ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 643

ท่ามกลางแสงอาทิตย์ดุจเกล็ดทองคำ หญิงสาวสวมชุดกระโปรงสีสุภาพ คิ้วเรียวงาม ผิวพรรณขาวผ่องดุจหิมะ เอวบางอ้อนแอ้น ดวงตางามสะท้อนแววเชื่อมั่นภาคภูมิ

ราวกับไม่ว่าปัญหายากเย็นอันใด เมื่ออยู่ต่อหน้านางแล้วล้วนเล็กจ้อย คลี่คลายได้อย่างง่ายดาย!

ดวงตาลึกล้ำมีเสน่ห์ของฉู่จวินถิงปรากฏระลอกไหวระริก แววตาเร่าร้อนกว่าเดิม นี่จึงเป็นโฉมหน้าที่แท้จริงของซ่งรั่วเจิน

เห็นซ่งรั่วเจินร่ายอาคมในใจ สองมือประสานมุทราไปมาเบื้องหน้าสายตา ดวงตาที่ตาดำกับตาขาวตัดกันชัดเจนมีรัศมีสีทองเรื่อเรืองขึ้นมาชั้นหนึ่ง ผีร้ายรอบด้านล้วนไร้ที่ให้หลบซ่อน

ซ่งรั่วเจินบุกเข้าไปในเรือน พวกฉู่จวินถิงก็รีบรุดตามเข้าไปเช่นกัน

พวกเขาไม่เห็นว่าซ่งรั่วเจินเห็นอะไรกันแน่จึงได้แต่คาดเดาจากสีหน้าของนางว่านางคงค้นพบอะไรเข้าแล้ว

“ฮิฮิ ใกล้ตายแล้ว”

ผีน้อยที่ใบหน้าซีดขาวตนหนึ่งกำลังแอบหัวเราะอยู่บนขื่อ

จางเหวินที่อยู่เบื้องล่างมีสีหน้าซีดเผือด สองตาไร้แวว ทั้งที่คนนั่งอยู่ตรงนั้น ความคิดคำนึงกลับไม่รู้ว่าลอยไปถึงที่ใดเสียแล้ว

นางเหมือนถูกสะกดจิตอย่างไรอย่างนั้น ไม่สนใจสรรพสิ่งรอบตัวแม้แต่น้อย ขณะที่ริ้วความรู้สึกที่สว่างสดใสและเป็นสุขกำลังไหลออกไปจากศีรษะของนางทีละน้อย ถูกผีทวงชีวิตตนนั้นสูบไปทีละนิด กลายเป็นอาหารบำรุงสำหรับมัน

“สมควรตาย!”

ดวงตาซ่งรั่วเจินทอแววเย็นชา ตวัดมือซัดอักขระมนตร์ที่แผ่รัศมีทองเรื่อเรืองออกไป!

ผีน้อยตนนั้นเห็นว่ามีคนทำลายเรื่องดีของมันก็รีบร้อนชักมือกลับไป ถลึงตามองซ่งรั่วเจินอย่างดุร้าย จากนั้นก็คิดจะหลบซ่อนตัวก่อน

จางเหวินที่แต่เดิมแน่นิ่งไม่ขยับเขยื้อนราวกับได้สติคืนมาในชั่วเวลานั้นเอง นางมองซ่งรั่วเจินอย่างประหลาดใจ “รั่วเจิน เจ้ามาได้อย่างไร?”

แต่ซ่งรั่วเจินในยามนี้ไม่มีเวลามาอธิบาย นางประสานท่ามุทราพลางเอ่ย “ต่อจากนี้ไม่ว่าเห็นอะไรก็อย่าได้ตื่นตระหนก ถ้าผีทวงชีวิตบุกเข้ามาหา จำไว้ว่าต้องหลบไปทันที อย่าให้ผีทวงชีวิตประทับร่างได้เด็ดขาด”