ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 457

ฉู่จวินถิงสืบเท้าขึ้นมาหนึ่งก้าว ระยะห่างระหว่างทั้งคู่ที่ใกล้กันอยู่แล้วก็ใกล้กันมากยิ่งขึ้น

ครู่ต่อมาซ่งรั่วเจินขยับถอยหลังหนึ่งก้าว ร่างกายแนบติดต้นไม้ทางข้างหลังโดยไม่รู้ตัว ศีรษะกลับกระแทกเข้ากับฝ่ามือนุ่มของฝ่ายชาย

เขากลัวศีรษะนางกระแทก ดังนั้นจึงวางฝ่ามือไว้ข้างหลังก่อนล่วงหน้า

กลิ่นอายของฝ่ายชายปกคลุมนางไว้ในทันใด แสงแดดจ้าถูกเขาบดบังไว้ ซ่อนซ่งรั่วเจินไว้ใต้เงามืดผืนหนึ่ง

ครู่ต่อมานางเงยหน้า ใบหน้าหล่อเหลาของฝ่ายชายใกล้เพียงแค่เอื้อม ทำให้นางกลั้นหายใจ กลับมองเห็นดวงตาทอประกายระยับของฝ่ายชาย เจิดจ้ายิ่งกว่าแสงแดดเสียอีก

“อะ...อะไร?”

ฉู่จวินถึงเห็นดวงตากลมโตของฝ่ายหญิง กลีบปากแดงเผยอน้อยๆ ใบหน้าเรียวเล็กงดงามว้าวุ่นไม่รู้ต้องรับมือเยี่ยงไร สายตาแทบละลายกลายเป็นสายน้ำ

“แผนของเจ้า...กำลังคิดเพื่อข้า”

ฉู่จวินถิงหัวเราะเบาๆ ทีหนึ่ง ไม่ต้องถามอีก ก็รู้คำตอบแล้ว

ซ่งรั่วเจินได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบามีความสุขดังขึ้นในโสตก็ว้าวุ่น ยื่นมือออกไปดันฉู่จวินถิงเล็กน้อย ครู่ต่อมากวาดตามอง

“วางใจเถอะ เมื่อครู่ข้าสำรวจมาก่อนแล้ว รอบข้างไม่มีคนอื่น” ฉู่จวินถิงอธิบาย

ซ่งรั่วเจินถอนหายใจโล่งอก พูดว่า “ท่านช่วยหม่อมฉันไว้หลายครั้ง หม่อมฉันไม่สามารถตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้นได้”

จากนั้น ฉู่จวินถิงกลับไม่ใส่ใจ วันนี้เขาสามารถยืนยันได้เรื่องหนึ่งแล้ว

แม่นางตรงหน้าไม่ใช่ไม่มีความรู้สึกอะไรต่อเขา

แม้ว่าความรักในตอนนี้ยังไม่ลึกซึ้งมากเพียงพอ แต่เขามีความอดทนมากเพียงพอ รอคอยช้าๆ สักวันหนึ่งรอจนกระทั่งนางแน่ใจในความรู้สึกของตน

“อุปนิสัยของเสด็จพี่ใหญ่อ่อนโยน แม้ว่าพวกเรามิได้เกิดจากมารดาคนเดียวกัน แต่หลายปีมานี้เขาดูแลข้ามาโดยตลอด”

“ครั้นยังเยาว์ข้าเคยถูกคนลอบทำร้าย ไม่ทันระวังตกน้ำไป เป็นเขาช่วยข้าไว้”