“คนมีชีวิตบนโลก ก็แค่เพื่อสิ่งที่ตนปรารถนา ส่วนวิธีการ เป็นความสามารถส่วนตน”
“แม่นางซ่ง เจ้าเป็นคนของสำนักเต๋า น่าจะมองเรื่องราวออกอย่างกระจ่างชัดสักหน่อย”
“ต่อให้เจ้ากับข้าไม่ยื่นมือเข้าไป หรือพวกคนมีเจตนาทำร้ายคนเหล่านั้นจะไม่มีวิธีการอย่างอื่นแล้ว?”
ไต้ซือเทียนจีเผยสีหน้ามีเหตุผลคล้ายสมควรเป็นหลักการนี้อยู่แล้ว “ข้าได้ยินมาว่าหลายปีมานี้แม่นางซ่งได้รับความทุกข์ไม่น้อย ถูกคนตาบอดหลินจือเยว่นั่นถอนหมั้น มิหนำซ้ำยังถูกภรรยาหลวงที่มีศักดิ์เทียมกันที่มิอาจนำมาออกหน้าออกตาได้คนนั้นบีบคั้นจนศักดิ์ศรีของเจ้าต้องหมดไปในวันแต่งงาน”
“แท้จริงแล้ว วิธีการของเจ้าเดิมทีก็ไม่จำเป็นต้องเสียแรงถึงเพียงนี้ แต่สามารถเอาชีวิตพวกเขาเลยได้”
“ตราบใดที่เจ้าอยู่กับพวกเรา ภายภาคหน้าเมืองหลวงแห่งนี้ก็ไม่มีใครกล้าล่วงเกินเจ้า เป็นอย่างไร?”
“พูดมาเช่นนี้แล้ว ความสามารถของพวกเจ้าไม่ธรรมดาจริงๆ ข้าเห็นถังเสวี่ยหนิงแล้วไม่สบอารมณ์ พวกเจ้าก็สามารถทำให้นางตายได้กระนั้นหรือ?”
ซ่งรั่วเจินแสร้งสนใจฟังคำพูดของอีกฝ่าย ภายในใจกลับประมาณการว่าพวกฉู่จวินถิงใกล้จะมาถึงแล้วกระมัง?
ล่อเสือออกจากถ้ำ สำหรับฉู่จวินถิงแล้ว น่าจะตอบสนองอย่างว่องไว
ไต้ซือเทียนจีเห็นซ่งรั่วเจินสนใจ กลับดีใจอยู่บ้าง ขณะเตรียมพูดมากอีกสองประโยค จู่ๆ ก็รู้สึกไม่ชอบมาพากล พูดว่า “ลงมือ! อย่าเสียเวลา!”
“ขอรับ!”
มือสังหารทั้งหมดหันเข้าหาซ่งรั่วเจิน เฉินเซียงรีบกำบังคุณหนูของตนไว้
“คุณหนูระวัง!”
ซ่งรั่วเจินถอนหายใจอย่างระอา ใบหน้ากลับเจือความจนใจ นางเองก็ไม่อยากลงมือ แต่คนเหล่านี้บังคับให้นางลงมือเอง!
“ปึง!”
ชั่วขณะดาบคมโจมตีลงมา กริชภายในมือนางก็สะท้อนแสงเย็น
“กรี๊ด!”
ซ่งรั่วเจินแสร้งร้องเสียงตกใจลนลานออกมาทีหนึ่ง ฉวยโอกาสอีกฝ่ายขาดสมาธิ กริชภายในมือก็กรีดคอของอีกฝ่ายแล้ว
ทันใดนั้นโลหิตสาดกระเซ็น ใบหน้าด้านข้างของนางมีเลือดเปื้อนสองสามหยด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง