ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 556

“อาการคุณชายหร่วนเป็นอย่างไรบ้างเพคะ?”

“หลังเจ้ารักษาอาการเขา อาการก็ดีขึ้นเรื่อยๆ สองวันนี้ไม่รู้สึกเจ็บอีกแล้ว”

ฉู่จวินถิงอดจะชมเชยไม่ได้ วิชาแพทย์ของซ่งรั่วเจินเลิศล้ำจริงๆ ต่อให้ในเมืองหลวงมีหมอมากมายก็ยังไม่มีใครสามารถเทียบเคียงนางได้

“เช่นนั้นก็ดีแล้วเพคะ” ซ่งรั่วเจินถอนหายใจโล่งอก

“คราวก่อนรีบร้อนเกินไป อาการของอวี้เฉิงไม่สู้ดี เรื่องบางอย่างจึงไม่ทันได้บอกเจ้า สองวันนี้ค่อยนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องต้องบอกเจ้า เป็นเรื่องเกี่ยวกับบิดาเจ้า” ฉู่จวินถิงกล่าว

ซ่งรั่วเจินได้ยินแล้วดวงตาก็พลันวาววับ พอลองตรองดู...ถึงเวลาที่ท่านพ่อจะกลับมาแล้วจริงๆ

นางรู้มาตลอดว่าบิดายังไม่ตาย ทั้งยังเคยทำนายพบว่าเขาสามารถกลับมาอย่างปลอดภัยจึงไม่ได้เข้าไปสอดมือ

อย่างไรเสีย กระดูกหักก็สมควรพักรักษาตัวดีๆ รีบร้อนกลับมาหาใช่เรื่องดีไม่ ในฐานะคนในสำนักวิชาเต๋า เปลี่ยนแปลงมากเกินไปก็หาใช่เรื่องดี ในเมื่อไม่มีผลกระทบ มิสู้รอคอยอย่างอดทน

ในนิยายต้นฉบับเวลานี้ตระกูลซ่งตกต่ำไปแล้ว ไม่สามารถรับมือจนซ่งหลินกลับมาได้ แต่ตอนนี้หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไป บิดากลับมาทุกอย่างก็จะกลายเป็นข่าวดี!

หลังจากหร่วนอวี้เฉิงถอนพิษแล้ว สองวันนี้ก็ลงจากเตียงมาเคลื่อนไหวได้แล้ว

เขายืนอาบแดดอยู่ในลานเรือน กำลังพูดจาหยอกเย้ากับฉู่อวิ๋นกุย อารมณ์ดียิ่ง ความรู้สึกที่รอดชีวิตมาได้นั้นช่างดีงามเหลือเกิน

“ข้าบอกแล้วว่าวิชาแพทย์ของว่าที่พี่สะใภ้ของข้าเลิศล้ำ ตอนนี้ไม่ต้องกังวลว่าเสด็จพี่สามจะโดดเดี่ยวไปจนแก่แล้ว แต่มีเรื่องหนึ่งที่น่าเสียดาย” อวิ๋นอ๋องกล่าวทอดถอนใจ

หร่วนอวี้เฉิงสงสัย “เรื่องอะไร?”

“บ้านว่าที่พี่สะใภ้ข้ามีนางเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว ท่านป้าไม่ได้ให้กำเนิดเพิ่มมาอีกคน ข้าหมดโอกาสแล้วน่ะสิ”

อวิ๋นอ๋องมีสีหน้าเสียดาย สตรีแบบพี่สะใภ้ หากท่านป้าให้กำเนิดมาสักหลายคน นั่นจะดีปานไหนกัน!

หร่วนอวี้เฉิง “...เจ้าช่างฝันไปได้นะ”