ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 607

คุณหนูสกุลลั่วร่างกายไม่แข็งแรง หลายปีมานี้นอนซมอยู่บนเตียงมาโดยตลอด ออกจากบ้านน้อยมากนี่คือสิ่งที่ทุกคนล้วนรู้

เพียงแต่ กลับไม่เคยได้ยินว่าไม่สามารถคลอดลูกได้มาก่อน ทว่าคำพูดมั่นใจของฝานซืออิ๋งกลับไม่คล้ายหลอกลวง หากไม่สามารถคลอดได้จริง...เช่นนั้นก็เรื่องใหญ่แล้ว

สีหน้าลั่วชิงอินเปลี่ยนไป รีบพูดว่า “เจ้าพูดเหลวไหลอะไร?”

“ข้าพูดเหลวไหล?” ฝานซืออิ๋งยิ้มเย็น “เจ้าอย่าเสแสร้งเลย ก็แค่กังวลว่าเรื่องนี้ถูกเปิดเผยแล้วจะไม่สามารถแต่งเข้าสกุลซ่งได้ไม่ใช่หรือ?

ข้าไม่ชอบท่าทางเสแสร้งสูงส่งของเจ้านั้นตั้งนานแล้ว พูดว่าข้าต่ำต้อยไร้ยางอายไปทุกคำ ใช้วิธีชั้นต่ำเพื่อให้ได้แต่งกับซ่งเยี่ยนโจว แต่ตัวเจ้าเองดีมากเพียงใดเล่า? ก็ซ่อนความลับไว้เฉกเดียวกันมิใช่หรือ?”

“ข้าเปล่า!”

ใบหน้าเล็กขาวนวลของลั่วชิงอินเปี่ยมความตกตะลึง นางไม่เคยได้ยินข่าวนี้มาก่อน

“เป็นเจ้าใส่ร้ายข้า!”

“ข้าใส่ร้ายเจ้า? หมอหลวงก็อยู่ที่นี่มิใช่หรือ? มีความสามารถตอนนี้เจ้าก็ให้หมอหลวงตรวจอาการของเจ้าดูสักรอบ จะได้ให้ทุกคนได้เห็นว่าข้าใส่ร้ายเจ้าหรือไม่!”

รอยยิ้มฝานซืออิ๋งบิดเบี้ยวและลำพองใจ พูดเสียงดัง “เจ้ากล้าหรือไม่?”

ได้ยิน ครู่ต่อมาลั่วชิงอินหันมองทางหมอหลวง ต้องการยื่นมือออกไป

“พอแล้ว”

ซ่งเยี่ยนโจวขวางลั่วชิงอินไว้ ใบหน้าหล่อเหลาสุขุมสงบนิ่งเผยแววกังวล “นางกำลังพูดเหลวไหล เจ้าไม่ต้องสนใจนาง ยิ่งไม่ต้องพิสูจน์อะไร”

“หากมิใช่เพราะนางรู้สึกผิด เหตุใดไม่กล้าพิสูจน์เล่า? ซ่งเยี่ยนโจว ท่านโง่งมไปแล้วหรือ? หญิงคนนี้ตั้งใจหลอกท่านนะ!

เห็นชัดว่านางรู้ตนเองไม่สามารถมีลูกได้ แต่งไม่ออกถึงตั้งใจหลอกท่าน ท่านแต่งงานท่านต่างหากที่เป็นคนโง่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า!” ฝานซืออิ๋งตะโกนอย่างร้อนใจ

“เจ้าหุบปาก!”

ซ่งเยี่ยนโจวตวาดเสียงเฉียบ รัศมีแข็งแกร่งเจือไอโกรธ ทำให้รอบข้างล้วนเงียบลง