ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 495

เหอเซียงหนิงไม่เชื่อหรอกว่าฉินจื้อหย่วนจะไม่สนใจ!

คราวนี้ฉินจื้อหย่วนไม่ได้ปฏิเสธ เหอเซียงหนิงไม่สำคัญ แต่ลูกในท้องนาง จะไม่เอาไม่ได้

ฉินซวงซวงเห็นฉินจื้อหย่วนหวั่นไหวแล้วก็รีบเอ่ยว่า “พี่ใหญ่ ท่านอย่าทำอะไรเลอะเลือนเด็ดขาดนะ!”

“ก่อนหน้านี้เหอเซียงหนิงไปเกลือกกลั้วกับพวกขอทานมากขนาดนั้น ผู้ใดจะไปรู้ว่าใช่ลูกของท่านหรือไม่? เกรงว่าแม้แต่นางเองก็ยังไม่รู้เลยกระมัง!”

“เมื่อก่อนข้าเห็นเหอเซียงหนิงเป็นสหายถึงได้ช่วยปิดบังให้นางมาโดยตลอด ยามนี้แม้แต่กับพี่ใหญ่ข้านางยังวางอุบาย ข้าก็ไม่ช่วยปิดบังให้นางแล้ว!”

“ความจริงก่อนหน้านี้นางมักมั่วสุมกับผู้ชายเป็นประจำ หาได้สะอาดผุดผ่องไม่ ยามนี้ไม่มีที่พึ่งพิงก็คิดจะให้พี่ใหญ่ข้าเป็นเจ้าโง่ มีเรื่องดีแบบนี้เสียที่ไหน!”

สีหน้าฉินซวงซวงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แลดูบิดเบี้ยวหลายส่วน ทั้งยังแฝงไว้ซึ่งความย่ามใจประดุจคนถ่อยได้ที

เหอเซียงหนิงคิดจะทำลายนาง นางก็จะทำให้เหอเซียงหนิงตายโดยไร้ที่กลบฝัง!

หลินจือเยว่มองดูสีหน้าที่ไม่คุ้นเคยของฉินซวงซวง สีหน้าของเขาซับซ้อนยากจะบรรยาย ซวงซวงในใจเขาในช่วงหลายปีนี้เป็นคนอ่อนโยนน่ารักมาตลอดแท้ๆ

ไม่เพียงอ่อนโยน แต่ยังจิตใจดี สาเหตุที่เขาไม่เคยลืมซวงซวงก็เพราะว่าสมัยเด็กมีครั้งหนึ่งที่เขาตกลงมาจากต้นไม้ขาหัก เป็นซวงซวงที่หาหมอมาส่งเขากลับจวน

ใบหน้ายิ้มแย้มสมัยเด็กนั้น เขายังคงจดจำได้ชัดเจน แม้หลายปีหลังจากนั้นจะไม่มีโอกาสเห็นซวงซวงอีกก็ยังคงสลักชื่อเอาไว้ในความทรงจำ

จนต่อมาเมื่อเติบใหญ่แล้ว ในที่สุดก็ได้เจอซวงซวงอีกครั้ง รู้สึกว่านางยังคงดีงามดุจเดิมจึงตัดสินใจตามเกี้ยวพา หวังให้นางมาเป็นภรรยาของตนเอง

แต่เขาคิดไม่ถึงว่าซวงซวงจะชอบฉู่อ๋องจึงปฏิเสธเขาไป เพราะเหตุนี้เขาจึงเข้าสู่สนามรบด้วยจิตใจแตกสลาย

โชคดีที่สุดท้ายก็ได้เจอแสงสว่างท่ามกลางความมืดมิด ซวงซวงตกลงใช้ชีวิตร่วมกับเขา