ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 552

หากการยืนอยู่บนจุดสูงสุดของคุณธรรมทำให้พวกเขาเห็นว่าความปรองดองคือสิ่งล้ำค่า ยอมให้อภัยพวกกู้อวิ๋นเวยเพราะเห็นแก่ที่เป็นคนในครอบครัว นั่นต่างหากจึงจะน่าสะอิดสะเอียนอย่างแท้จริง

หลิ่วหรูเยียนไม่ได้คิดมาก เห็นซ่งรั่วเจินบอกว่าไม่มีปัญหาก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจอีก

“ความจริงราชครูกู้และฮูหยินผู้เฒ่ากู้ล้วนเป็นคนดี ก่อนหน้านี้พ่อเจ้าเคยได้รับบุญคุณจากตระกูลกู้ แม้แต่ปู่เจ้ากับราชครูกู้ก็มีการคบหากัน”

“ภายหลังเนื่องจากเรื่องบางอย่าง ความสัมพันธ์ของสองฝ่ายจึงห่างเหินกันไป ตอนข้าแต่งเข้ามาก็ไม่มีการไปมาหาสู่กันอีกแล้ว พ่อเจ้ากลับมักส่งของขวัญไปให้บ่อยๆ เพื่อเป็นการแสดงมิตรไมตรี”

“แม้ว่าฉินฮูหยินและฉินซวงซวงจะล้ำเส้นเกินไปจนไม่คู่ควรให้เอ่ยถึง แต่เห็นว่าฮูหยินผู้เฒ่ากู้เกิดเรื่อง พวกเราสามารถช่วยได้ก็ช่วยเถอะ”

หลิ่วหรูเยียนถอนหายใจ ซ่งหลินหายสาบสูญไปนานขนาดนี้ก็ยังคงไม่มีข่าวคราวใดส่งกลับมา

แม้ว่ามิตรสหายของซ่งหลินจะกลับไปยังสมรภูมิฝั่งนั้นอีกครั้ง บอกว่าเป็นต้องเห็นคนตายต้องพบศพ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องพาซ่งหลินกลับมาให้ได้

เดิมทีนางยังมีความหวังมาตลอด แต่ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไร ความสิ้นหวังในใจนางก็ยิ่งลึกล้ำเท่านั้น คิดว่าคงกลับมาไม่ได้แล้ว

ในเมื่อซ่งหลินกลับมาไม่ได้ ในฐานะที่นางเป็นภรรยาก็ต้องทุ่มเทเพื่อเขา ไม่หวังให้พวกเจินเอ๋อร์พลอยเกลียดชังตระกูลกู้ไปด้วย

ซ่งรั่วเจินคิดว่านิสัยดีงามของมารดาคงได้รับสืบทอดมาจากตระกูลกู้ ในทางกลับกัน นิสัยของกู้อวิ๋นเวยกับฉินซวงซวงกลับเหมือนคนตระกูลหลิ่วไม่มีผิด

นิสัยใจแคบกำเริบเสิบสานดื้อด้านไร้เหตุผลของหลิ่วเฟยเยี่ยนก็เหมือนพวกนั้นเลยมิใช่หรือไร?

“ท่านแม่ ท่านสบายใจได้เจ้าค่ะ ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ยังไม่ถึงอายุขัย ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ”

นางรู้ดีว่าถึงนางไม่มอบยาให้ก็ไม่มีทางเกิดเรื่อง เพียงแต่อาจต้องทนทรมานสักหน่อยเท่านั้น

กู้ชิงซิวรับยาที่บ่าวรับใช้นำมาให้แล้วก็รีบป้อนให้ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ทันที