ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 52

“ลืมตาสุนัขของเจ้าดูให้ชัดเจน! หาไม่แล้วให้ฮูหยินผู้เฒ่าของเจ้าไปพูดให้กระจ่างในศาลก็ย่อมได้ เงินของสกุลซ่งของข้า คนสารเลวเช่นเจ้าคิดจะโลภก็โลภได้กระนั้นรึ?”

ซ่งจืออวี้เผยสีหน้ารังเกียจ ยกมือตบไปหนึ่งฉาด ตบเสียจนตาสองข้างของหลินเทามองเห็นดาวสีทอง

เขานับว่าเข้าใจแล้วเพราะเหตุใดน้องหญิงห้าจึงต้องพาอันธพาลมามากเพียงนี้ คนสกุลหลินเหล่านี้ช่างไร้ศักดิ์ศรีไร้ยางอายโดยแท้!

“ท่าน...เหตุใดท่านตบคนเล่า?” หลินเทาเปล่งเสียงลนลาน

“ข้าอยากตบก็ตบ เจ้าคนมีตาหามีแววไม่ ข้าตบหลินจือเยว่เขาก็ไม่กล้าตอบโต้ เจ้านับเป็นตัวอะไร?”

ซ่งจืออวี้ไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย ยกมือตบใบหน้าอีกด้านของหลินเทาอีกหนึ่งฉาด คราวนี้จึงบวมเป่งเหมือนกันทั้งสองข้าง คล้ายหัวหมูก็มิปาน

“ติดหนี้พวกเราแปดล้านตำลึงยังไม่คืน ยังคิดหมายตาร้านของพวกเราอีก มิใช่พูดว่าหลินโหวเป็นขุนนางมือสะอาด ไม่เห็นแก่ผลประโยชน์กระนั้นหรือ? ช่างเป็นคนไร้ยางอายมาอาศัยรวมกันโดยแท้ ไสหัวไป!”

หลินเทาได้ยินเพียงว่าคุณชายสามสกุลซ่งวู่วามไร้สมอง ไฉนเลยจะคิดได้ว่าเขาเป็นคนไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด ไม่พูดพร่ำก็ตบเขาแล้ว ตกใจเสียจนเขาต้องกุมศีรษะรีบขยับถอยหลัง

“ท่าน...ท่านโหดร้ายเกินไปแล้ว ข้ากลับไปจะแจ้งท่านโหว!”

“ไสหัวไป!” ซ่งจืออวี้ตวาด

ซ่งอี้อันมองไม่เห็น แต่ได้ยินคำเหล่านี้ก็ขมวดคิ้ว “ก่อนหน้านี้หลินจือเยว่อยู่ในราชสำนัก ปฏิเสธรางวัลพระราชทานของฝ่าบาท พูดจาเสียน่าฟัง บัดนี้เผยหน้าตาของคนต่ำต้อยออกมาอย่างไม่ต้องสงสัย คุณธรรมช่างไม่คู่ควรกับตำแหน่งโดยแท้!”

“หากรู้แต่แรกว่าคนผู้นี้สารเลวถึงเพียงนี้ จะให้น้องหญิงห้าหมั้นหมายกับเขากระนั้นหรือ? สันดานในตอนนี้ช่างเหมาะสมเป็นพวกเดียวกันกับฉินซวงซวงโดยแท้ มิน่าล่ะถึงอยู่ด้วยกันได้!” ซ่งจืออวี้ยิ่งคิดยิ่งโมโห แค้นเสียจนอยากไปตีหลินจือเยว่ให้ตายไปเสีย

ซ่งรั่วเจินเห็นพี่ชายทั้งสองคิดแทนตนเอง ก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ “วางใจเถิด พวกเขาไม่มีวันได้ดีหรอก”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน