ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 444

สกุลฉิน

กัวเยว่หลินมองหญิงสาวผู้หนึ่งซึ่งปรากฏตัวอยู่นอกเรือนด้วยเรือนคิ้วขมวดมุ่น กลับมาได้แค่เพียงไม่กี่วันแท้ๆ นางก็เผอิญเจอเหอเซียงหนิงไม่รู้ตั้งกี่ครั้งเข้าไปแล้ว

แต่ไหนแต่ไรนางก็ดูแคลนสตรีเช่นนี้ เรื่องที่ฉินซวงซวงคบชู้สู่ชายก็มากพอให้คนรังเกียจอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเหอเซียงหนิงที่ไปเกลือกกลั้วกับพวกขอทาน แค่เห็นบ่อยครั้งเข้าก็รู้สึกสะอิดสะเอียนแล้ว

“แม่นางเหอ เห็นแก่ที่เจ้ามีฐานะเป็นสหายของซวงซวง ข้ายอมให้เจ้าอาศัยอยู่ในจวนก็นับว่ายอมให้มากแล้ว แต่เหตุใดเจ้าจึงต้องมาวนเวียนใกล้เรือนของข้าบ่อยนักเล่า?”

เรือนคิ้วกัวเยว่หลินขมวดมุ่น ก็ไม่รู้เพราะเหตุใด เพียงนางได้เจอะเจอหน้าเหอเซียงหนิงก็จะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทุกที โดยเฉพาะเมื่อสตรีผู้นี้คล้ายจะกำลังจงใจให้ท่า มิใช่ว่าอยากจะยั่วยวนท่านพี่ของนางหรอกหรือ?

เหอเซียงหนิงสะดุ้งโหยง รีบร้อนเอ่ยอธิบาย “ข้า...ข้าก็เพียงผ่านมาแถวนี้โดยบังเอิญเท่านั้น”

ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้นางและฉินจื้อหย่วนก็เข้ากันได้ดี นางคิดว่าหากใช้โอกาสนี้ตั้งครรภ์เสียหรือให้เวลานางมากอีกหน่อย ก็คงสามารถทำให้ฉินจื้อหย่วนลุ่มหลงเชื่อฟังจนยอมรับนางเป็นส่วนหนึ่งของสกุลฉินได้

ใครจะคิดเล่าว่าตั้งแต่กัวเยว่หลินกลับมา ฉินจื้อหย่วนก็พยายามหลบหน้าหลบตานาง นางถึงเพิ่งได้รู้ว่าเขาเกรงกลัวภรรยาตนเอง!

ใจนางไม่อยากจะยอมจริงๆ จึงได้คิดหาวิถีทางเข้าใกล้บริเวณนี้เพื่อจะได้เจอหน้าฉินจื้อหย่วนบ้าง

“เจ้าจะไปที่ใดกันแน่จึงต้องผ่านแถวนี้บ่อยนัก?” กัวเยว่หลินยิ้มหยัน นางก็ไม่ได้โง่เง่าถึงเพียงนั้น!

สายตาของเหอเซียงหนิงจรดลงบนร่างของฉินจื้อหย่วนที่เดินออกมาจากห้อง ฝ่ายนั้นเมื่อเห็นนางเข้า สีหน้าก็พลันแปรเปลี่ยนไปในทันที พลางรีบส่งสายตาเป็นเชิงปรามไม่ให้นางพูดเอ่ยสิ่งใด

“ข้ากำลังจะไปห้องครัว” เหอเซียงหนิงตอบคำ

ฉินซวงซวงเผอิญเดินผ่านบริเวณนั้น เห็นเหอเซียงหนิงเข้าพอดี อีกทั้งยังสบเข้ากับสายตาดูแคลนของกัวเยว่หลิน ก็เกิดไม่พอใจขึ้นมา จึงเอ่ย “เซียงหนิง พวกเราไปกันเถอะ!”