ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 625

เมื่อฉู่จวินถิงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในท้องพระโรงและห้องทรงพระอักษรในวันนี้ออกมาแล้ว คนสกุลซ่งก็ต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“สร้างคุณูปการชดเชยความผิด ถือว่าไร้ปัญหา สกุลหลิ่วและกู้อวิ๋นเวยล้วนได้รับบทลงโทษ นับว่าเยี่ยมทีเดียว” ซ่งเยี่ยนโจวยิ้มพลางกล่าว

ทุกคนพยักหน้าตามๆ กัน นึกถึงท่าทางยามปกติของคนสกุลหลิ่ว โดยเฉพาะนายท่านหลิ่วที่หมกมุ่นอยู่กับตำแหน่งขุนนาง ทว่าน่าเสียดายที่ตนเองความสามารถไม่พอ หลายปีมานี้จึงไม่เคยได้เลื่อนตำแหน่ง

เมื่อครั้งซ่งหลินยังอยู่ นายท่านหลิ่วก็มักจะขอให้เขาช่วยเหลือ ซ่งหลินก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะช่วยเหลือ ทว่าช่วยไม่ได้ที่นายท่านหลิ่วเดิมก็ขุนไม่ขึ้นอยู่แล้ว ลำพังรักษาตำแหน่งเดิมเอาไว้ก็ไม่ง่ายแล้ว

บัดนี้ถูกปลดจากตำแหน่งขุนนาง ทั้งยังไม่มีความช่วยเหลือจากสกุลซ่งอีกแล้ว อนาคตของสกุลหลิ่วก็เดาได้ไม่ยากแล้ว

นึกถึงสิ่งที่สกุลหลิ่วกระทำตลอดหลายปีมานี้ มีจุดจบระดับนี้เดิมทีก็เพราะหาเรื่องใส่ตัว ส่วนกู้อวิ๋นเวยที่กล้าขโมยป้ายทองละเว้นโทษตาย แต่เดิมก็เป็นหนทางตายอยู่แล้ว

“ขอบพระทัยท่านอ๋องที่แจ้งข่าวนี้แก่พวกเราเพคะ”

สีหน้าหลิ่วหรูเยียนประดับยิ้ม แม้ฉู่จวินถิงจะไม่ได้พูดอะไร แต่ใจนางรู้ดีว่าจะต้องเป็นฉู่อ๋องเป็นแน่ที่ช่วยขอความเมตตา

“ท่านป้าวางใจได้ อุทกภัยที่เจียงหนานครานี้ ข้าจะร่วมทางไปด้วยกันกับราชครูกู้”

ฟังคำแล้ว หลิ่วหรูเยียนก็สงบใจได้ ราชครูกู้อายุไม่น้อยแล้ว อุทกภัยที่เจียงหนานบัดนี้ยังคงล่าช้าไม่ได้รับการแก้ไข ประชาชนพลัดถิ่นไร้ที่อาศัย วันนี้ผู้ลี้ภัยนอกเมืองหลวงกลับมากขึ้นเรื่อยๆ

แม้จะเป็นเพียงสตรีธรรมดา แต่อดีตครั้งเคยติดตามซ่งหลินก็เคยมีประสบการณ์ช่วยเหลือผู้ประสบภัยมาก่อน

ทุกครั้งที่ถึงเวลาเช่นนี้ ซ่งหลินก็มักอดโมโหไม่ได้ ทางราชสำนักจัดสรรงบประมาณลงไปแล้ว ว่ากันตามหลักแล้ว หากเงินเหล่านี้ล้วนตกถึงมือประชาชน คงจะไม่มีผู้ลี้ภัยปรากฏมากมายขนาดนี้ด้วยซ้ำ

เกรงว่าจะถูกตอดเล็กตอดน้อยเป็นทอด สุดท้ายที่ถึงมือประชาชนแทบจะเหลือไม่เท่าไร

ฝ่าบาทส่งราชครูกู้และฉู่อ๋องไปด้วยกัน การเดินทางครั้งนี้ย่อมไม่ง่ายดาย

“ท่านอ๋อง อุทกภัยในเจียงหนานร้ายแรงยิ่งนัก พวกท่านเดินทางต้องระมัดระวังให้มากนะเพคะ” หลิ่วหรูเยียนเอ่ย