ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 444

สกุลฉิน

กัวเยว่หลินมองหญิงสาวผู้หนึ่งซึ่งปรากฏตัวอยู่นอกเรือนด้วยเรือนคิ้วขมวดมุ่น กลับมาได้แค่เพียงไม่กี่วันแท้ๆ นางก็เผอิญเจอเหอเซียงหนิงไม่รู้ตั้งกี่ครั้งเข้าไปแล้ว

แต่ไหนแต่ไรนางก็ดูแคลนสตรีเช่นนี้ เรื่องที่ฉินซวงซวงคบชู้สู่ชายก็มากพอให้คนรังเกียจอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเหอเซียงหนิงที่ไปเกลือกกลั้วกับพวกขอทาน แค่เห็นบ่อยครั้งเข้าก็รู้สึกสะอิดสะเอียนแล้ว

“แม่นางเหอ เห็นแก่ที่เจ้ามีฐานะเป็นสหายของซวงซวง ข้ายอมให้เจ้าอาศัยอยู่ในจวนก็นับว่ายอมให้มากแล้ว แต่เหตุใดเจ้าจึงต้องมาวนเวียนใกล้เรือนของข้าบ่อยนักเล่า?”

เรือนคิ้วกัวเยว่หลินขมวดมุ่น ก็ไม่รู้เพราะเหตุใด เพียงนางได้เจอะเจอหน้าเหอเซียงหนิงก็จะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทุกที โดยเฉพาะเมื่อสตรีผู้นี้คล้ายจะกำลังจงใจให้ท่า มิใช่ว่าอยากจะยั่วยวนท่านพี่ของนางหรอกหรือ?

เหอเซียงหนิงสะดุ้งโหยง รีบร้อนเอ่ยอธิบาย “ข้า...ข้าก็เพียงผ่านมาแถวนี้โดยบังเอิญเท่านั้น”

ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้นางและฉินจื้อหย่วนก็เข้ากันได้ดี นางคิดว่าหากใช้โอกาสนี้ตั้งครรภ์เสียหรือให้เวลานางมากอีกหน่อย ก็คงสามารถทำให้ฉินจื้อหย่วนลุ่มหลงเชื่อฟังจนยอมรับนางเป็นส่วนหนึ่งของสกุลฉินได้

ใครจะคิดเล่าว่าตั้งแต่กัวเยว่หลินกลับมา ฉินจื้อหย่วนก็พยายามหลบหน้าหลบตานาง นางถึงเพิ่งได้รู้ว่าเขาเกรงกลัวภรรยาตนเอง!

ใจนางไม่อยากจะยอมจริงๆ จึงได้คิดหาวิถีทางเข้าใกล้บริเวณนี้เพื่อจะได้เจอหน้าฉินจื้อหย่วนบ้าง

“เจ้าจะไปที่ใดกันแน่จึงต้องผ่านแถวนี้บ่อยนัก?” กัวเยว่หลินยิ้มหยัน นางก็ไม่ได้โง่เง่าถึงเพียงนั้น!

สายตาของเหอเซียงหนิงจรดลงบนร่างของฉินจื้อหย่วนที่เดินออกมาจากห้อง ฝ่ายนั้นเมื่อเห็นนางเข้า สีหน้าก็พลันแปรเปลี่ยนไปในทันที พลางรีบส่งสายตาเป็นเชิงปรามไม่ให้นางพูดเอ่ยสิ่งใด

“ข้ากำลังจะไปห้องครัว” เหอเซียงหนิงตอบคำ

ฉินซวงซวงเผอิญเดินผ่านบริเวณนั้น เห็นเหอเซียงหนิงเข้าพอดี อีกทั้งยังสบเข้ากับสายตาดูแคลนของกัวเยว่หลิน ก็เกิดไม่พอใจขึ้นมา จึงเอ่ย “เซียงหนิง พวกเราไปกันเถอะ!”

“ข้ากับพี่ใหญ่เดิมก็มิถูกกันอยู่แล้ว พี่สะใภ้ยิ่งแล้วใหญ่จ้องแต่จะจับผิดข้า เจ้ายังจะไม่ดูตาม้าตาเรือโผล่หน้าไปให้พวกเขาเห็น”

“คนที่อับอายขายหน้าไม่ได้มีแต่เพียงเจ้าหรอก ข้าเองก็อับอายไปด้วย!”

“ถึงเวลาหากถูกไล่ออกไปเข้าจริงๆ ก็อย่าหาว่าข้ามิยอมช่วยแล้วกัน!”

“ซวงซวง เจ้าอย่าโกรธไปเลย วันนี้ข้าก็เพียงแต่อยากจะไปขอของอร่อยๆ จากครัวสักหน่อยเท่านั้น ช่วงนี้ที่ข้าได้กินรสชาติมันก็ไม่ค่อยจะดีนัก ใครจะคิดว่าพี่สะใภ้ของเจ้าอยู่ๆ ก็มาหาเรื่องข้าอย่างกับคนบ้า!” เหอเซียงหนิงอธิบาย

ฉินซวงซวงมองนางด้วยความเดียดฉันท์ “จะตะกละตะกลามอะไรถึงเพียงนั้น?”

“ก่อนนี้ข้าอยู่ที่บ้านก็มิเคยลำบากอะไร ใครจะคิดเล่าว่าพอมาอยู่บ้านเจ้าจะต้องอยู่อย่างน่าอนาถเช่นนี้?”