ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 485

เมิ่งชิ่นพูดแขวะ “เพียงได้เห็นท่าทางร้อนตัวเช่นนี้ก็รู้ว่าหลอกลวง ยังไม่ต้องพูดว่าตนเองต่ำช้าแต่ยังทำให้สองคนต้องตายไปอีกด้วย ก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้เยี่ยงไร มิสู้ตายไปให้รู้แล้วรู้รอด!”

ฉู่จวินถิงสบมองซ่งรั่วเจินด้วยสายตาลุ่มลึกแวบหนึ่ง ทันใดนั้นรู้สึกว่าไม่มีใครบนโลกนี้สามารถรังแกนางได้

นาง...จะต้องไม่ใช่ซ่งรั่วเจินในตอนแรก กลับเป็นแม่นางที่เขาชมชอบด้วยใจจริง

บางที ความหมายในการเกิดใหม่ของเขาก็คือได้พบกับนาง

“ถึงตาพวกเจ้าแล้ว” สายตาซ่งรั่วเจินจับจ้องคนที่เหลือเหล่านั้น หยิบกระดาษเขียนยันต์ออกมาหนึ่งแผ่นอย่างไม่ใส่ใจ

“ข้าไม่มีความอดทนมากถึงเพียงนั้น พวกเจ้ารู้ความสักหน่อย อย่าให้ข้าถามทีละคนเลย”

เดิมทีคนเหล่านั้นก็ตกใจจนหน้าเผือดซีดอยู่แล้ว ทั้งๆ ที่ฟ้าสว่างจ้ากลับเกิดฟ้าผ่าได้ คราวนี้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าซ่งรั่วเจินมีวิธีอีกอย่างที่สามารถจัดการกับพวกเขาได้ จึงรีบพูดความจริงทั้งหมดออกมา

“ข้าพูด ข้าจะพูดทั้งหมดเลย!”

“เรื่องทั้งหมดก่อนหน้านี้ล้วนเป็นเท็จ เป็นเหอเซียงหนิงมอบเงินให้พวกเรา ให้พวกเรารวมหัวกันพูดปด”

“พวกเราตอบตกลงก็เพราะเงิน ขอร้องแม่นางซ่งได้โปรดไว้ชีวิตพวกเราสักครั้งเถอะ พวกเราไม่อยากตาย!”

“พันผิดหมื่นพลาดล้วนเป็นความผิดของพวกเรา ไม่สมควรขาดมโนสำนึกเพราะเงินเพียงเล็กน้อย แต่ที่สมควรตายที่สุดก็คือเหอเซียงหนิง!”

“พวกเรายอมรับผิดแล้วจะส่งเข้าคุกหลวงก็ย่อมได้ ขอเพียงไว้ชีวิตพวกเราด้วย!”

คนเหล่านั้นคุกเข่าลง ตกใจจนน้ำมูกน้ำตาไหลขณะร้องไห้ เล่าความจริงทั้งหมดออกมา

เหอเซียงหนิงเห็นพวกเขาปรักปรำตนเองก็ว้าวุ่นใจแล้ว “เปล่า ข้าเปล่านะ พวกเจ้าพูดเหลวไหล!”