ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 438

“สวรรค์ นี่จะอร่อยเกินไปแล้ว!”

ฉู่อวิ๋นกุยลืมตากว้าง เขาเป็นถึงท่านอ๋อง รับประทานอาหารเลิศรสมาจนชิน มีของดีแบบไหนที่ไม่เคยกินบ้าง?

ทว่า อาหารรสโอชาตรงหน้าเขากลับไม่เคยกินมาก่อนจริงๆ!

พี่น้องตระกูลซ่งทั้งสี่คนก็ลอบตกตะลึงเช่นกัน ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยลิ้มรสมือน้องหญิงห้า เมื่อก่อนแม้ไม่เลว แต่รสชาติที่ได้ลิ้มชิมในชั่วขณะนี้เรียกได้ว่าเป็นการลิ้มรสอย่างเพลิดเพลินเลยทีเดียว

“ฝีมือทำอาหารของน้องหญิงห้าก้าวหน้าขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใด?”

ดวงตาซ่งอี้อันฉายแววประหลาดใจ วันนี้ได้ยินว่าน้องหญิงห้าเสนอตัวเข้าครัวทำอาหารรับรองท่านอ๋องก็รู้สึกประหลาดใจแล้ว ชั่วขณะนี้ได้ลิ้มรสแล้วก็เข้าใจว่าน้องหญิงห้ามีการเตรียมตัวมาก่อนนี่นา!

ซ่งเยี่ยนโจวรับประทานอย่างมีความสุข ใช้ตะเกียบคีบชิ้นแล้วชิ้นเล่า “อาหารที่น้องหญิงห้าทำเลิศรสมากจริงๆ หลายปีมานี้ข้าไม่เคยกินปลาที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย!”

“นี่คือปลาต้มผักกาดดอง” ซ่งรั่วเจินยิ้มบาง วัตถุดิบอาหารยุคโบราณสดใหม่มาก แต่วิธีประกอบอาหารนั้นเรียบง่ายเกินไป

ตอนที่นางเพิ่งทะลุเข้ามาในนิยายก็รู้สึกว่ารสชาติไม่เลว แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้าก็เริ่มโหยหารสชาติที่เคยชอบกินในอดีต

ยามนี้พี่ใหญ่กลับเข้ารับราชการ พี่รองกลับมามองเห็นอีกครั้ง พี่สามชีวิตราบรื่น พี่สี่พลันตั้งสติได้ ในที่สุดก็มีเวลาว่างมาทำของอร่อยเสียที

“นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นคนเอาผักกอดดองกับปลามาจับคู่กัน เปรี้ยวเผ็ดถูกปาก อร่อยยิ่งนัก” ซ่งเยี่ยนโจวพร่ำชมไม่หยุด

ฉู่อวิ๋นกุยชี้ไปที่หมูตุ๋นน้ำแดง “หมูตุ๋นน้ำแดงนี่จะอร่อยเกินไปแล้ว มันแต่ไม่เลี่ยน นุ่มเปื่อยเลิศรส ข้ากินข้าวได้หลายถ้วยเลยทีเดียว!”

เห็นทุกคนชมเชยพลางขยับมือไม้ไม่หยุด รอยยิ้มของซ่งรั่วเจินก็ยิ่งสดใสกว่าเดิม ตวัดสายตามาก็เห็นว่าฉู่จวินถิงกำลังมองตนเองอยู่

“อาหารถูกปากท่านอ๋องหรือไม่เพคะ?” ซ่งรั่วเจินถาม

น้ำเสียงของชายหนุ่มอ่อนโยนมาก เจือด้วยความเอาอกเอาใจหลายส่วน รับฟังจนชวนให้คนเคลิบเคลิ้ม

ซ่งรั่วเจินมองอาหารในถ้วย ทันใดนั้นก็พบว่ามารดากับพี่ชายล้วนมองมาทางนาง ดวงหน้าแฉล้มพลันฉายความอึดอัดใจ

แต่เพียงชั่วขณะเดียวเท่านั้น เมื่อฉู่จวินถิงกวาดสายตามา ทุกคนก็เก็บสายตากลับไปอย่างใจตรงกัน พอมองดูอย่างละเอียดก็พบว่าอาหารตรงหน้าพร่องลงไปมากโข

เมื่อดูอย่างละเอียดอีกที ซ่งจืออวี้กับอวิ๋นอ๋องไม่ได้หยุดพักแม้ชั่วขณะเลยนี่นา!

ทันใดนั้น พวกซ่งเยี่ยนโจวก็ไม่มีแก่ใจไปสนใจเรื่องน้องสาว ถ้ามัวแต่ชักช้า ของอร่อยก็คงไม่เหลือแล้ว

ซ่งรั่วเจินก็สังเกตฉู่จวินถิงเช่นกัน นางพบว่าถึงจะกินข้าว เขาก็ดูสง่างามอย่างมาก

แม้อากัปกิริยาจะเอื่อยเฉื่อย แต่ความเร็วกลับไม่ช้า จากความเร็วที่อาหารพร่องลงจนเห็นก้นภาชนะก็สามารถดูความชอบของเขาออก