไรนั่นแล้วยังให้พวกเขาปิดบังแม่ โชคยังดีที่สวรรค์ท่านยังเมตตา คืนชีวิตน้อยๆ ของเจ้ากลับมา มิเช่นนั้นจะทำอย่างไรเล่า?”

“ท่านแม่ ครั้งนี้ล้วนเป็นความผิดของข้า ต่อไปข้าจะมิทำเรื่องเช่นนี้อีกแล้วขอรับ”

ซ่งจิ่งเซินเต็มด้วยความรู้สึกผิดในใจ เมื่อนึกถึงเรื่องราวเก่าก่อนแล้วกระทั่งตนเองก็ยังอดรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึงขึ้นมาไม่ได้