ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 622

“เจ้าคิดว่าให้พวกเขาใช้ไปเสียเลยก็มิใช่เรื่องใหญ่ใช่หรือไม่?" ใบหน้ากู้ชิงซิวเรียบเฉย “เจ้าช่างใจกว้างในทรัพย์สินของผู้อื่นเสียเหลือเกิน!"

กู้ชิงเจ๋อเปิดปาก ทว่ากลับไม่รู้จะพูดสิ่งใด

หลิ่วหรูเยียนขยิบตาให้ซ่งรั่วเจินและคนอื่นๆ แม้จะกล่าวได้ว่าบัดนี้ได้นับญาติกันแล้ว แต่บุญคุณความแค้นของสกุลกู้นั้น พวกเขาไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยว อย่างไรก็รีบกลับไปก่อนเป็นการดี

เห็นมารดาขึ้นรถม้าไปแล้ว ซ่งรั่วเจินสังเกตเห็นว่าไม่ไกลออกไปมีเงาคุ้นตาร่างหนึ่งอยู่ ก็เข้าใจทันทีว่าก่อนหน้านี้ตนไม่ได้ตาฝาดไป ฉู่จวินถิงยังไม่ได้กลับไปจริงๆ

“พี่รอง พวกท่านกลับไปกับท่านแม่ก่อนเถิด ไว้ข้าค่อยตามไป” ซ่งรั่วเจินกล่าว

ซ่งอี้อันมองตามสายตาของซ่งรั่วเจินไป เห็นฉู่อ๋องอยู่ไม่ไกลก็เข้าใจในทันที

“ได้”

ซ่งรั่วเจินวิ่งเหยาะๆ ไปอยู่ตรงหน้าของฉู่จวินถิง ใบหน้าเล็กหมดจดงดงามของนางแฝงความประหลาดใจ

“ท่านอ๋องมาที่นี่ได้อย่างไรเพคะ?”

“เป็นห่วงเจ้า” ฉู่จวินถิงตอบ

ดวงตาของชายหนุ่มคมลึก ใบหน้าน่ามองภายใต้แสงอาทิตย์อบอุ่นมากเป็นพิเศษ ถ้อยคำนี้ยิ่งแสดงออกถึงความห่วงใยอย่างไม่ปิดบัง

ซ่งรั่วเจินชะงักไปเล็กน้อย นางรู้ว่าที่คราวนี้ฉู่จวินถิงไม่ยอมกลับไปก็เพราะเป็นห่วงนาง เพียงแต่เมื่อได้ยินคำพูดตรงไปตรงมาไม่มีอ้อมค้อมเช่นนี้ ใจของนางก็อดเต้นแรงไม่ได้

“กลางคืนอากาศเย็น เจ้าก็ไม่รู้จักสวมเสื้อผ้าให้มากสักหน่อย”

ฉู่จวินถิงมองนางอย่างจนใจไปปราดหนึ่ง พลางถอดผ้าคลุมกันลมของตนออกคลุมกายให้ซ่งรั่วเจิน

ผ้าคลุมกันลมมีไออุ่นจากร่างกายของชายหนุ่มอยู่ เมื่อคลุมลงบนตัวก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่พรั่งพรู มาพร้อมกับกลิ่นเฉพาะตัวของเขา

นางก้มศีรษะลง มองดูมือเรียวยาวเส้นกระดูกชัดเจนของเขาผูกปมที่คอเสื้อให้นาง

มือของเขางดงามนัก กระดูกข้อต่อเรียงตัวชัดเจน นิ้วเรียวยาว เล็บมือสะอาดสะอ้าน ทั้งที่เป็นการเคลื่อนไหวสุดแสนธรรมดาก็กลับแฝงความงามต้องห้ามที่ทำให้ผู้คนเผลอมองจนลืมตัว