ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 51

แต่ไหนแต่ไรมานางเป็นคนใจร้าย สำหรับคนที่ไม่ดีกับตน อย่าคิดฝันจะได้เอาเปรียบกันแม้แต่น้อย!

จนกระทั่งมาถึงร้าน ก็ได้ยินเสียงทะเลาะดังออกจากด้านใน

“พ่อบ้านหลิน หลายวันก่อนคุณหนูของข้าส่งคนมาแจ้งแล้ว นับแต่นี้ไปไม่เกี่ยวข้องอันใดกับจวนหลินโหวอีก ดังนั้นบัญชีเงินทั้งหมดล้วนส่งคืนให้สกุลซ่ง เจ้าอย่าว่าแต่เงินเลย แม้แต่เงินเชื่อก็ไม่ได้” ผู้จัดการร้านซ่งอวี้ปฏิเสธเสียงเฉียบ

“ผู้จัดการซ่ง บัญชีของร้านตลอดสองปีมานี้ส่งไปให้จวนของพวกเรามาโดยตลอด เรื่องจิปาถะเช่นนี้จะพูดให้ชัดเจนอย่างง่ายดายได้อย่างไร?”

“มิหนำซ้ำ เดิมทีร้านนี้ก็เป็นของจวนสกุลหลินของพวกเรา แม่นางซ่งเพียงให้เจ้ามาช่วยพวกเราดูแล บัดนี้นับว่าถอนหมั้นแล้ว ร้านก็เป็นของพวกเรา ที่สมควรไปก็คือพวกเจ้าต่างหาก!”

พ่อบ้านหลินโมโหกระทืบเท้าอย่างโอหังพลางชูคอขึ้น “พวกเจ้าจงไปเดี๋ยวนี้เลย ห้ามมิให้นำของทั้งหมดไป หาไม่แล้วก็คือขโมย!”

“สิ่งของเหล่านี้ทั้งหมดล้วนเป็นพวกเราสกุลซ่งนำมา พวกเจ้ายังคิดละโมบกระนั้นรึ? อย่าได้ทำเกินไปนัก!”

ซ่งอวี้โมโหจนสีหน้าแข็งทื่อดุจเหล็ก เมื่อแรกตอนพวกเขารับช่วงต่อร้านนี้ ภายในทั้งเก่าทั้งโทรม เพียงแต่ตกแต่งซ่อมแซมใหม่คุณหนูก็จ่ายเงินไปไม่น้อย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผ้าแพรต่วนภายในร้านขายผ้านี้ล้วนเป็นสกุลซ่งขนมาจากเจียงหนาน สกุลหลินไม่มีแม้แต่เงินซื้อของเข้าร้าน บัดนี้ยังคิดละโมบ!

“โฉนดที่ดินอยู่ในมือข้า นี่ก็คือสิ่งของของจวนหลินของพวกเรา! เจ้าจงพาคนของเจ้าไสหัวไปบัดเดี๋ยวนี้!”

หลินเทามีสีหน้าดูแคลน ก่อนหน้านี้สกุลซ่งก็ไม่ธรรมดาจริง ทว่าบัดนี้แม่ทัพซ่งไม่รู้เป็นหรือตาย ลูกหลานสกุลซ่งบ้างก็พิการ บ้างก็ตาบอด คุณชายสามของสกุลซ่งก็โง่เขลา เดิมก็ไม่มีคนรับผิดชอบการใหญ่ได้อยู่แล้ว แม่นางซ่งก็ยิ่งไม่รู้ความ ไม่รู้กำลังทะนงตนอันใด พลาดท่านโหวของพวกเขาไปแล้ว ภายภาคหน้าน่ากลัวว่าจะผันตัวเป็นอนุก็ยังไม่มีผู้ใดต้องการ!

ซ่งอวี้หน้าแดงก่ำ ลูกจ้างในร้านเองก็มิอาจอดกลั้น ทว่าโฉนดที่ดินอยู่ในมือของอีกฝ่าย ทะเลาะโวยวายขึ้นมาจริงพวกเขาก็เสียเปรียบ ช่างน่าอึดอัดคับข้องใจโดยแท้!

“ใครพูดว่าภายในร้านนี้ล้วนเป็นสิ่งของของจวนหลินกัน?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน