ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 472

ตั้งแต่ซ่งจิ่งเซินกลับมา เขาก็ได้รับรู้ว่าหลินจือเยว่ทอดทิ้งน้องสาวของตนไปเพราะฉินซวงซวง ในใจก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าขุ่นเคืองเพียงใด

เดิมทีคิดจะหาโอกาสสั่งสอนหลินจือเยว่เสียบ้าง ต่อมาได้รู้ว่าพวกน้องสามได้จัดการกันไปแล้ว จนบัดนี้แม้แต่ที่ให้ซุกหัวนอนก็ยังไม่มีจะอยู่

หากเป็นคนทั่วไปแล้วเล่าก็ ใครยังจะมีแก่ใจมาพลอดรักกันอวดผู้คนให้อับอายขายขี้หน้าเช่นนี้ โชคยังดีที่น้องหญิงห้ายังไม่ทันได้แต่งออกไปกับคนเช่นนั้น!

“หน้าของฉินซวงซวงนี่ก็ช่างหนายากจะหาผู้ใดเทียมเทียบจริงเชียว!”

เมิ่งชิ่นหรี่เดินตาหยีด้วยแขยงสายตามาอยู่ข้างกายซ่งรั่วเจิน “ตั้งแต่นางมาวันนี้ก็ทำเอาผู้คนไม่น้อยเกิดไม่พอใจ แต่ดูเหมือนนางจะไม่ใส่ใจสักนิด ซ้ำยังจะมีหน้ามาทำระรื่นอยู่ได้”

“ข้าว่าหลินจือเยว่ยิ้มได้มิน่าดูเสียยิ่งกว่าร้องไห้อีก แต่นางราวกับมองไม่เห็นอย่างไรอย่างนั้น ข้าว่าอย่างไรพวกเขาคงไปกันได้ไม่นานนักหรอก”

ซ่งรั่วเจินมองเมิ่งชิ่นที่ยู่ตรงหน้าพลางยิ้มบาง “ยันต์คุ้มกายที่ข้าให้ไปใช้ได้ผลดีหรือไม่?”

“ได้ผลดียิ่งเลยล่ะ!” เมิ่งชิ่นจับมือซ่งรั่วเจินความตื้นเต้นในใจ หน่วยดวงตาเต็มด้วยความตื้นต้น “หากมิใช่เพราะเจ้า ตอนนี้เกรงว่าข้าก็คงไม่มีชีวิตอยู่มาจนถึงวันนี้แล้ว!”

พวกซ่งจิ่งเซินที่อยู่ใกล้เคียงต่างอดไม่ได้พากันแปลกใจไปตามๆ กัน ว่าถ้อยคำของนางหมายความว่าอย่างไรกันแน่?

“ตอนนี้ข้าย้อนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดในวันนั้นก็ยังผวาไม่คลาย หากไม่มียันต์คุ้มกายของเจ้า ข้าที่ตกลงจากเนินเขาหากไม่ตายก็คงไม่แคล้วต้องเจ็บหนักเป็นแน่แท้”

“ข้ากลับมาแล้วก็ไปหาเจ้าทันที ทว่ากลับบังเอิญกับที่เจ้ามิอยู่จวน หลังจากนั้นครอบครัวข้าก็มีเรื่องราววุ่นวายไม่น้อยมาประวิงเวลาจวบจนวันนี้เองถึงมีโอกาสได้พบเจ้าอีก”

เมื่อกล่าวถึงปัญหาภายในบ้านขึ้นมา เมิ่งชิ่นก็อดรู้สึกซับซ้อนอึดอัดในใจขึ้นมาไม่ได้ ใครเล่าจะคิดว่าระวังวันระวังคืนก็แล้วแต่สิ่งที่ควรระวังที่สุดกลับเป็นคนในครอบครัวกันเอง คนที่ทำให้นางเกือบจะสิ้นชีพไป เป็นญาติผู้พี่ที่นางไว้ใจเสียนี่!

ญาติผู้พี่ที่โดยปกติจะอบอุ่นอ่อนโยน ใครเล่าจะคาดคิดว่าภายในจิตใจจะอำมหิตเช่นนี้ได้?

ซ่งรั่วเจินกลับมองทะลุถึงปมปัญหาขัดแย้งที่สุมอยู่ภายใน เรือนใหญ่ตระกูลโต มีบ้านไหนบ้างเล่าจะไร้ซึ่งปัญหากวนใจ

หากใช้โอกาสนี้เปิดโปงมืดมือที่อยู่เบื้องหลัง อย่างน้อยก็พอระงับเหตุในอนาคตได้ อย่างไรก็นับเป็นเรื่องดีประการหนึ่ง

“แต่ละเรือนล้วนมีปัญหายากจะเอื้อนเอ่ย แม้แต่ระหว่างพี่น้องเลือดเนื้อเดียวกันก็ยังมีรอยร้าว นับประสาอะไรกับเครือญาติเล่า”