ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 520

“แต่ข้าเห็นสกุลซุนละโมบไม่รู้จักพอ ได้ยินมาว่าไม่ว่าน้องเขยหรือฮั่นเฟย ออกไปดื่มสุราครั้งหนึ่งก็ใช้จ่ายเงินไปจำนวนมหาศาล เอะอะก็เชิญไปทุกหนแห่ง”

“พี่สะใภ้ใหญ่ ข้ารู้ท่านและพี่ใหญ่เอ็นดูเฟยเยี่ยน แต่พวกท่านก็ไม่สามารถมอบให้เช่นนี้ไปตลอดได้”

“เมื่อหลายวันก่อนท่านแม่ก็มอบสองร้านทางทิศใต้ให้เฟยเยี่ยนมิใช่หรือ? นี่เพิ่งผ่านไปได้ไม่นานก็มาขอของจากข้าอีกแล้ว?”

“ในเมื่อข้าแต่งออกไปแล้ว ก็คือคนของสกุลซ่ง บัดนี้สามีไม่อยู่ ข้าต้องดูแลทั้งครอบครัว ไม่สามารถมอบให้อย่างไร้ขีดจำกัดได้อีกแล้ว พวกท่านถือเสียว่าข้าใจร้ายก็แล้วกัน!”

ซ่งรั่วเจินสามพี่น้องเห็นสีหน้าหูหว่านไม่สบอารมณ์มากขึ้นเรื่อยๆ ทีแรกยังสามารถระงับเอาไว้ได้ ต่อมาไม่อาจระงับโทสะภายในสายตาได้อีกต่อไป อยากหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ทำได้เพียงฝืนระงับมุมปากเท่านั้น

ในอดีตหลิ่วเฟยเยี่ยนเหยียบเรือสองแคม ได้รับผลประโยชน์อยู่ตรงกลางไม่น้อย ไม่ได้เปิดโปงมาโดยตลอด

ครั้งนี้มารดาตัดสินใจเด็ดขาด แม้แต่ผ้าคลุมกันอายก็ดึงลงมาแล้ว!

เช่นนี้ ไม่ต้องให้มารดาลำบากใจ ป้าสะใภ้เพียงคนเดียวก็เพียงพอทำให้ท่านน้าสำลักตายได้แล้ว!

ไม่ผิดไปดังคาด หูหว่านระงับไม่ไหวอีกต่อไป ถลันเข้าไปหยุดต่อหน้าหลิ่วเฟยเยี่ยน “ทั้งๆ ที่ร้านของเมืองทิศตะวันตกเป็นของข้า เจ้าถือสิทธิ์อะไรขโมยไป ยังพูดว่าข้ามอบให้อีกหรือ?”

“เจ้าเป็นน้องสามีที่แต่งงานไปแล้ว ทุกวันมาหาผลประโยชน์จากบ้านมารดา เจ้ายังมียางอายอยู่หรือไม่?”

“ข้า...นั่นคือสิ่งของของพี่หญิงข้า ถือสิทธิ์อะไรต้องมอบให้พวกท่าน?”

หลิ่วเฟยเยี่ยนเองก็ไม่อ่อนแอ ทะเลาะกลับไป

“นั่นคือท่านพ่อท่านแม่ดีต่อข้า เอ็นดูข้า จึงยินดีมอบให้ข้า ท่านไม่มีความสามารถ พ่อแม่ท่านไม่มอบสิ่งเหล่านี้ให้ ท่านยังมาโทษข้าอีกกระนั้น?”