ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 561

“พี่ใหญ่ เหตุใดจึงกล่าววาจาร้ายแรงเช่นนั้นเล่า? พี่รอง ท่านดูเขาสิ...”

“พี่ใหญ่กล่าวได้ถูกต้องแล้ว” กู้ชิงซิวเองก็เอ่ยด้วยใบหน้าเยียบเย็นเช่นกัน “หากเจ้าอยากไปก็ไปเสียเถิด ส่วนเรื่องพ่อแม่ต่อไปพวกข้าจะดูแลตอบแทนคุณท่านอย่างดีเอง

“หากเจ้ายังพอมีจิตสำนึกอยู่บ้าง วันข้างหน้าก็จงกตัญญูต่อพ่อแม่เสียบ้าง อย่างไรเสียเจ้าอยู่ข้างนอกก็มีเรือนมีเหย้าตน จะอยู่กับน้องสาวแสนดีของเจ้าก็สุดแล้วแต่ใจเจ้าเถิด แต่อย่าหวนมาหาพวกข้าอีก!”

กู้ชิงเจ๋อตะลึงงันอยู่กับที่ ไม่อาจทำใจเชื่อได้ว่าตนเพียงกล่าวช่วยน้องสาวไปไม่กี่คำเท่านั้น พวกเขาก็ถึงกับคิดจะตัดสัมพันธ์กับเขาเสียแล้ว!

“อวิ๋นเวยเป็นน้องสาวของพวกท่าน หาใช่ศัตรู! ข้าก็เพียงอยากช่วยเหลือนางเท่านั้น แต่พวกท่านกลับโกรธเกรี้ยวได้ถึงเพียงนี้ ข้าล่ะไม่เข้าใจจริงๆ!”

กู้ชิงเจ๋อเองก็เริ่มมีน้ำโหแล้วเช่นกัน เขารู้สึกเพียงว่าสองคนนี้อาจโดนสกุลซ่งครอบงำไปแล้วก็ได้ จึงได้ทำตัวไร้เหตุผลได้ถึงเพียงนี้?

“ยังคิดไม่ได้ก็ไปทบทวนเสียให้ดี คิดได้เมื่อใดค่อยกลับมา!”

“หากคิดอย่างไรก็ยังคิดไม่ได้ ก็ไปหาน้องสาวแสนดีของเจ้าเสียเถิด!”

กู้ชิงซิวคร้านจะต่อล้อต่อเถียง คิดแต่เพียงท่านพ่อท่านแม่คลอดพี่ใหญ่และตนออกมาแล้วก็อาจจะไม่น่าคลอดใครออกมาอีก เพราะที่เกิดมานั้นล้วนโง่เง่าสิ้นดี!

ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ที่ก่อนนี้เห็นหมอโจวรีบร้อนจากไป ก็พลันหวั่นใจขึ้นมาว่าร่างกายตนอาจมีปัญหาใดจึงตามออกมาดู ไม่นึกว่าจะได้ยินถ้อยคำเหล่านี้เข้าพอดี

คุณหนูซ่งเคยช่วยนางเอาไว้ อีกทั้งยาลูกกลอนของนางก็ให้ผลดีต่ออาการป่วยของนางเป็นยิ่ง ทว่าเจ้าสามกลับสงสัยว่าสกุลซ่งมีเจตนาร้ายต่อนางเสียนี่

“ฮูหยินผู้เฒ่า อย่าเสียใจไปเลยเจ้าค่ะ ระหว่างพี่น้องจะขัดแย้งกันบ้างก็เป็นเรื่องธรรมดา ผ่านไปวันสองวันก็ดีกันได้แล้ว” แม่นมกล่าวปลอบโยน

ทว่าบนใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่ากลับไม่ปรากฏแววเศร้าสลดใจเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่ยกมือขึ้นอย่างสงบ “ชิงเจ๋อถูกอวิ๋นเวยเกาะติดชักจูง แต่เล็กแต่น้อยก็คอยแต่จะปกป้องอวิ๋นเวย”

“ด้วยสติปัญญาเพียงเท่านั้น แต่ไหนก็มิใช่คู่ต่อกรของอวิ๋นเวยอยู่แล้ว ทุกครั้งก็รู้จักแต่ไปยืนขวางหน้าเป็นกำบังให้นาง”

“ตัวเขาเองมิได้เฉลียวฉลาดก็มากพอแล้ว เหตุใดหวังซื่อฮูหยินของเขาจึงมิช่วยว่ากล่าวตักเตือนกันเสียบ้างเล่า?”

ครานั้นนางทราบดีว่าเจ้าสามมิได้มีปัญญาโดดเด่น มิได้มีฝีมือสามารถใดพอจะเอาดีได้ ดีแต่จะอาศัยกินบุญเก่าสมบัติในจวน ขอเพียงจัดการที่ดินและร้านค้าได้ดี ไม่ทำสิ่งใดผิดพลาดร้ายแรงก็กินอิ่มนอนหลับโดยไร้กังวลไปได้ตลอดชีวิตแล้ว