ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 657

ยามฉู่จวินถิงเร่งเดินทางมาถึงก็มองเห็นใบหน้าเปื้อนโลหิตของซ่งรั่วเจิน ภาพถูกแทงตายโลหิตสาดกระเซ็นปรากฎตรงหน้า หัวใจถูกเตะขึ้นมาถึงคอ ดวงตาดำดุจหมึกลุ่มลึกเจือไอเย็นในทันใด

“บัดซบ!”

ได้เห็นเรือนร่างสง่างามปราดเปรียวของฉู่จวินถิง เคลื่อนไหวคล่องแคล่วว่องไวดุจไฟแล่นผ่าน ยกมือขึ้นแรงโจมตีสายหนึ่งพลันพลุ่งพล่านออกมา ชายที่คิดสังหารซ่งรั่วเจินถูกกระแทกใส่ในทันใด ทั้งตัวคนบินออกไปแล้ว

ปัง!

ฝ่ายชายกระแทกลงบนพื้นแรงๆ กระอักโลหิตออกมา

เขาดิ้นอยู่สองครั้ง หมดแรงล้มลงไป ตายไปแล้ว

“รั่วเจิน เจ้าไม่เป็นไรกระมัง?”

ฉู่จวินถิงถลันเข้ามาหยุดข้างกายซ่งรั่วเจิน ดวงตาดำดุจหินอัคนีทมิฬเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ลูกกระเดือกกลิ้งเบาๆ แม้แต่เสียงยังสั่นอย่างมิอาจควบคุมได้

“บาดเจ็บที่ใดหรือไม่?”

มือของเขาวางบนใบหน้าซ่งรั่วเจิน บนนั้นเปื้อนคราบโลหิต สายตามองสำรวจไม่หยุด ไม่รู้ตกลงได้รับบาดเจ็บที่ใด

ชั่วขณะซ่งรั่วเจินได้เห็นว่าฉู่จวินถิงมาแล้วก็ลอบถอนหายใจโล่งอก ยังไม่รอให้นางเปิดปาก ก็สบเข้ากับสายตาเป็นกังวลของฉู่จวินถิงแล้ว

นางเพิ่งได้เห็นฉู่จวินถิงร้อนใจถึงเพียงนี้เป็นครั้งแรก ไม่ผ่อนคลายเหมือนที่ผ่านมา เห็นชัดว่าบนใบหน้าเขียนคำว่าวิตกสองพยางค์นี้เอาไว้

“หม่อมฉันไม่เป็นไรเพคะ” นางพูด

ฉู่จวินถิงกลับไม่เชื่อ “บนตัวเจ้าล้วนเต็มไปด้วยเลือด”

ซ่งรั่วเจินกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา “ไม่ใช่เลือดของหม่อมฉัน”

ภายในสายตาฉู่จวินถิงสะท้อนแววสงสัย สายตาตกลงบนตัวเฉินเซียง โลหิตเป็นปื้นใหญ่บนอกของอีกฝ่ายมองดูแล้วชวนให้คนตกใจ

เฉินเซียง “ไม่ใช่ของหม่อมฉัน เป็น...เป็นมือสังหารเพคะ”