ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 42

ทุกคนเห็นซ่งรั่วเจินพูดอะไรไม่รู้กับหลินอิ๋งเฉียว ฝ่ายหลังกล่าวคำขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่าแล้วก็จากไป ในใจจึงอดสงสัยไม่ได้

“เมื่อวานข้าเห็นแม่นางซ่งเปิดโปงนักต้มตุ๋นกับตาตัวเอง ยังช่วยสวีฮูหยินตามหาลูกสาวแท้ ๆ จนเจอ เป็นคนที่มีความสามารถโดยแท้จริง ไม่ได้พูดจาเหลวไหล ได้รับความช่วยเหลือจากนาง ไม่แน่ว่าต่งฮูหยินอาจตามหาลูกชายคนเล็กที่หายตัวไปเจอก็เป็นได้”

ในกลุ่มคนบริเวณนั้นย่อมมีคนที่เห็นเหตุการณ์เมื่อวานนี้ ต่างช่วยกันพูดแทนซ่งรั่วเจิน

เรื่องที่ตระกูลสวีตามหาลูกสาวเจอเมื่อวานนี้ลือกันไปทั่ว แต่สรุปว่าหาเจอได้อย่างไร คนส่วนใหญ่กลับไม่รู้แน่ชัด

สวี่ชิงเหมยหน้าเปลี่ยนสี มองประเมินซ่งรั่วเจินอย่างสงสัย สตรีผู้นี้คงไม่ได้มีความสามารถจริง ๆ หรอกนะ?

ลู่หมิ่นฮุ่ยมองไปทางฉู่จวินถิง ลดเสียงถามว่า “เจ้าบอกว่าแม่นางผู้นี้มีความสามารถ เป็นเรื่องจริงหรือ?”

ฉู่จวินถิง “...”

สองตาของลู่หมิ่นฮุ่ยเป็นประกาย สองปีนี้กินเจสวดมนต์ ไปขอพรจากไต้ซือมาจำนวนไม่น้อย ทุกคนล้วนบอกว่าย่อมจะมีไม่เร็วก็ช้า แต่นางรอมาสองปีแล้วยังคงไร้วี่แวว มีเพียงซ่งรั่วเจินที่บอกว่าในไม่ช้าจะได้สมหวังดังปรารถนา

แม้จิตใต้สำนึกนางจะบอกว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ในใจกลับหวังให้เป็นเรื่องจริง

“ท่านน้า จะสนใจไปไยว่าจริงหรือเท็จ ท่านลองดูก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ?” ฉู่อวิ๋นกุยกล่าวอย่างมีเหตุมีผล “หากสำเร็จก็สมใจท่านพอดีไม่ใช่หรือ?”

ลู่หมิ่ยฮุ่ยแก้มแดงปลั่ง ในใจก็คิดเช่นนี้ ทำทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้ ลองดูสักครั้งก็ไม่เสียหาย คืนนี้นางจะบอกให้สามีกลับมาเร็วหน่อย

ซ่งรั่วเจินสะสางเรื่องนี้เสร็จก็ไม่คิดจะอยู่ต่อ ที่นางมาร่วมงานเลี้ยงชมดอกอิงฮวาในวันนี้ก็เพื่อมาพบหลินอิ๋งเฉียว

ขณะที่นางเตรียมจะจากไปนั้นเอง ฉู่จวินถิงก็สาวเท้าเดินมาถึงข้างกายนาง

ชายหนุ่มร่างสูงขายาว อาภรณ์สีดำสวมบนร่างแล้วแลดูสูงศักดิ์อย่างยิ่ง สีหน้าเคร่งขรึมฉายแววสำรวม รูปงามยิ่งนัก

“แม่นางซ่ง ข้าขอคุยด้วยสักประเดี๋ยว”

ซ่งรั่วเจินไม่ได้รับคำตอบ ดูจากสีหน้าฉู่จวินถิงก็รู้ว่าเขาไม่เชื่อ

“ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องกังวล ต่อไปก็คงไม่มีโอกาสได้พบหม่อมฉันอีกแล้ว หม่อมฉันทูลลา”

หญิงสาวพูดประโยคสุดท้ายจบก็เดินผ่านข้างกายฉู่จวินถิงไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมจาง ๆ

ฉู่จวินถิงขมวดคิ้วแน่น หากสุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยปาก แต่ละเรื่องที่สตรีผู้นี้ทำช่างอยู่เหนือความคาดหมายโดยแท้

นางบอกเขาว่าอย่าเข้าใกล้ริมทะเลสาบ แต่วันนี้เขามาแล้วก็ไม่เห็นจะเกิดอะไรขึ้น

“เสด็จพี่ แม่นางซ่งจะจากไปทั้งอย่างนี้หรือ? ไยไม่เชิญนางมานั่งด้วยกันสักหน่อยเล่า?”

ฉู่อวิ๋นกุยเดินเข้ามาหา อดรู้สึกเสียดายไม่ได้ แม่นางที่น่าสนใจเพียงนี้ไม่ได้จะพบเจอได้ง่าย ๆ เขาอยากรู้จริง ๆ ว่าสิ่งที่นางพูดเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ รวมถึงว่าทำนายออกมาได้อย่างไร?