ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 530

เมื่อก่อนถ้าเยว่หลินโกรธ เขาก็จะใช้ไม้นี้ ผู้ใดจะคาดว่าเขายังไม่ทันรอจนเยว่หลินปรากฏตัว แต่กลับได้รับน้ำล้างเท้าอ่างหนึ่งเทลงมาจากชั้นบนแทน

อารามโมโห เขาจึงได้แต่กลับมาอาบน้ำเปลี่ยนชุด ไม่รู้ว่านั่นเป็นน้ำล้างเท้าคนจำนวนมากเท่าไรจึงส่งกลิ่นเหม็นเปรี้ยวชวนคลื่นไส้แบบนั้น

ในเมื่อเรื่องความสัมพันธ์กับภรรยาเป็นไปได้มากว่าคงรักษาไว้ไม่ได้แล้ว อย่างน้องก็ต้องเก็บลูกเขาไว้ให้ได้

เขาเห็นว่าฉินเจิงไม่อยู่จึงถอยกลับไปอย่างเงียบๆ

รอจนหลินรั่วหลานถูกแม่นมสาวใช้ช่วยกันดึงออกไปข้างๆ ได้แล้ว กู้อวิ๋นเวยก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

“ตีนางให้หนักๆ! ตีให้ตายไปเลย!”

แววตาหลินรั่วหลานทอประกายเคียดแค้น “เจ้าแน่จริงก็ตีข้าให้ตาย ลือออกไปทุกคนจะได้รู้ว่าตระกูลฉินของพวกเจ้าเป็นฆาตกร!”

“ตี! เหลือแค่ลมหายใจสุดท้ายไว้ก็พอ!” กู้อวิ๋นเวยสั่งอย่างโกรธเกรี้ยว

ฉินจื้อหย่วนไปหาฉินเจิง “ท่านพ่อ เมื่อครู่ตอนข้ามาได้ยินว่าฮูหยินใหญ่กับฮูหยินผู้เฒ่าหลินตีกันแล้ว จะไปดูหน่อยไหมขอรับ?”

ฉินเจิงเดิมก็อารมณ์ขุ่นมัว เห็นฉินจื้อหย่วนก็ไม่มีสีหน้าดีๆ ให้ เจ้าโง่คนนี้ ไม่ดูเสียบ้างว่าเหอเซียงหนิงเป็นผู้หญิงแบบไหน ถึงกับไปคลุกคลีกับผู้หญิงที่ออกหน้าออกตาไม่ได้แบบนี้ในจวน แม้แต่ลูกก็ยังมีแล้ว!

สูญเสียความสัมพันธ์กับตระกูลกัวไปเพื่อเหอเซียงหนิงเพียงคนเดียว แบบนี้มันเก็บของชิ้นเล็กได้ แต่สูญเสียของชิ้นใหญ่ไปชัดๆ!

“ไม่ต้องไปสนใจพวกนาง! ทั้งบ้านไม่มีใครทำให้เบาใจได้สักคน!”

ฉินเจิงหัวเราะเสียงเย็น เขาคร้านจะไปสนใจเรื่องสกปรกระหว่างพวกผู้หญิง ตีก็ตีไปเถอะ แค่ไม่ตีคนตายก็พอแล้ว

“เจ้าไปจวนตระกูลกัวได้ผลอย่างไรบ้าง?”

ฉินจื้อหย่วนได้ยินอย่างนั้นก็มีสีหน้าแข็งทื่อ ใบหน้าเผยความอับจนปัญญาอย่างยิ่งออกมา

“เยว่หลินไม่ยอมพบข้า...”