ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 620

กู้หวยซวี่เห็นความเปลี่ยนแปลงของสีหน้ากู้อวิ๋นเวยชัดเต็มสองตา ฉับพลันนั้นก็เข้าใจแล้ว

“เจ้ารู้แต่แรกแล้วว่าเจ้าไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพวกข้า ใช่หรือไม่?”

“ไม่ ข้าเปล่านะ” กู้อวิ๋นเวยส่ายหน้า ทั้งยังเสแสร้งทำเป็นจริงใจไร้เดียงสา “ท่านพ่อ ข้าเป็นลูกสาวของพวกท่านชัดๆ ไม่มีความสัมพันธ์อันใดกับตระกูลหลิ่ว!”

“หลิ่วอวิ๋นเวย ถึงตอนนี้เจ้ายังจะเสแสร้ง แต่ละครปาหี่แบบนี้พวกข้าดูออกตั้งนานแล้ว”

กู้ชิงซิวแสยะยิ้มเย็นชา ครั้นใคร่ครวญโดยละเอียด ละครปาหี่ไม่ได้เรื่องพรรค์นี้พวกเขาควรดูออกตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว แต่พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าอีกฝ่ายไม่ใช่สายเลือดตระกูลกู้

ดังนั้นต่อให้พวกเขารู้ว่าทั้งหมดนี้ล้วนเป็นการเสแสร้งแสดงของนาง แต่จนใจที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดจึงได้แต่อดทนอดกลั้นเอาไว้

แต่ยามนี้ ในที่สุดก็ไม่ต้องทนแล้ว

“เสแสร้งเป็นไร้เดียงสาโดยไม่ละอายใจมาได้หลายปี ทั้งยังมาเรียกร้องทุกอย่างที่เจ้าต้องการอย่างไม่สะทกสะท้าน”

“หลิ่วอวิ๋นเวย เจ้ากับพ่อแม่เจ้าเป็นพวกตะเภาเดียวกันเสียจริงๆ”

ในสายตากู้ชิงเหยี่ยนมีเพียงความรังเกียจเดียดฉันท์ ก่อนหน้านี้ไม่เข้าใจว่าเหตุใดกู้อวิ๋นเวยจึงมีนิสัยไม่เหมือนพวกเขาเช่นนี้ ยามนี้หลังจากได้เห็นโฉมหน้าของคนตระกูลหลิ่วก็พบว่าคนพวกนี้มีพฤติกรรมนอกคอกเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน!

รู้จักแต่เรียกร้องทั้งวี่วัน นิสัยที่เอะอะก็อาละวาดเหมือนหลิ่วเฟยเยี่ยนเลยมิใช่รึ?

แววตากู้หวยซวี่เย็นชาจนถึงที่สุด เพียงคิดถึงว่าเมื่อก่อนเขาก็เคยเห็นหลิ่วอวิ๋นเวยเป็นดั่งแก้วตาดวงใจ เลี้ยงดูมาจนเติบใหญ่ แต่การกระทำทุกอย่างหลังจากนั้นทำร้ายจิตใจเขาอย่างสาหัส

กระทั่งว่าหลายคืนก่อนหน้านี้ เขาถึงขั้นคิดว่าชาตินี้ทำผิดอันใดมางั้นหรือ สวรรค์จึงส่งลูกสาวแบบนี้มาลงโทษพวกเขา

“ราชครูกู้ ท่านว่าเรื่องนี้...”