ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 45

นายท่านรองต่งจู๋ซูเห็นภรรยาของตนเองถูกพี่สะใภ้บีบคอก็พูดว่า “พี่สะใภ้ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ชิงเหมยจิตใจดีงามอ่อนโยน เรื่องในฝันจะยึดถือเป็นจริงเป็นจังได้อย่างไร?”

ในหมู่ทุกคนมีเพียงสวี่ชิงเหมยที่ใจหายวาบ ในที่สุดก็เข้าใจสาเหตุที่กระสับกระส่ายไม่สบายใจเสียที

เจ้าเด็กต่งเป๋ยอวี่นั่นมาเข้าฝันได้จริง ๆ งั้นหรือ? หรือว่าทุกอย่างนี้ล้วนเกี่ยวข้องกับซ่งรั่วเจิน?

“นี่ไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นความจริง!”

หลินอิ๋งเฉียวหาได้สนใจ จับจ้องต่งหานโจวด้วยแววตาเจิดจ้า น้ำเสียงรวดร้าว สีหน้าหนักแน่น “ท่านพี่ หากท่านยังเห็นแก่ความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาของพวกเรา คืนนี้ท่านต้องไปเมืองซีอวิ๋นกับข้า”

ต่งหานโจวคิดไม่ถึงว่าหลินอิ๋งเฉียวจะยืนกรานหนักแน่นเช่นนี้ แต่ความสัมพันธ์ของเขากับภรรยารักใคร่กลมเกลียวกันมาโดยตลอด ลูกชายคนเล็กหายตัวไป พวกเขาโศกเศร้าไม่คลาย ถึงหลายวันก่อนจะไปตามหาที่เมืองซีอวิ๋นแล้วกลับมามือเปล่า แต่ตอนนี้ก็ยังคงพยักหน้ารับปาก

“ได้ ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้า”

หลินอิ๋งเฉียวถอนหายใจ ใบหน้างามสง่านั้นสะท้อนความจริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จากนั้นจึงคุกเข่าลงตรงหน้าฮูหยินผู้เฒ่าต่ง

“อิ๋งเฉียว นี่เจ้าทำอะไรน่ะ?” ฮูหยินผู้เฒ่าต่งอยากประคองนางขึ้นมาแต่ก็ถูกปฏิเสธ

“ท่านแม่ ตั้งแต่ข้าแต่งเข้าตระกูลต่งเป็นต้นมาก็รักษาธรรมเนียมมารยาท สนับสนุนสามีเลี้ยงดูลูก ๆ และกตัญญูต่อผู้อาวุโสมาโดยตลอด ยามนี้สะใภ้มีเรื่องหนึ่งอยากขอร้องท่านแม่เจ้าค่ะ”

“เจ้าว่ามาเถอะ”

“ช่วงเวลาที่ข้ากับท่านพี่ไปจากเมืองหลวง ท่านแม่โปรดส่งคนมาเฝ้าน้องสะใภ้เอาไว้ ไม่อนุญาตให้นางออกจากเรือนแม้ครึ่งก้าว”

สวี่ชิงเหมยหน้าเปลี่ยนสี “นั่นจะได้อย่างไรกัน?”

สวี่ชิงเหมยร้อนรน “ท่านแม่ ท่านพ่อ พี่สะใภ้ทุกข์ใจจนพูดจาเหลวไหลก็แล้วไปเถิด ไยพวกท่านต้องเหลวไหลไปกับนางด้วย?”

“ข้าถามตัวเองก็พบว่าหลายปีนี้ข้าอุทิศตนเพื่อตระกูลต่งมาโดยตลอด ข้ารู้ว่าข้าไม่ได้เป็นที่โปรดปรานของพวกท่านเหมือนพี่สะใภ้ แต่พวกท่านจะมาย่ำยีข้าแบบนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ!”

หลินอิ๋งเฉียวเห็นคนร้ายยังมีหน้ามาประท้วงว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม ก็แค้นใจจนแทบอยากบีบคอนางเสียให้ตาย สตรีที่เสแสร้งจอมปลอมเช่นนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแต่เป็นการเสแสร้งแกล้งทำทั้งสิ้น!

“น้องสะใภ้ หากเจ้าน้อยเนื้อต่ำใจจริง มิสู้รอให้ความจริงปรากฏออกมาเองจะดีกว่า ไยต้องร้อนใจจนทนรอไม่ได้เช่นนี้ กลับจะทำให้คนเข้าใจว่าเจ้าร้อนตัวเองเสียอีก”

สวี่ชิงเหมยสีหน้าเขียวคล้ำ “พี่สะใภ้ ข้ารู้ว่าท่านไม่ชอบข้า คิดว่าชาติกำเนิดข้าสู้ท่านไม่ได้ หลายปีมานี้จึงไม่ยอมสนิทใจกับข้า แต่ท่านมาใส่ร้ายข้าเช่นนี้ก็ออกจะเกินไปหน่อย!”

“อยู่แต่ในจวนไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร แต่หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ต่อไปทุกคนจะมองข้าอย่างไร? หรือวันหน้าข้าไม่ต้องออกไปพบผู้คนแล้วหรือเจ้าคะ?”