ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 483

เหอเฉิงหยางสบมองซ่งรั่วเจินอย่างโกรธแค้น “โหดเหี้ยมจริงนั่นล่ะ! หากครั้งนี้ข้าไม่สามารถลงโทษเจ้าได้ ไฉนเลยข้าจะมีหน้าพบเซียงหนิงได้?”

“สกุลซ่งจะต้องมอบคำอธิบายให้พวกเราอย่างหนึ่ง นี่คือต้องการจะเอาชีวิตของเซียงหนิงจริงๆ!”

ถังหงจี้ย่อมไม่พลาดโอกาสอันดีนี้ไป พูดว่า “ซ่งอี้อัน คราวนี้ไม่ใช่ข้ามอบคำอธิบายให้เจ้า แต่เป็นพวกเจ้าสกุลซ่งสมควรมอบคำอธิบายให้คนทั่วหล้า!”

เวลาเพียงชั่วพริบตา นับตั้งแต่อวิ๋นจู๋สองคนสาบานในช่วงเวลาสั้นๆ การแสดงของสกุลเหอและสกุลถังก็มากเพียงพอแล้ว

ฉู่จวินถิงและสี่พี่น้องสกุลซ่งกลับไม่รีบ เพราะเคยเห็นความสามารถของซ่งรั่วเจินมาก่อน ก็รู้ว่าในเมื่อนางพูดเช่นนี้จะต้องทำได้อย่างแน่นอน

“รีบอะไรกัน? ต่อให้ต้องการฟ้าผ่าท่ามกลางอากาศแจ่มใสเช่นนี้ก็ต้องใช้เวลาสักหน่อยมิใช่หรือ?” ซ่งจืออวี้พูดอย่างไม่พอใจ

ถ้อยคำนี้ทำให้ถังหงจี้และเหอเฉิงหยางหัวเราะลั่น “ซ่งจืออวี้ เพื่อปกป้องน้องสาวไม่ว่าคำใดเจ้าก็สามารถพูดออกมาได้ เพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรกว่าฟ้าผ่าก็ต้องรอเวลา!”

คนรอบข้างหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ คิดไม่ตกว่าอยู่ดีๆ เหตุใดซ่งรั่วเจินจึงต้องรนหาที่ด้วย

อธิบายออกมายังมีโอกาสอยู่บ้าง แต่บัดนี้ยกหินทุบเท้าตนเอง น่ากลัวว่าเรื่องนี้ยากจะควบคุมได้แล้ว!

อวิ๋นจู๋ลำพองใจมาก “ข้าคนนี้แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยพูดปด วันนี้นับว่าข้าไม่มีอะไรให้ละอายใจอีก!”

จากนั้น ชั่วขณะที่เขาพูดจบ ทุกคนก็สังเกตเห็นว่าจู่ๆ ท้องฟ้าก็ถูกปกคลุมได้เมฆดำอึมครึม ต่อมาท่ามกลางสายตาตกตะลึงพรึงเพริดของทุกคน เสียงดังสนั่นสายหนึ่งพลันดังขึ้น

สายฟ้าสายหนึ่งพุ่งลงมากลางอากาศอย่างฉับพลัน ผ่าลงบนตัวอวิ๋นจู๋

เปรี้ยง!

ทุกคนได้เห็นแสงสว่างวาบผ่านไป อวิ๋นจู๋ยืนนิ่งอยู่กับที่รอยยิ้มลำพองใจยังไม่ทันหายไป ทั้งตัวคนก็ล้มลงไปแล้ว

เปรี้ยง!

อวิ๋นจู๋ล้มลงไป